Οι άνθρωποι στο δημόσιο ταμείο που είμαι ασφαλισμένη είναι όλοι παιδιά-διαμάντια: όποτε εμφανίζομαι, αναστενάζουν με απόγνωση, μερικοί μάλιστα κλαίνε κιόλας
Για φαγητό στο εστιατόριο «Δροσερικό», λίγο έξω από την Πάτρα, και καλλυντικά από το “Casyopea” στο Σύνταγμα
Θα έπρεπε να γράψω «η Οδύσσεια ενός ασφαλισμένου» αλλά όταν διαβάζω για την Οδύσσεια του οποιουδήποτε–ξεριζωμένου, ματιαγμένου κ.λπ.– με πιάνουν τα νεύρα μου (αφρίτα). Και μετά είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ (γκαγκαίτα)....
Οι άνθρωποι στο δημόσιο ταμείο που είμαι ασφαλισμένη είναι όλοι παιδιά-διαμάντια: όποτε εμφανίζομαι, αναστενάζουν με απόγνωση, μερικοί μάλιστα κλαίνε κιόλας. Περιμένουν πώς και πώς να βγω στη σύνταξη ή έστω να τινάξω τα πέταλα για να ησυχάσουν. Γιατί πάντα κάτι κάνω λάθος, μου λείπουν τα σωστά χαρτιά, έχω λειψές αποδείξεις και ξεχνάω να καταθέσω τιμολόγια. Την απόδειξη για λεφτά που σκάσαμε για μια θερμοκοιτίδα νεογνού, π.χ., την οποία ούτε καν πήραμε σπίτι μας, πήγα να την καταθέσω στο ταμείο πέντε μήνες μετά τον τοκετό. Η υπεύθυνη γιατρός αφού αναστέναξε με απόγνωση (κλασικά) και αφού χτύπησε διακριτικά το κεφάλι της στο παρκέ, με ρώτησε για ποιο λόγο (μα ήμαρτον!) καθυστέρησα τόσο πολύ. Οι πέντε μήνες εμένα τώρα δεν μου φαίνονται τεράστιο ποσόν, κάθε άλλο, δηλαδή μέχρι να συγκεντρωθείς και να μαζέψεις τις αποδείξεις, μέχρι να ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς απεργίες, μέχρι να φτάσεις στο ρημαδοταμείο σου, πολλές φορές περνάνε χρόνια.
Ολόκληροι παγετώνες γίνονται γρανίτες ώσπου να οργανωθείς, ολόκληροι γαλαξίες κοιτάνε (που λέει ο λόγος) τα ραδίκια ανάποδα. Και είναι πολλά αυτά που έχεις να κάνεις «ένα πρωί που θα ξυπνήσεις νωρίς», από τράπεζες και ταμεία μέχρι ταμεία και τράπεζες, και τίποτα δεν είναι χαϊχλίδικο, άρα το αναβάλλεις συνέχεια. Καίγονται κι άλλοι γαλαξίες, δημιουργούνται καινούργιοι πλανήτες, εξωγήινοι ερωτεύονται και κάνουν διαγαλαξιακό σεξ (αηδία). Όταν κάποτε τα βολέψεις και πας στο ταμείο… έχεις ξεχάσει ένα βιβλιάριο/χαρτί/μπλοκάκι/αποδεικτικό κι η δουλειά σου δεν γίνεται, ή η δουλειά σου δεν γίνεται επειδή είσαι ζώον και για χιλιοστή φορά τα ’χεις κάνει πάλι ρόιδο.
Το ότι δεν είμαι σε μισθολόγιο είναι άλλο ένα ζητηματάκι όσον αφορά την ασφάλεια: οι καταβολές προς ταμείο γίνονται από εργοδότη, και απ’ τη μία χρωστάω χάρη στον εργοδότη που βρίσκω μπόσικο κάθε φορά, απ’ την άλλη χρωστάω χάρη στο ταμείο που παραβλέπει το γεγονός ότι ο εργοδότης στην ουσία δεν υπάρχει. Κι ενώ οι άνθρωποι στο ταμείο είναι χρυσοί –με κρατάνε ασφαλισμένη χρόνια τώρα–, αντί για «ευχαριστώ» εμφανίζομαι κάθε τόσο με ένα παιδί επιπλέον, άρα με άλλο ένα έμμεσα ασφαλισμένο μέλος. Αντί να τους πάω κουρκουμπίνια με άλλα λόγια, πάω ξανά και ξανά να μου σφραγίσουν φρέσκα εμβόλια. Γι’ αυτό αναστενάζουν απελπισμένα όποτε με βλέπουν – επειδή βασικά θα ήθελαν να με κλωτσήσουν ή, οι πιο εσωστρεφείς, να κάνουν χαρακίρι.
Δεν πάει στο διάολο (μια αλεγκρία ξαφνικά), ο καιρός είναι κούκλα, ιδανικός για βόλτες μέσα κι έξω απ’ την πόλη. Πήγα στο «Δροσερικό», τέλειο εστιατόριο στα Αραχωβίτικα, είκοσι λεπτά απ’ την Πάτρα. Στην Πάτρα βρέθηκα μία και μοναδική φορά, το χειμώνα, για παρουσίαση βιβλίου μου μετά από συντονισμένες κινήσεις της συναδέλφου δημοσιογράφου (και κούκλας) Νόρας Ράλλη. Άσχετο, απλώς το «Δροσερικό» είναι αγαπημένο μαγαζί-απόδραση των Πατρινών, που αντίθετα με τις φήμες περνάνε κι άλλα στη ζωή τους εκτός από το πατρινό καρναβάλι. Το εστιατόριο είναι υπέροχο, με θέα, με ζωντανή μουσική κάποια βράδια της εβδομάδας και με τζάκι το χειμώνα… καλά, τώρα είναι χωρίς τζάκι, αλλά παίρνετε μια γεύση. Έχει παραδοσιακά μεζεδάκια και βιολογικά τρόφιμα, ή μάλλον πιάτα μεσογειακής/ελληνικής κουζίνας πολύ νόστιμα, φτιαγμένα με βιολογικά προϊόντα. Οι τιμές είναι άψογες (€ 17-25) και η όλη εμπειρία είναι αξέχαστη, οπότε να πάτε.
Άλλη ανακάλυψη ήταν το “Casyopea” στο Σύνταγμα, ένα μαγαζάκι τόσο-δα με φυσικά καλλυντικά (“your own private spa” είναι ο υπότιτλος). Στο “Casyopea” οι κρέμες, λοσιόν, αλοιφές, τα σαπούνια, κεριά, λάδια, αφρόλουτρα και σαμπουάν, τα άπαντα τέλος πάντων, παρόλο που μοσχοβολούν υπέροχα και δεν έχουν ούτε μισό χημικό μέσα τους… κοστίζουν γύρω στα 10 ευρώ το κομμάτι. Το ακριβότερο καλλυντικό στο μαγαζί είναι μια λάσπη της ερήμου ή της Ερυθράς Θάλασσας για peeling που κάνει 18 ευρώ. Πήρα ένα σκασμό υπέροχα λαδοσαπουνοκρεμοπίλινγκ και γύρισα σπίτι μου αποφασισμένη να το κάνω my own private spa. Αλλά ένα από τα μωρά είχε λαρυγγίτιδα και το έτρεχα σε νοσοκομείο για εισπνοές, και η «απλή επίσκεψη» (λες κι είχα πάει για φοντάν) δεν καλύπτεται από κανένα ταμείο, κι έβαλα το σπα εκεί που φαντάζεστε γιατί δεν πρόλαβα να λαδώσω ούτε ρουθούνι. Απλώς το λάδι βανίλιας μυρίζει υπέροχα κι αν δεν καταφέρω να το κάνω εντριβές πολύ πιθανόν να το πιω στο τέλος. Θα με καλύψει η ασφάλεια, όσο ακόμα την έχω. Και θα παρηγορηθούν οι συμπαθητικοί άνθρωποι που δουλεύουν στο ταμείο, μια και θα κάνουν καιρό να με δούνε ξανά στα μάτια τους κι ας θα ’χω πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι (τζαμπουίτα)…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
