Οι γάτες, η ομορφιά τους, η έμπνευση και η επικαιρότητα, που κάποιες φορές μπορεί να περιμένει.
Είναι κάποιες μέρες που δεν μπορώ να γράψω αυτό το κείμενο, το σημείωμα εδώ στη στήλη μου. Δεν έχει να κάνει με writer’s block.
Πολλές φορές συμβαίνει όταν η επικαιρότητα μονοπωλεί καταιγιστικά το ενδιαφέρον όλων μας (πες, ένας πύραυλος χτυπά ένα συγκρότημα κατοικιών την ώρα που οι άνθρωποι εκεί τρώνε, βλέπουν τηλεόραση, διαβάζουν ένα περιοδικό, συζητάνε με τον σκύλο τους, εικονογραφούν ένα παιδικό βιβλίο, φτιάχνουν ένα παζλ, μαστορεύουν το πλυντήριο που κάνει πολύ θόρυβο όταν στύβει τα ρούχα και άραγε τι να φταίει), οπότε ένα άσχετο κείμενο θα μοιάζει —και θα είναι— τελείως παράταιρο, για να μην πω βλάσφημο, ενώ από την άλλη ένα ακόμα πάνω στον σωρό δεν θα προσθέτει κάτι ουσιαστικό στη συζήτηση, δεν θα είναι τίποτε παραπάνω από σκέτος θόρυβος, αν μη τι άλλο έτσι και δεν μελετά κανείς το θέμα από μια κάπως ασυνήθιστη γωνία, με μια λοξή ματιά. Πράγμα όμως όχι πάντα εύκολο — δεν είμαστε όλοι Παπαγιώργηδες.
Είναι πάλι φορές που ξέρω καλά τι θέλω να γράψω, κατέχω το θέμα, το έχω μελετήσει διεξοδικά, αλλά μου κόβονται τα γόνατα και η όρεξη γιατί αισθάνομαι ανεπαρκής σε σχέση με κάποιους σχολιαστές, επαγγελματίες ή μη, ευρύτερα γνωστούς ή μη, που τυχαίνει να διαβάζω και να ακολουθώ. Συχνά, καθώς οι απόψεις μου επί του συγκεκριμένου θέματος έχουν διαμορφωθεί διαβάζοντας και τις δικές τους θέσεις —και βέβαια έτσι συμβαίνει—, νιώθω ότι τους αντιγράφω, ότι επιχειρώ λογοκλοπή, και επιπλέον όχι άθελά μου, πράγμα εν πολλοίς μερικώς συγγνωστό, αλλά επίτηδες. Και τι χειρότερο από αυτό. Στην Κόλαση υπάρχει μια ξεχωριστή ζεστή γωνιά για λογοκλόπους. Μάλιστα, αν τύχει και δω σε ξένο σχετικό κείμενο κάτι που εγώ δεν είχα σκεφτεί ή δεν είχα καν τη δυνατότητα να σκεφτώ, τότε γιατί να καταπιαστώ έτσι κι αλλιώς; Εκείνοι είναι καλύτεροι.
Ας γράψω λοιπόν, σκέφτομαι, καλύτερα για γάτες.
Οπότε σήμερα (1) δεν θα γράψω για το γραμματικό και το φυσικό γένος των ουσιαστικών, την «ουδέτερη ως προς το φύλο γλώσσα» και τη «σεξιστική» ελληνική γλώσσα, (2) δεν θα πω για ποιους λόγους δεν πολυαντέχω τους φίλους μου που γράφουν «όλοι/όλες», «όσες/όσοι», «φίλοι/φίλες», «αναγνώστριες/αναγνώστες» κ.ο.κ., πράγμα κάποιες φορές —λόγω των κακόζηλων επαναλήψεων— λιγάκι κωμικό, λες και τους βάζει κάποιος το μαχαίρι στον λαιμό, λες και υπάρχουν μόνο δύο γένη/φύλα, ή λες και δεν φαίνεται πως το κάνουν (α΄) λάθος, καθώς τα μισά ξεχνούν να τα βάλουν και στο θηλυκό, και (β΄) για να τα ’χουν καλά με ένα ευέξαπτο αριστερό ακροατήριο που καίγονται, και δικαίως, να τα έχουν καλά μαζί του, ενώ τέλος (3) δεν θα μεταφέρω εδώ, χάριν παιδιάς, μερικές παραγράφους γνωστών μυθιστορημάτων «τροποποιημένων» από εμένα έτσι που ο αφηγητής ή οι ήρωες να χρησιμοποιούν διπλά γένη όπου υποτίθεται πως απαιτείται (τρέμε Μπράντμπερι και τρέμε Όργουελ), όπως ήταν αρχικά η πρόθεσή μου, αλλά για γάτες.
Λοιπόν, πόσο όμορφα ζώα είναι. Και πόση ανάγκη τα έχουμε. Αν δεν έχεις θέμα, αν δες θες να τσαλαβουτήσεις εκεί που άλλοι κολυμπούν, αν ο κόσμος είναι βαρύς, δύσκολος, ματωμένος, σκοτεινός — κοίτα μια γάτα. Με έναν τρόπο που ούτε εσύ, ούτε η επιστήμη, ούτε εκείνη, ούτε κανείς ξέρει να εξηγήσει, όλα αλλάζουν, όλα γίνονται μια στάλα πιο ανοιχτόχρωμα. Ακόμα κι αν είναι μαύρη.
13°
