Ίσως να φταίει ότι είναι ο (εν ζωή) άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο και θα ήθελα να της μοιάσω. Ίσως ότι έχω χάσει τουλάχιστον δύο φορές την ευκαιρία να την δω από κοντά και αν μπορούσα να της εκφράσω τον ατελείωτο θαυμασμό που νιώθω για το έργο της.
Ίσως το ότι ήταν τόσο ατρόμητη και αφελής (στην αρχή της προσπάθειάς της) και κατάφερε κάτι που κανένας μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει. Ίσως ακόμα και να την χαζεύω για τα ξανθιά της μαλλιά και τα υπέροχα πόδια της -όπως ανέφερε ο Τύπος της εποχής-, που τόσο προσεκτικά πατούσαν στα παρθένα εδάφη του Γκόμπε, πλησιάζοντας άγριους χιμπατζήδες.
Ίσως να είναι ο τρόπος που ο Χιούγκο της έκανε πρόταση γάμου και η σύντομη καταφατική απάντησή της. Ίσως να ψοφάω να μεγάλωνα τον γιο μου όπως αυτή κατάφερε μέσα στην άγρια φύση της Αφρικής. Ίσως να φταίει ότι τώρα είμαι σχεδόν καθηλωμένος μπροστά το λάπτοπ αλλά ονειρεύομαι ότι ακολουθώ μια μπάλα ψαριών για χιλιόμετρα σε ένα υπέροχο σημείο του Ιονίου με την μάσκα μου, μαζί με τον Έλλη και τον Τηλέμαχο και ξεχνάμε ότι πλησιάζουμε μισό αιώνα πάνω στον πλανήτη.
Ίσως να εκτιμώ ότι δεν φοβήθηκε να πει ξεκάθαρα ότι η αύξηση του πληθυσμού θα μας φέρει αντιμέτωπους με την εξαφάνιση τους είδους μας. Αυτή που αγαπά τόσο βαθιά τους χιμπατζήδες, έχει ήδη καταλάβει πράγματα για το είδος μας που λίγοι κατανοούν.
Ίσως αν δείτε και εσείς το ντοκιμαντέρ «Jane» του National Geographic (υπάρχει και στο Netflix) να μοιραστείτε μαζί μου την αγάπη για την Τζέιν Γκούντολ, αυτή την εκπληκτική γυναίκα που για καλή μας τύχη είναι ακόμα ζωντανή και προσπαθεί να κάνει το κόσμο μας και το είδος καλύτερο.
