Σεπτέμβρης ήδη. Oι μέρες του Αυγούστου ημερολογιακά συμπληρώθηκαν, αλλά παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός, παρά τις κάθε λογής επιστροφές, κάτι μοιάζει ατελές ακόμα. Η σκέψη γυρίζει στις μέρες που πέρασαν, στα γνώριμα του θέρους, στα πατήματα σε νέες διαδρομές, σε εξερευνήσεις κι αναζητήσεις. Κάτι μένει ανεκπλήρωτο, ευτυχώς, έτσι που να γεννά επιθυμία.
Στην πόλη ξανά, από μέρες. Στα πολύ πρωινά ξυπνήματα, στο αστικό τοπίο, στη δροσιά του κήπου που μοιάζει να μην ικανοποιεί πια μετά το αληθινό βουνό, στις διαδρομές στην κάψα της πόλης. Στα στέρεα χιλιόμετρα της επιστροφής, της βάσης. Σ΄αυτά που γεννούν τις μικρές ελευθερίες της καθημερινότητας, της «αληθινής ζωής», και προετοιμάζουν αθόρυβα τη χαρά της καλοκαιρινής ελευθερίας.
Χρόνια τώρα, μετρώ τα καλοκαίρια με διαδρομές. Με άγνωστους ανοιχτούς δρόμους και με γνώριμους. Ιδίως με τους γνώριμους. Εκεί σταθμίζω τη χρονιά που μεσολάβησε, ζυγίζω τα βάρη της, τακτοποιώ τη σκέψη χωρίς πολλά, με οδηγό μόνον τα βήματα. Στην Ύδρα, το χωμάτινο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα μονοπωλεί τα δρομικά μου όνειρα όλο το χρόνο. Βράχια απόκρημνα, μπλε βαθύ, ιώδιο, φραγκοσυκιές, στενά περάσματα, φυτευτές πέτρες. Βγαίνω νωρίς κι επιστρέφω με τρόπαια τα σκονισμένα παπούτσια, μικρά αγκάθια στα κορδόνια μου και μια χαρά πηγαία, ασύνδετη με το όποιο επίτευγμα της μέρας. Στο Πήλιο, πιο φρέσκια αγάπη, επιστρέφω σε παλιότερα καλοκαίρια, όπως θέλω να τα θυμάμαι. Δροσιά, συκιές, μυρωδιές, ελαιώνες ως τη θάλασσα -οι εξοχές των παιδικών μου χρόνων, η ήσυχη κανονικότητα της φύσης που ορίζεται από τα απολύτως απαραίτητα. Η ευλογία των ελάχιστων επιλογών, έτσι που το τρέξιμο, όπως ο μεσημεριανός ύπνος και το παιχνίδι, αναδεικνύονται σε κορυφαίες στιγμές. Τρέχω με βήματα διερευνητικά στην αρχή, σταθερότερα μέρα τη μέρα, που οδηγούν στην ελευθερία.
Τέλος καλοκαιριού. Επιστροφή. Οι επίμονες έγνοιες που κρατήθηκαν για λίγο εκτός του κάδρου επιστρέφουν κι αυτές. Το λέμε «πραγματικότητα». Βγαίνω στο δρόμο χωρίς μελαγχολία, σε μέρη γνώριμα από χρόνια, οικεία σε κάθε βήμα. Όλα σχεδόν όπως τα άφησα. Αυτό που αλλάζει είναι η εσωτερική διαδρομή. Ό,τι κατακτήθηκε στις καλοκαιρινές αναζητήσεις.
Επιστρέφω γεμάτη. Ναι, ξέρω πως γρήγορα θα εξατμιστεί αυτή η δύσκολα κατακτημένη ευτυχία, η τόσο εύθραυστη. Μα δεν θέλω να τη χάσω ολότελα. Δεν έχω άλλο τρόπο παρά να κρατήσω τους δρόμους ανοιχτούς. Με μια δόση καλοκαίρι στον ορίζοντα, στις ανηφόρες μου –υπενθύμιση, στόχο και σημάδι για τα επόμενα. Με περισσότερες όμορφες στιγμές στο σάκο της προσωπικής μου ιστορίας. Με ευγνωμοσύνη για το «εδώ ξανά» και για ό,τι ανοίγεται. Με την μοναδική ευλογία του δρομέα: την προσμονή που γεννά κάθε διαδρομή, κάθε αφετηρία. Με υπόσχεση εις εαυτόν να μετατρέπω όσο γίνεται το «φθινόπωρο, πια», σε «καλοκαίρι, ακόμα» - όχι απαραίτητα με ημερολογιακό μέτρο.
10°
