Alsi Sinanaj: Ποιος είναι ο executive σεφ των εστιατορίων Tribeca και Aristotél - η θαυμαστή του τέχνη
Παρακολουθώ τον Alsi Sinanaj να κοντρολάρει τη φωτιά του και πάνω στο ψημένο μπιφτέκι με το παλαιωμένο τσένταρ και τη χειροποίητη πίκλα να απογειώνει το θέμα του κοτσάροντας ένα γιαπωνέζικο φύλλο μέντας. Με συνεργασίες όπως με τον Heinz Winkler (3 αστέρια Michelin) και μετρ στο ανακάτεμα του αμερικάνικου γκριλ με τη γιαπωνέζικη τέχνη του ψησίματος, o Alsi σολάρει στο Tribeca ως executive σεφ, ενώ ξεφουρνίζει και στο Aristotél, επίσης ως executive. Φίλοι μου φανατικοί διατείνονται ότι φτιάχνει την καλύτερη πίτσα επί της Λεωφόρου Νίκης. Εδώ όμως που τεστάρω τη φοβερή του τεχνική είναι ο κήπος του Casablanca Social Club, που γιορτάζει τα επτά του χρόνια και οι τριήμερες χαρές τους ολοκληρώνονται με τον Alsi Sinanaj να μας σερβίρει τέσσερα σπέσιαλ μπέργκερ, πάντα υπό αμερικανογιαπωνέζικη γκριλ εσάνς.
Στο διπλό smashed του, πάνω από τη μέντα βάζει χειροποίητη πίκλα κόκκινου λάχανου, ενώ εκεί που αντικαθιστά το μοσχαρίσιο μπιφτέκι με κιμά κοτόπουλου ελευθέρας βοσκής, αδελφώνει με γιαπωνέζικη πίκλα και σάλτσα ροκότο, και το αποτέλεσμα είναι εξίσου εντυπωσιακό. Τέταρτο ασάκι του μενού του είναι το μπέργερ με κιμά αργής ωρίμανσης, που μετά τη θράκα, το παλαιωμένο τσένταρ και το κόκκινο λάχανο, ο τύπος το πρεσάρει με udon noodles και μαζεύει όλο το χειροκρότημα. Ολόθερμο.
Για όσους δεν ξέρουν τον Alsi, ένα μπριφ στα γρήγορα δεν βλάπτει. Πριν μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, έκανε πράματα και θάματα, ή καλύτερα, έψησε πράματα και θάματα και σπέσιαλ κρεατικές στα Hakkasan (με τον Tong Chee Hwee, 1 αστέρι Michelen) και Nama της Μυκόνου, σε Wolves of Kitchen, Kiku και Hunter’s Room Grill στην Αθήνα. Κοινώς ο φιλάρας μέχρι να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη και να αναλάβει πόστα στον Όμιλο του Βιολίδη, τα έγραψε τα χιλιομετράκια του.
Κατέχοντας την περουβιάνα και τη σπανιόλα εξίσου καλά με τη γιαπωνέζικη και την ηνωμενοπολιτειακή και την ιταλική, και επιδιώκοντας πάντα να βρίσκεται σε αναμμένες φωτιές, παρατηρώ τον Alsi καθώς παίζει στον κήπο του Casablanca σε ρυθμό στριτ φουντ. Και σκέφτομαι πως ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των σεφ που παίζουν σαν… τον Αντετοκούμπο. Τι εννοώ; Όπως ο Γιάννης, είτε παίζοντας στα παρκέ των μεγάλων σταδίων με τα ακριβά συμβόλαια είτε φιλικό ματσάκι στα Σεπόλια από όπου ξεκίνησε, απολαμβάνει το παιχνίδι, είναι στο παιχνίδι για το παιχνίδι, αφού αυτό που μετρά πάνω από όλα είναι το ίδιο το παιχνίδι, παρατηρώ πως κάπως έτσι μαγειρεύει και ο Sinanaj: το καταδιασκεδάζει. Επίσης, νομίζω ότι αυτό το χαλαρό τού το έβγαλε η Θεσσαλονίκη, που σαν πόλη δείχνει να του πηγαίνει πολύ. Υστερόγραφο: τη φοβερή αγροτική μεσογειακή πίτα του, όπως την ονομάζει, τη γεμισμένη με τρυφερό κοτόπουλο, θρεπτικά κόκκινα φασόλια και πικάντικο τυρί πεκορίνο, όλα τυλιγμένα σε τραγανό χρυσαφένιο φύλλο και σερβιρισμένα με δροσερή σάλτσα γιαουρτιού με λεμόνι και σκόρδο, μπορώ να τη δοκιμάσω και σε ένα από τα μενού του σε Tribeca ή Aristotél, ή την ψήνει αποκλειστικά και μόνο για την οικογένεια του; Τυχεροί άνθρωποι!
18°
