Το ευλογημένο νερό του Λαϊλιά Σερρών, καθώς κοχλάζει μέσα του βράζοντας ένα θεϊκό μείγμα από ζάχαρη, νισεστέ, καβουρντισμένα αμύγδαλα και κατσικίσιο βούτυρο. Εδώ κρύβεται το μυστικό της τέχνης του ακανέ «Ρούμπος». Διάσημος ανά την επικράτεια και απίστευτο brand name για την οικογένεια αλλά και για την πόλη, είναι το γλυκό των γλυκών και το έδεσμα των εδεσμάτων. Το δικό τους ροκ εν ρολ. Μπέσα!
Εδώ και εκατό χρόνια η διαδικασία παραγωγής του προσομοιάζει με τελετουργία, φλασμπάκ: Αριστείδης Ρούμπος, Σέρρες 1920. Φτωχαδάκι βιοπαλαιστής, μαθαίνει την τέχνη κοντά σε Τούρκους μαστόρους και το 1920 το παίρνει απόφαση να ανοίξει το μικρό του εργαστήριο. Πουλάει το «σταφ» πόρτα πόρτα και στενό στενό, στις πλατείες και τον σιδηροδρομικό σταθμό, οι άνθρωποι το τρώνε και νιώθουν πρίγκιπες. Καθόλου άδικα. Χακάν στα τουρκικά θα πει το πριγκιπόπουλο, χακανές σήμαινε το γλυκό-χαλβάς του πρίγκιπα. Στην ουσία ο Ρούμπος με λίγα λεφτά στέλνει τη φτωχολογιά στον Παράδεισο, οι ουρανίσκοι ευφραίνονται και τα βαριά σεκλέτια γίνονται σερμπέτικη χαρά.
Από το 1931 κατεβάζει τον ακανέ του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και κάθε χρονιά σαρώνει τα βραβεία, το σερραϊκό έδεσμα διεθνοποιείται, οι παραγγελίες έρχονται πλέον από όλη την Ελλάδα, χρυσά μετάλλια, διπλώματα τιμής, αποθέωση. Έως και σήμερα παραμένει ένα ζαχαροπλαστείο αήττητο. Και πάντα διάσημο για το «πράμα» του.
Πλατεία Ελευθερίας, Σέρρες, μεσημέρι Σαββάτου, μπαίνω στο μικρό μαγαζάκι της οικογένειας με δέος. Ζάχαρη άχνη παντού οι αναμνήσεις, τοίχοι βαρυφορτωμένοι με φωτογραφίες - κειμήλια, ντάνες το «σταφ» σε συσκευασία των 500 γραμμαρίων. Χρώμα καραμελέ σαν κεχριμπάρι από μέσα, αν θες, σ' τον βουτά και σε σοκολάτα, παίζει και παραλλαγή με έξτρα φουντούκι, κολασμένη η αίσθηση καθώς οι γευστικοί μου κάλυκες βουτούν στη γλύκα του.
Ο Πανσερραϊκός βλέπει τη σούπερ λίγκα με το κυάλι. Τα εργοστάσια ντομάτας του Μπιτζίδη, τα υφαντά Σκουλίδη και τα ρύζια του Χατζηαθανασιάδη δεν υπάρχουν πια, η κραταιά κάποτε βιομηχανική ζώνη της περιοχής μαράζωσε ή υπολειτουργεί. Οι σύγχρονες Σέρρες με κοιτούν μελαγχολικά, στέκουν ανήσυχες όπως όλοι, βροχή ποτάμι, επαρχία φτιαγμένη από μπετόν και ανησυχία. Κοιτάζω το μαγαζάκι του «Ρούμπου» με στοργή, το κουμαντάρει πλέον η τρίτη γενιά της οικογένειας, αναρωτιέμαι αν τους κάλεσαν ποτέ σε κάποιο TedX. Να μιλήσουν για την ιστορία τους, τις καινοτομίες και τις εξωστρέφειες κι, άμα λάχει, να παρουσιάσουν τον ακανέ τους και σε παραλλαγή Cronut. Ακαnes γάλα γλυκό! Σέρρες και Nestle σε συμμαχία γεύσης που θα τρελάνει τους γκουρμέ και τους σέφηδες του σύμπαντος. Συγχωρέστε με! Κάθε φορά που τρώω γλυκά τέτοιας ποιότητας τριπάρω σαν διαστημικός καουμπόι και η σκέψη μου εκτροχιάζεται...
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
14°
