Παγωτό τζατζίκι, ή και πώς παίζει η Θεσσαλονίκη στα ΜΜΕ των κλισέ

«Μα δεν είναι υπέροχο; Παγωτό με γεύση τζατζίκι, Λευκός Πύργος είσαι αφού, πω πω τι καταφέρατε!» ανακοινώνει η πρωινατζού, όταν μετά την Ουκρανία, τον Ζελένσκι και τον Τραμπ από την Ουάσινγκτον DC συνδέεται με ένα παγωτατζίδικο κάπου στο συνοικιακό θεσσαλονικιώτικο υπερπέραν. Για να «αλλάξουμε κλίμα». Ο ανταποκριτής του Βορρά (κι αυτός χαρούμενο pet που κουνά την ουρά του σπεκουλάροντας παγωτό με γεύση τζατζίκι, παγωτό με γεύση τζατζίκι, ζηλεύετε;) μυεί το κοινό σε ακόμα μια εξτραβαγκάντζα με την υπογραφή της πόλης όπου οι μάστορες πειραματίζονται συνεχώς και μανιωδώς. Εξού και στο μέλλον η εκπομπή, εκτός από το σημερινό υπερθέαμα με το παγωτό με γεύση τζατζίκι, θα καλύψει ζωντανά και το λανσάρισμα του τσουρεκιού με γεύση μαγειρίτσας. Ή της μπουγάτσας με επίγευση Τούμπα Λίμπρε (ρούμι, κόλα από Δικέφαλο της Κόκκινης Μηλιάς). Ίσως και του ενεργειακού αναψυκτικού με άρωμα πιτόγυρου ή ενός κοκτέιλ που η παρασκευή του θα εκτελεστεί on camera από μπάρμαν δερβισάκο, ώστε όλοι να γνωρίσουν πώς οι Θεσσαλονικείς κατάφεραν να φτιάξουν Cosmopolitan χωρίς αλκοόλ, με γεύση ντολμαδάκι, χιουνκιάρ και γαρίδα σαχανάκι, τρία σε ένα. 

Στη Θεσσαλονίκη «πολύ τα αγαπάτε τα μερακλίδικα», φροντίζει να κλισεδάρει η παρουσιάστρια. Στο μυαλό της, αυτό εστί Βορράς, ένα μέρος όπου ολημερίς και ολονυκτίς το μυαλό των ανθρώπων σκέφτεται μερακλίδικες καινοτομίες. «Ιδανικό μέρος για να ανεβούμε, να χαλαρώσουμε, να φάμε μαγικά, να φορτίσουμε μπαταρίες». Η πόλη του «να αλλάξουμε κλίμα». « Να ’ρθείτε, να ’ρθείτε», συνεχίζει να κουνά την ουρά του ο ρεπόρτερ, ο οποίος φροντίζει κιόλας να δοκιμάσει το παγωτοτζάτζικο, κάνοντας όλο «μμμ» και «πωπωπω τι γεύση». 

Εν τω μεταξύ, σκέφτομαι (με πιάνουν τα διαόλια μου από τη φολκλορίλα), πλησιάζουν οι μέρες της Έκθεσης και η πόλη θα γίνει το «επίκεντρο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων». Που πάει να πει πως το πανελλήνιο θα χορτάσει με ακόμα περισσότερες τέτοιες συνδέσεις. Και επιτεύγματα τύπου «στη Θεσσαλονίκη έφτιαξαν νεγκρόνι με ψυχή μουσακά και παγωμένο τοστ αρμενοβίλ με αβοκάντο». 

Πρέπει όμως να είμαι δίκαιος. Γιατί δεν είναι μόνο η αθηναϊκή τηλεόραση, που ούτως ή άλλως με τις κλισέ, μπαναλαρίες και κοινοτυπίες πορεύεται, ή η ΕΡΤ 3 που ευθυγραμμισμένη με το στερεοτυπικό κόντεντ Θεσσαλονίκης που της ζητούν ανατροφοδοτεί τον μύθο της «πόλης ουάου» με τα ίδια αφόρητα στερεότυπα. Είναι και η πλειάδα των τοπικών Μέσων, χαρτίνων, fm και ψηφιακών, που συνεπικουρούμενα από «λάικω» μαγαζάτορες της εστίασης, που σπεκουλάρουν και καλλιεργούν την ίδια γραφική και επαρχιώτικη «ειδησεογραφία» περί Θεσσαλονίκης πόλης του «δε με λες, να σε πω, σουβλάκι εμείς, καλαμάκι εσείς, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», την οποία αναπαράγει η mass media πρωτεύουσα. Ποιος Λουκάκης; Ποιος Παπουτσάκης; Ποιος Τασιούλας, ποιος Μπεληγιάννης, ποιος Παμπόρης, ποια νέα γαστρονομική σκηνή και ποια Θεσσαλονίκη μόνη ελληνική πόλη ενταγμένη στο παγκόσμιο γαστρονομικό δίκτυο της Unesco; Θεσσαλονίκη θα σημαίνει για πάντα παγωτό με γεύση τζατζίκι ή πατσάς τώρα και σε κρουασάν. Η άλλη πόλη, η inner city, η αστική, μητροπολιτική, urban Θεσσαλονίκη με τα ωραία της σημαίνοντα και τα ωραιότερα σημαινόμενα, θα κινείται και θα εκπέμπει αιωνίως σε συχνότητες που δεν τις πιάνουν τα ραντάρ ούτε της Αθήνας ούτε της Θεσσαλονίκης του «να με πεις και να σε πω, γαρντασάκο». Και φυσικά ούτε η επαρχία, που έρχεται εδώ για να βγάλει γούστα στον πλανήτη των αφόρητων κλισέ.