Τα χαρμάνια του Μισεγιάννη

Έχει αλλάξει πολύ η ζωή στο Κολωνάκι από το 1914 που ο Γιώργος Μισεγιάννης ανοίγει το ομώνυμο καφεκοπτείο. Όμως παρά την αλλαγή –ή ίσως και εξαιτίας αυτής- είναι συγκινητικό που αυτό υπάρχει ακόμα μαζί με όχι μόνο τις όμορφες μυρωδιές του, αλλά και με την ιστορία του αιώνα που πέρασε. Αναζητώντας το, κατάλαβα ότι είμαι στο σωστό δρόμο, από την αρχή ακόμα του μικρού στενού. Μία μυρωδιά φρεσκοαλεσμένου καφέ πλανιόταν στον αέρα, υψωνόταν πάνω από τις στέγες των σπιτιών και τρύπωνε στα ρουθούνια των περαστικών, γαργαλώντας την ανάγκη τους για μια ζεστή κούπα καφέ.

Το καφεκοπτείο Μισεγιάννη το 1952

Όταν πια φτάνεις στην… πηγή, το άρωμα από τη μύτη περνάει στην καρδιά σου. Πίσω από το ταμείο, βλέπεις τον κύριο Μιχάλη (ο γιος του ιδρυτή), με τα μεγάλα ευγενικά μπλε μάτια του, έτοιμο να σε εξυπηρετήσει ακόμα και τώρα. Δίπλα του ο γιος του, Γιώργος Μισεγιάννης αεικίνητος και χαμογελαστός, είναι πια ο ιδιοκτήτης του καφεκοπτείου. Και οι δυο μου λένε πολλές και πολύ ωραίες ιστορίες. Για το πώς άνοιξε το καφεκοπτείο το 1914, για τις καινοτομίες του τη δεκαετία του ‘30, του ‘60 και του ‘80 (ήταν ο πρώτοι που σύστησαν στο ελληνικό κοινό το γαλλικό καφέ, τον espresso και τον αρωματικό καφέ φίλτρου), για τα χρόνια που το καφεκοπτείο γέμιζε από πολιτικούς, ηθοποιούς και λογοτέχνες, για το πώς ο ιδρυτής Γιώργος Μισεγιάννης κατάφερε να αντικαταστήσει τον καφέ με το λούπινο στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, όταν ο μύλος του καφέ, 3 με 4 φορές το μήνα άλεθε σιτάρι για τις ανάγκες της κατακτημένης γειτονιάς, με αντάλλαγμα 50 δράμια στην κάθε οκά. Οι ιστορίες 100 χρόνων είναι ατέλειωτες και τόσο ευχάριστες να τις ακούς.

Η νοσταλγική διαδρομή διακόπτεται μόλις μπαίνει ένας κύριος γύρω στα 50. Μιλάνε με το Γιώργο με την άνεση των ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια. «Γιώργο, έχει αλλάξει κάτι στην τιμή;», τον ρωτάει γελώντας ενώ βρίσκεται στο ταμείο. «Όχι, όπως τα ξέρεις», του απαντά. «Όπως βλέπεις», μου λέει «πια δεν ζητάω αυτό που θέλω. Εκείνοι ξέρουν και μου το φέρνουν αμέσως (...)Από 5 χρονών έρχομαι εδώ. Με έφερνε ο μπαμπάς μου».

Τη δεκαετία του '60, περνούσε από εδώ όλη η Αθήνα. Αν έμπαινες να ψωνίσεις τον καφέ σου τότε, πολύ πιθανόν να έπεφτες πάνω σε τεράστια ονόματα της λογοτεχνίας: ο Άγγελος Τερζάκης, ο Ηλίας Βενέζης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Κώστας Βάρναλης, όλοι τους έπιναν καφέ «Μισεγιάννης». Όχι μόνο λογοτέχνες όμως, αλλά και ηθοποιοί περνούσαν για το φημισμένο καφέ: ο Μάνος Κατράκης, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Νίκος Ρίζος, ο Γιάννης Βόγλης, η Ξένια Καλογεροπούλου, είναι μερικά μόνο από τα θρυλικά ονόματα του κινηματογράφου και του θεάτρου, που περνούσαν από εδώ. Ακόμα μπορεί να έβλεπες τον Μάνο Χατζηδάκι να αγοράζει τον πολύ μαύρο καφέ του και τον Γεώργιο Ράλλη να διαλέγει τα τσάγια του.

Ο Γιώργος Μισεγιάννης και ο μπαμπάς του Μιχάλης

Έναν αιώνα μετά την ίδρυσή του, το καφεκοπτείο Μισεγιάννη, παραμένει μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση και ένα παραδοσιακό καφεκοπτείο με όλη τη σημασία της λέξης. Το χαρμάνιασμα του καφέ, το καβούρντισμα, το άλεσμά του, όλα γίνονται στο εργαστήριο, στο υπόγειο του καταστήματος. Για τον Γιώργο και τους δύο ακόμα υπαλλήλους, όλα αυτά είναι μια ιεροτελεστία, αδιάλειπτη μέσα στον χρόνο, που ακολουθεί τους δικούς της απαράβατους κανόνες. Οι κόκκοι του καφέ στολίζουν τα ράφια, τα ψάθινα τσουβάλια μπαίνουν σε γυάλινα βαζάκια, χαρίζουν το άρωμά τους στην ταυτότητα του καφεκοπτείου. Μια διαδικασία που τελικά ερωτεύεσαι. Ακόμη κι αν δεν είσαι λάτρης του καφέ πώς μπορείς να μην αγαπήσεις ένα μαγαζί που μοσχοβολά καφέ από 1 χιλιόμετρο μακριά;

Τα εξώφυλλα των πρώτων ημερολογίων του μαγαζιού από το 1953 έως το 1957

Η πελατεία είναι σταθερή εδώ και χρόνια, συνέχεια όμως προστίθενται κα καινούργιοι. Οι περισσότεροι θυμούνται ότι στο καφεκοπτείο Μισεγιάννη τους έφερναν οι γονείς η οι παππούδες τους. Οι μεγάλοι ψώνιζαν καφέ και οι μικροί καραμέλες. Καραμέλες όλων των ειδών υπάρχουν ακόμα, μαζί και μια μεγάλη ποικιλία σε σοκολάτες, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού και μυρωδάτα τσάγια. Αλλά εκείνος που κλέβει πάντα την παράσταση, είναι φυσικά ο καφές. Καφές από τη Γουατεμάλα, από την Κόστα Ρίκα, από την Αιθιοπία, από τη Νικαράγουα, από την Κένυα. Καφές οργανικός από το Μεξικό, σκούρος και ξανθός από την Κολομβία, σπάνιος από την Υεμένη. Αρωματικός καφές φίλτρου σε όλες τις γεύσεις που μπορεί κανείς να ονειρευτεί: βανίλια, βανίλια-φουντούκι, amaretto, σοκολάτα, macadamia, σοκολάτα-πορτοκάλι, Irish cream, cookies, κανέλλα, ροδάκινο, ρούμι, μέντα, butter scotch, kahlua, σοκολάτα-αμύγδαλο, φουντούκι, καραμέλα. Και, ίσως ο καλύτερος ελληνικός καφές της Αθήνας.

Φεβρουάριος 1972. Στο ταμείο του καταστήματος, τα παιδιά του Μιχάλη Μισεγιάννη, Αναστασία και Γιώργος (ο σημερινός ιδιοκτήτης).

Αν σου έλειψε το μικρό καφεκοπτείο, αν δεν έχεις περάσεις ποτέ, αν λαχταράς μια βόλτα και έναν πραγματικό, φρεσκοαλεσμένο καφέ, αξίζει μια (τουλάχιστον) επίσκεψη επί τόπου-πολύ πιθανό να γίνεις κι εσύ από τους φανατικούς του καφεκοπτείου. Αυτό το Σάββατο μάλιστα, 1 Νοεμβρίου θα γιορτάσουν τα 100 χρόνια τους με μια μικρή φιέστα στις 18.00 το απόγευμα και ένα βιβλιαράκι αφιερωμένο στη μακρά ιστορία του καφεκοπτείου, που θα χαρίζεται σε όποιον περάσει από εκεί.

Λεβέντη 7, Κολωνάκι, 210 7210136