Από κάποια (ηλικιακή) στιγμή και μετά πρέπει να ακολουθείς σωστή διατροφή. Είναι όμως το ίδιο νόστιμα τα τσιπς με το μπρόκολο;
Μετά από κάμποσες εξετάσεις που δεν είχα κάνει επί τρία τέρμινα λόγω κόβιντ, αποδείχτηκε ότι τα πράγματα που τρώω στη ζούλα είναι όλα λάθος, πρέπει να τρώω άλλα προκειμένου να μην πιτσικάρω άμεσα. Όχι ότι έπεσα κι από τα σύννεφα…
Για να μην διαλυθούν τα ήδη σαραβαλέξ κοκαλάκια σου όσο μεγαλώνεις, πρέπει να ακολουθείς μια σωστή διατροφή, όχι παίξε γέλασε: δέκα καρύδια, δέκα αμύγδαλα, ένα γιαούρτι, 200 γραμμάρια τυρί, μπρόκολο, ταχίνι, πράσινη σαλάτα (ρόκα-μαρούλι), κρέας αν δεν το έχεις κόψει, αυγά, ψάρι, κοτόπουλο, γάλα – όλα αυτά, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, όχι όποτε σου καπνίσει ή όποτε ξεμυτίζεις από το καβούκι σου. Τουλάχιστον αυτά πρέπει να τρώω εγώ, ο όχι-πολύ-φαγανός άνθρωπος, που ζω με σάντουιτς, σπανακόπιτες και κανένα ψάρι που κολυμπάει προς το μέρος μου μία στις τόσες. Ίσως αντίστοιχα σωστές διατροφές να προτείνονται και σε άλλες γυναίκες της ηλικίας μου. Απλώς έχω μια υποψία ότι μπορεί να τρώω χειρότερα από άλλες γυναίκες της ηλικίας μου επειδή αφαιρούμαι πολύ εύκολα. Δηλαδή την ώρα που βγαίνει το φαί μπορεί να κοιμάμαι ή να κοιτάω το ταβάνι κατεβάζοντας φαεινές (ή χωρίς αυτές).
Την πρώτη μέρα που η καλή ορθοπεδικός μου έδωσε τις οδηγίες σωστής διατροφής, μπήκα στο σουπερμάρκετ και τα έδωσα όλα - αγόρασα γιαούρτια, γάλα, τυρί, ταχίνι και σαλάτα. Τα έφαγα μάλιστα, αν και όχι σε μια καθισιά. Ξέχασα αμύγδαλα-καρύδια, αλλά έφαγα πολλά φιστίκια το βράδι σε μπαρ, με το σκεπτικό ότι δεν μπορεί, κάτι θα κάνουν κι αυτά, σε αντίθεση με τα τσιπς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα στον οργανισμό παρά μόνον τον φορτώνουν με άσχετα είδη μπακαλικής. Όπως αλάτι, π.χ., που δεν ωφελεί κανέναν αλλά δεν ενοχλεί, όταν είσαι τζόβενο, όσο και να το παστώνεις.
Η αποκάλυψη ότι όλα σχεδόν τα πράγματα που μου αρέσουν δεν κάνουν καλό σε τίποτα ενώ όλα σχεδόν τα πράγματα που βαριέμαι κάνουν καλό σε πολλά, ως αποκάλυψη δεν ήταν κοσμοϊστορική – ΚΙ ΑΝ έχω διαβάσει άρθρα για σωστή διατροφή, κυρίως στις εγκυμοσύνες μου, που έτρωγα πράγματι σα στρατιωτάκι. Ή σαν στρατιωτάκι-γκουρμέ που υπηρετεί σε νησί κι έχει γκομενάκι με λόκαλ ψαράδικο. Τα ήξερα δηλαδή τα σωστά, αλλά έκανα πώς δεν είχα ιδέα για πολλά χρόνια, επειδή για πολλά χρόνια οι μπούρδες που τρως μεταβολίζονται λες και είναι αέρας κοπανιστός, ίσως μαζί με τις μπούρδες που πίνεις και καπνίζεις. Τώρα τα πράγματα έσφιξαν, ένα πακέτο νάτσος και ένα ποτό/κρασί/μπιρόνι δεν είναι σωστό δείπνο, τα φρούτα που κάνω ότι δεν τα βλέπω πρέπει να πάρουν θέση στη διατροφή μου και τα λαχανικά να αποκτήσουν συχνότητα που δεν έχουν – όταν λένε «σαλάτα» οι ειδικοί εννοούν ΠΟΛΛΗ πρασινάδα, ολόκληρο θάμνο, και «μπρόκολο» εννοούνε μπόλικο, μάλιστα χωρίς λιωμένο τυρί από πάνω… παρόλο που συνιστάται το τυρί, απλώς άπαχο ή άλλο αξιοπρεπές τυρί κατηγορίας νιανιανιά, καθόλου τσαχπίνικο, άρα όχι από αυτά που τρελαίνεται να τρώει ο μέσος άνθρωπος αλλά από αυτά που αγοράζει για να νιώσει ενάρετος με σκοπό να τα φάει κάποτε, αλλά τα τρώει μόνον όταν έχει ξεμείνει από τα καταστροφικά, πικάντικα, στρουμπουλά και ερωτιάρικα (τυριά). Και όταν έχουνε λήξει τα αγιασμένα χαμηλο-λιπαρότυρα.
Έβλεπα για τρίτη-πέμπτη φορά τον κωμικό Ρίκυ Ζερβαί στο Νέτφλιξ να αστειεύεται με αντίστοιχο θέμα προχθές: στο ετήσιο τσεκάπ, ο γιατρός του είπε να κόψει το πολύ φαγητό και όλο το αλκοόλ για να ζήσει άλλα δέκα χρόνια… «Μα δεν θα είναι τα χρόνια που με κόφτουν», απάντησε, «δεν θα είναι από τα 20 μέχρι τα 30 μου τα χρόνια που θα κερδίσω, θα είναι αυτά που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου – από τα 80 ως τα 90!» Γέλασα με λίγη πίκρα, γιατί κάπως έτσι είναι, όλοι προτιμάμε να μας δώσουν πίσω τα 20 με 30 μας που είναι μια λαμπρή, ζουμπουρλούδικη δεκαετία, αλλά δεν πετάμε κι από το κρεβάτι τα 80 με 90, που δείχνουν ξεκούραστα, όσο τα πλησιάζουμε.
Πάντως, και επειδή τα 80 με 90 τελικά δεν με χαλάνε, μάλιστα είναι τζάμπα, προσφορά του καταστήματος… την προσπάθεια την κάνω από δω και πέρα για μια διατροφή της προκοπής, μέσες-άκρες - έφαγα το γιαούρτι ήδη, θα θυμηθώ μια μέρα να αγοράσω αμύγδαλα, που δεν τα χωνεύω, και καρύδια, που τα συμπαθώ… αρκεί μετά να θυμηθώ να τα φάω.
Κι είναι κρίμα που δεν κυκλοφορούν σούπερ υγιεινά τρόφιμα σε μορφή τσιπς, κανταϊφιού ή σαρδέλας, π.χ., τα οποία θα τρώγαμε με προθυμία και θα είμασταν ντούροι όλοι ως τα βαθιά μας γεράματα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
8°
