Το μακρινό 1965 ήταν μια καλή χρονιά για την (ανύπαρκτη ως τότε) εστιατορική σκηνή της Αθήνας. Οι Αθηναίοι τρώγανε στα σπίτια τους και τις Κυριακές το μεσημέρι οικογενειακώς στο «καλό» της γειτονιάς, τα ιταλικά ούτε καν υπήρχαν, η νεολαία τσάκιζε σουβλάκια στο όρθιο, τα ζευγάρια παϊδάκι-κολοκυθάκι-χαλβά και κρασί στην ταβέρνα, οι ψαγμένες περί τη μαγειρική είχαν μόλις κατακτήσει τη τεχνική στα μακαρόνια ογκρατέν. Το Α. τάραξε τα νερά και σύστησε στην πόλη τη γαλλική κουζίνα και τα άπαντά της: σαλιγκάρια μπουργκινιόν, φιλέ ω πουάβρ και καφέ ντε Παρί, βατραχοπόδαρα και κρεπ συζέτ.
Μόνο και μόνο που το εστιατόριο έχει μισό αιώνα ζωής, βρίσκεται στα χέρια των ίδιων επιχειρηματιών (η δεύτερη γενιά, ο γιος Σπύρος Κώτσης και η αδερφή του Κλαίρη), μαγειρεύει τη γαλλική κουζίνα με την ίδια προσήλωση και ακολουθεί τα ίδια ποιοτικά standards, όλα είναι λόγοι για να το εκτιμήσει κανείς. Αν κάτι αρέσει πολύ στους περισσότερους δεν είναι μόνο η γαλλική του κουζίνα, παρότι είναι εξαιρετική. Είναι και η ατμόσφαιρα, αυτός ο κήπος ο ονειρικός, με τις παχιές μουριές και τις πρασινάδες, είναι η art de la table και τα μαχαιροπίρουνα με το λογότυπο (το αλογάκι και η ποτίστρα του – abreuvoir γαλλικά), το προσωπικό που κινείται αθόρυβα και με σχεδόν γαλατική ευγένεια ρωτάει «όλα καλά;». Μια ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από τις χαμηλόφωνες συζητήσεις – ε, να χορτάσει και το μάτι, στα τραπέζια πολύ συχνά θα δει κανείς αρκετές γνωστές προσωπικότητες της πόλης.
Ένα δείπνο στο L’ Abreuvoir μπορεί να ειπωθεί και πριγκηπικό μια και περιλαμβάνει ανάλογες γεύσεις. Ταρτάρ σολομού με σπαράγγια και μια σταλιά τρούφα, φουά γκρα με μανιταράκια girolles, σουφλέ με καπνιστό χέλι και σεμιφρέντο παντζαριού, μπουτάκια κοτόπουλου με σάλτσα πορτοκάλι, σατομπριάν. Πολλές από τις πρώτες ύλες –χαβιάρια, σολομό, φουά γκρα– τις προμηθεύονται από την εταιρεία εισαγωγής προϊόντων γαστρονομίας, τη γνωστή «De Gustibus», ενώ τα κρασιά και τις σαμπάνιες (το 80% είναι γαλλικά, τα υπόλοιπα ελληνικές καλές ετικέτες σε πραγματικά καλές τιμές) τα εισάγει απευθείας ο ιδιοκτήτης κ. Κώτσης που την έχει την… τρέλα του με τους Γάλλους οινοπαραγωγούς. Δεν είναι φτηνό το Abreuvoir, είναι όμως η περίπτωση εκείνη που συνδέει σωστά την ποιότητα με το κόστος. Κι από την άλλη, κάτι που αφορά εμάς τους πελάτες, είναι θέμα γούστου, αλλά και τσέπης. Μπορεί πάντα κάποιος να ανοίξει ένα κρασί-διαμάντι της τάδε χρονιάς και να πληρώσει κάτι (πολύ) παραπάνω, αλλά μπορεί και να δοκιμάσει ένα ωραίο Champlis με 45 ευρώ, όσα δηλαδή και ένα καλό ελληνικό. Μαθαίνουμε πως τα μεσημέρια ο δροσερός αυτός κήπος είναι ανοιχτός με μενού πάλι εξαιρετικό και αψόγως γαλλικό, μόνο με € 30.
L’ Abreuvoir Ξενοκράτους 51, Κολωνάκι, 210 7229.106, ανοιχτά κάθε μέρα
15°
