Μια φίλη πήγε στη Νέα Υόρκη μετά από χρόνια άσβεστης επιθυμίας, που ειλικρινά μας φαινότανε λίγο 80s, βαριά 90s – τότε ήτανε στη μόδα η Νέα Υόρκη, αν εξαιρέσουμε τα 60s και 70ς που δεν μετράνε επειδή φορούσαμε κοντά καλτσάκια. Το να ψοφάς δηλαδή σήμερα να πας στη Νέα Υόρκη είναι υπερβολή, επίσης δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ το ταξίδι, εδώ μια Πάτρα πηγαίνω και γίνομαι κουρούμπελο. Η Καβάλα-πατρίδα είναι εξωτικός προορισμός πια, όσο περνάει ο καιρός τόσο χειρότερα το διαχειρίζομαι το τζετ λαγκ – με πιάνει μερικές φορές και στο Αμπελόκηποι - Πατήσια.
Πάμε στη Νέα Υόρκη, που δεν πάμε, αλλά έχουμε πληροφόρηση: τα σάντουιτς λέει δεν είναι τόσο ουάου όσο φημίζονται, για την ακρίβεια είναι μεγάλα, μπουχτιστικά, με πολλά πράγματα μέσα και με ενισχυτικά γεύσης από μπανάλ (μουστάρδα-κέτσαπ) μέχρι πρωτοποριακά (σίγουρα υπάρχει ενισχυτικό γεύσης που ανοίγει το δρόμο ή νέους δρόμους κ.λπ. αλλά δεν μου έρχεται κανένα αυτή τη στιγμή). «Τα σάντουιτς του Νίκου είναι καλύτερα!» κατέληξε η φίλη, τζετλαγκιασμένη από το ταξίδι αλλά με σώας τας φρένας: η Νέα Υόρκη δεν έχει πια «Στούντιο 54» να λιώσει ο προχώ τουρίστας, να γίνει ένα με το παρκέ, και ενώ διαθέτει πολύ αλκοολικό κόσμο σε μπαρ, κλαμπ, ξενυχτάδικα κ.λπ. δεν σε ζμπρώχνει στις καταχρήσεις. Κάποτε το έκανε, σύμφωνα με τον μύθο της, αλλά όχι πια.
Ο Νίκος όμως, που φτιάχνει τα καταπληκτικότερα σάντουιτς, είναι στην Αθήνα, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, και μάλιστα στο «2 γουλιές & 2 μπουκιές»: καφε-σαντουιτσάδικο νεο-υορκέζικων προδιαγραφών, ΕΚΑΤΟ φορές καλύτερο από τα νεο-υορκέζικα, με τη σπεσιαλίστα του καφέ Τάνια να σχεδιάζει πάνω στα φλιτζάνια με τον αφρό του καπουτσίνο(υ), να διαλέγει καφέδες και να σερβίρει τον καλύτερο (καφέ), όπως μου λένε αυτοί που ξέρουν, μια κι εγώ πραγματικά δεν το έχω με τον καφέ ντιπ καθόλου και είναι κρίμα. Επειδή όμως ζω με σάντουιτς... όντως τα σάντουιτς του Νίκου είναι ποιήματα: το ψωμί νόστιμο, τα τυριά και ζαμπονο-ειδή ιδιαίτερα, οι ελιές, ντομάτες, τα λαχανικά υπέροχα… και ούτε σταγόνα μαγιονέζας, μαργαρίνης ή ενισχυτικών γεύσης! Όλα είναι απλά, στρέιτ ελληνικά πράγματα, απλώς καλύτερα από αυτά που έχουμε στο σπίτι μας και σίγουρα καλύτερα από αυτά που έχει σπίτι της η Νέα Υόρκη.
Ο χώρος είναι φωτεινός, με μια επίσης στρέιτ απλότητα και φιλικότητα που σε κερδίζει. Οι κάρτες με τα ονόματα και τα νούμερα στο πλάι είναι των τακτικών πελατών (στους πέντε καφέδες, ο έκτος είναι κερασμένος από το κατάστημα), που έρχονται κάθε μέρα για καφέ και πρωινό. Όλα είναι φτιαγμένα με μεράκι: οι κανάτες με το νερό αρωματισμένες με δυόσμο ή λεμόνι, η ροζ σπιτική λεμονάδα, το (σπιτικό λέμε) κέικ λεμόνι που μοσχοβολάει… σε περίπτωση που δεν ξέρει κάποιος από καλό καφέ, δηλαδή, έχει χίλια πράγματα να διαλέξει για παρηγοριά. Το μόνο κακό είναι ότι το «2 γουλιές & 2 μπουκιές» κλείνει στις 6.00 μ.μ. Επίσης, δεν βολεύει τους θεριακλήδες (που απλώς παίρνουν τον καφέ και το σνακ στο χέρι) μια και απαγορεύεται το κάπνισμα, αλήθεια και όχι φο – επηρεάζει τη γεύση και το άρωμα του καφέ, ακόμα και το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Το «2 γουλιές & 2 μπουκιές», μπάι δε γουέι, αναφέρεται στην ικανότητα του ανθρώπου να εκτιμάει τις γεύσεις των ποτών με δύο γουλιές, και των τροφίμων με δύο μπουκιές...
Λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Αγίων Θεοδώρων, είναι το «Pili Pili», σουβλακερί ποιότητας, με σπεσιαλιτέ το μπιφτεκάκι που συνοδεύεται από πικάντικη υπερ-νόστιμη σάλτσα και λέγεται «Μίτσι». Τα σουβλάκια, παραδοσιακά χοιρινά-μοσχαρίσια-κοτοπουλίσια ΚΑΙ με ψητά λαχανικά, είναι πολύ νόστιμα, αλλά στο «Pili Pili» πας για το σούπερ-σπέσιαλ «Μίτσι», όπως λένε όλοι οι γευσιγνώστες φίλοι που δεν σε αφήνουν να αγιάσεις. Το οποίο είναι ρουμάνικης προέλευσης και τη συνταγή υπογράφουν η Μάγδα και ο Νίκος (άλλος, όχι αυτός με τα σάντουιτς). Η Πλατεία είναι κάτω από την Κλαυθμώνος, με το σαν-βουλιαγμένο εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, το σημαντικότερο βυζαντινό μνημείο της Αθήνας: ο δίστηλος σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός χτίστηκε στα μέσα του 11ου μ.Χ. αιώνα, πάνω σε έναν από τους δώδεκα ναούς που είχε χτίσει η αυτοκράτειρα Ευδοκία – κάπου ανάμεσα στο 430-450 μ.Χ. Μιλάμε για πολύ πολύ παλιά ιστορία. Η Νέα Υόρκη τότε δεν είχε βγει καν από το αυγό...
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
8°
