Τόσο Κάμντεν χιπ όσο μου αρέσει, τόσο indie Βερολίνο όσο αυτό που αγαπώ, τόσο κοσμοάρτ πανκ Νέα Υόρκη που λατρεύω και τόσο Αθήνα new wave και ρομάντικα που ψάχνω. Στη γωνία Σίνα 6 και Βησσαρίωνος 9, στο ύψος της Νομικής και μιαν ανάσα από την πολύβουη Ακαδημίας, βρήκα την «Εφημερίδα». Και κόλλησα. Ένα δίπατο πρότζεκτ μπαρ σπέις σταυροδρόμι, όπου ατμόσφαιρα, ντεκόρ, αέρας, μουσικές, γεύσεις, χρώματα, κατάσταση και φάση συνθέτουν ένα μητροπολιτικό καταφύγιο ζωής, ιδεών και χαλαρής διαβίωσης, τόσο μακριά από τα κουλέρ λοκάλ της περιοχής στάνταρντ. Και τόσο κοντά στον χάρτη των συνηθειών ζωής της παγκόσμιας urbania.
Μέρα και νύχτα, μεσημέρι και απόγευμα, ανατολή και δύση, ηλίου ή βροχής, ανθρώπων και φυλών. Ξηγιέμαι και επεξηγώ, ξεναγώ και αποθεώνω: πρώτα τον χώρο, δύο επιπέδων, με ξύλινους πάγκους αντί για τραπέζια, ραχάτικους καναπέδες και πουφ μεγάλα σαν κρεβάτια κι όπου φτάνει το μάτι σου, focus κοντινό ή πανοραμικό all over, μια ιλιγγιώδης χεράτη ζωγραφική να μεγαλουργεί σε χρώματα, φιγούρες και συνθήματα. Δια χειρός Γιώργου Τζινούδη, καλλιτεχνάρας άγριας και αρειμάνιας, προσφάτως επαναπατρισθέντος από την Αμερική που εφαρμόζει τη στριτ αρτ και την κουλτούρα του δρόμου, σε κάθε σπιθαμή αυτού του χώρου.
«Paint your own shit» σε προτρέπουν τα ταγκ στους τοίχους, δίπλα σε ανθρώπους που σε κοιτούν, σκυλιά σε στύση, νεκροκεφαλές και μεταλλαγμένα μπουλόνια ή βίδες που ξαφνικά μεταλλάσσονται σε κυκλώπιες φιγούρες ή απόκοσμα άλιεν που σε κοιτούν και σε σκρολάρουν. Λέω μέσα μου κάθε φορά που πάω πως, άμα ζούσε ο Ακριθάκης, εδώ θα κολλούσε κι αυτός και μια χαρά θα τα έλεγε με τον Γιώργο αλλά και θα τα περιποιούνταν τα «πλάσματα» των τοίχων και τις φιγούρες τις φαντασμαγορίκ. Γκαλερί είναι, θα μπεις, θα καθίσεις, θα το νιώσεις και θα με καταλάβεις!
Πάμε ωράρια τώρα: ανοίγουν το πρωί και σερβίρουν ομελέτες-ποιήματα, μπρέκφαστ και καφέδες τεχνίτικους, αφού -να το πάρει το ποτάμι- την τέχνη την ξέρουν καλά, καθώς από τη Θεσσαλονίκη έρχονται οι τύποι, άρα την κατέχουν τη δουλειά και τη γεύση και στη σερβίρουν μάτζικ.
Το μεσημέρι και το απόγευμα το μέρος πλημμυρίζει από lunch breakers ή καφεδοspeakeasy παρεάκια, οίνοι και κουζίνα ανοίγουν πανηγυρικώς, κρύα πιάτα τυριών, σαλάτες, μπέργκερ και κλαμπ σάντουιτς ευφραίνουν και στανιάρουν, από τα ηχεία σκοράρουν δεινή ελεκτρόνικα και γκρούβι τζαστατρόνικ ρυθμοί. Στο μπαρ σκάνε τα πρώτα κοκτέιλ, λόγια, γεύσεις, μουσικές, wi-fi διακτινισμοί στο υπερπέραν της ενημέρωσης ή του Fb για τους μοναχικούς ταξιδιώτες και συζητήσεις κόσμιες και κοσμικές επί παντός, από τους άλλους, εκείνους που ήδη έχρισαν το μέρος στέκι, αφού το φίνο και το εκλεκτό του μοιράσματος και της επικοινωνίας, στην Αθήνα, κατά έναν μυστήριο τρόπο, δείχνει να πηγαίνει στόμα στόμα. Κοσμοσυρροή κοινώς!
Κι ύστερα τα φώτα χαμηλώνουν, το βράδυ κεντράρει πάνω από τα φώτα, τους δρόμους και την πόλη, οι μουσικές δυναμώνουν και η μπάρα -κράτα το αυτό και δώσε βάση παραπάνω- ιερουργεί σερβίροντας τα καλύτερα, καθαρότερα και φθηνότερα κοκτέιλ της περιοχής, εφόσον -surprise, ο καλλιτέχνης και ζωγράφος Γιώργος Τζινούδης τυγχάνει μύστης, μετρ και αρχιερεύς της μπαρματεντερικής.
Θρησκεία με τα όλα της: στην «Εφημερίδα» θα τα δοκιμάσεις και θα τα αποθεώσεις όλα. Κι η νύχτα παίρνει μπρος, η κουζίνα συνεχίζει να ροκάρει, και το φίλινγκ είναι μπαρ κόζι και χαλαρορυθμικοχορευτικοαράζουμε όμως κιόλας στο πάνω πατώμα κι από την τζαμαρία, σαν πίνακας-ανοιχτωσιά μιλάμε και χαζεύουμε το άστυ.
Αυτά είχα να πω για το στέκι που άνοιξαν ο Βαγγέλης Πλιάκας κι ο Σπύρος Κώτσιας, τύποι ωραίοι, διεθνιστές και έξτρα λαρτζ που, μετά το τρομερό σουξέ της «Εφημερίδας» στη Θεσσαλονίκη, κατέβασαν την ιδέα-σποτ και στην Αθήνα, αλλάζοντας με το καλημέρα/καλησπέρα τα all day ήθη και all night έθιμα του κέντρου. Γερά, αγοράκια μου, και είναι θέμα χρόνου ο Καμίνης να σας καλέσει για να διδάξετε καινοτομία, εξωστρέφεια και travel city clubbing anthropology, καθώς ήρθε πάλι η ώρα για την πόλη να ξαναπάρει τα πάνω της.
15°
