Στο Mi Sueno είχα πάει με το που πρωτο-άνοιξε, πριν κάνα δυο χρόνια περίπου, τότε που η ισπανική κουζίνα έκανε θριαμβευτική είσοδο στην Aθήνα – και παγκοσμίως βεβαίως-βεβαίως. Mου άρεσε πολύ το ντεκόρ του, η κουζίνα του –ποτέ μου δεν αρνήθηκα τα μεζεδάκια, τα ωραία τα αλλαντικά, τα πικάντικα λουκάνικα, τις ντομάτες και τα σκορδάκια– και κυρίως πολύ μου άρεσε η ατμόσφαιρά του, χαλαρή, ζεστή, μπριόζα και παθιάρα. Όντας άνθρωπος του κέντρου συνήθιζα από τότε να κάνω μεσημεριανές επισκέψεις στο Mi Sueno, ένα ποτήρι κρασί κι ένας γρήγορος μεζές αλλάζουν τη διάθεση ακόμη και της πιο αντιπαθητικής και βαρυφορτωμένης μέρας. Προχτές πήγα βράδυ, πέρασα την πόρτα κι άφησα πίσω μου μια σκοτεινή, χωρίς κίνηση Aκαδημίας για να βρεθώ στο χαμηλό ημίφως, στις δυνατές μουσικές, στους ήχους από ποτήρια και ανακατωμένα γέλια με κουβέντες, στη «μεγάλη» σάλα του καταστήματος. Tο Mi Sueno έχει στο κέντρο του το μπαρ με τα σκαμπό και τους πάγκους για όρθιους, αριστερά τη σάλα με τα τραπέζια φαγητού, δεξιά ένα μικρό κομμάτι με λίγα, πολύ λίγα τραπέζια για όσους θέλουν να αισθανθούν «μέσα» στην καρδιά της κουζίνας και «μαζί» με το μάγειρα. Περισσότερο με διάθεση να χαλαρώσουμε και λιγότερο να φάμε πραγματικά, κινηθήκαμε σε τάπας, πιάτα με λεπτοκομμένο χαμόν Iμπέρικο, καρπάτσιο βοδινού, καυτερό λουκάνικο chorizo (το αγαπημένο μου) και patatas bravas, δηλαδή πατάτες για «γενναίους», όπως αναφέρει και ο κατάλογος, μικρά κυβάκια-λουκούμια, υπερόχως μαγειρεμένα με λίγο ντρέσινγκ και κοκκινοπίπερο. Σε ωραιότατα ποτήρια κρασιού, αυτά που ευχαριστιέται το χέρι σου να πιάνει, βάλαμε κόκκινο κρασί Rioha, η μέρα είχε έρθει «τούμπα», μαζί και τα κέφια μας. Σε λίγο συμπληρώσαμε και με live τραγούδια ισπανικά, αλλά και με τακούνια που χτυπούσαν ρυθμικά και έντονα τα πατώματα, χορεύτριες –κούκλες– του flamenco, τα έδιναν όλα μπροστά στο μπαρ, οι της μέσα σάλας πηγαινοερχόμασταν τραπέζι-μπαρ, μπαρ-πίσω ξανά στο τραπέζι, όλο το μαγαζί ξαφνικά καλεσμένο σε αυθεντική ισπανική φιέστα. Tο αγαπώ το Mi Sueno, περισσότερο κι από τους μεζέδες, τις παέγιες, τα κοντσινίγιο του (κρεατικά), έχει την ατμόσφαιρα, τη διάθεση, το χρώμα, αυτά είναι τα «στοιχεία» που με κάνουν να επιστρέφω σ’ ένα ρεστοράν. Kαι χαίρομαι που δυο χρόνια μετά είναι ακόμη έτσι ζεστό και ζωντανό, κρατάει τη θέση του στις «επάλξεις» της γκρίζας, αγχωμένης Aκαδημίας, μας βοηθάει να δούμε κι εμείς το «όνειρο» (mi sueno = το όνειρό μου, στα ισπανικά).
17°
