Στο Koumkan, το εστιατόριο του ξενοδοχείου Semiramis της Κηφισιάς, θα πας για ποτό στο μπαρ, θα δοκιμάσεις οπωσδήποτε και τα εξαιρετικά πιάτα του μενού
Staycation, από τις αγαπημένες μου συνήθειες με τη Μία. Είναι ένας τρόπος να δεις την πόλη σου αλλιώς, μοιάζει με εκδρομή που αποφεύγεις, όμως, την ταλαιπωρία του ταξιδιού και καταφέρνεις να γνωρίσεις τα διαμαντάκια που μόνο ως επισκέπτης αξιώνεσαι. Το Semiramis του ευπατρίδη της τέχνης Δάκη Ιωάννου, με την παιχνιδιάρικη υπογραφή του βραβευμένου Karim Rashid, έφερε, όταν ανακαινίστηκε το 2004 έναν νέο φλούο αέρα στην Κηφισιά. Η τέχνη εδώ πρωταγωνιστούσε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί: το φωτεινό δολάριο των Tim Noble kαι Sue Webster, το tableau vivant της Vanessa Beecroft, η Diva του Kurt Kauper. Από τις τεράστιες τζαμαρίες του τέταρτου ορόφου, όπου και μένουμε, νιώθουμε την πόλη να ησυχάζει, να γίνεται πιο πράσινη, λιγότερο χτισμένη, λιγότερο αγχωτική. Η Κηφισιά είναι μια άλλη, πιο ανθρώπινη συνθήκη.
Μας περιμένει μια μικρή τούρτα «Happy anniversary» κι ενώ μπαίνουμε στον πειρασμό να φάμε, αφήνουμε τα Karim Rashid κουταλάκια κάτω. Σε λίγο θα βρεθούμε στο Koumkan! Πρόκειται για το εστιατόριο και μπαρ του ξενοδοχείου. «Θα κατεβείτε με το ασανσέρ ή θα μπείτε από την είσοδο;», μας ρωτούν στο lobby. Η είσοδος όμως με τους καθρέπτες, τα παστέλ μάρμαρα και τη βλάστηση δημιουργεί ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που πρέπει να δεις (και να φωτογραφίσεις) το δίχως άλλο.
Koumkan, το κομψό εστιατόριο του ξενοδοχείου Semiramis
Μπαίνοντας στο Koumkan, είναι λες και μπαίνεις στο απόλυτο αισθητικό σύμπαν. Σε υποδέχεται ο πιο επιβλητικός και σκοτεινός χώρος του μπαρ, το Parlor, όπου το πράσινο μάρμαρο Τήνου ντύνει τοίχους, πάτωμα και μπάρα ενώ οι μεταλλικές απλίκες, οι χαμηλοί καναπέδες, οι καθρέπτες αντανακλούν το mid century sexiness που σε προδιαθέτει να πιεις, και φυσικά να δεις και να σε δουν. Περνάμε δίπλα, στη σάλα με την τζαμαρία που κοιτά προς την εμβληματική πισίνα. «Ιnside-out disco ball», τη λένε οι Manhattan Projects, δηλαδή οι Andreas Kostopoulos και James Mcanally που ανέλαβαν τον σχεδιασμό του χώρου μετά από πρόσκληση του Άρη Βεζενέ. «Το αφήγημα του Koumkan είναι δική του έμπνευση, μια και ο Άρης εδώ προΐσταται ως Creative Director της εταιρείας του, της Green Garlic, του νέου δηλαδή hospitality group που μεταμορφώνει χώρους, επανεφευρίσκει ιστορίες και δημιουργεί νέα brands στον σύμπαν που ορίζουμε ως fine living», μου εξηγεί η Νάντια Πασχάλη, PR Director των YES Hotels.
Κυριαρχεί η παλέτα του dusty rose, του χρώματος του δέρματος: στην τραβερτίνη του μπαρ και των οβάλ τραπεζιών, στα υφάσματα που ντύνουν τους καναπέδες, στα πουφ και τις αναπαυτικές καρέκλες. Από το ταβάνι τρέχουν λωρίδες καθρεπτών μήκους επτά μέτρων με διαφορετικές κλίσεις έτσι ώστε να δημιουργεί ένα trompe l'oeil εφέ. Βλέπεις και σε βλέπουν. Το φως είναι τέλειο, από τα τεσσάρων μέτρων chandeliers και τα λευκά κεριά στα τραπέζια. Ούτε χαμηλό, ούτε δυνατό. Η μουσική είναι ιδανική, φέρνει την κοσμοπολίτικη αύρα που επιθυμούσε η ομάδα. Φροντισμένες λεπτομέρειες, όπως τα φυτά και οι καθρέπτες στο ταβάνι πάνω από τα τραπέζια με τους κοίλους καναπέδες, λειτουργούν ευεργετικά στο aesthetic αποτέλεσμα.
Όσο πίνουμε κοκτέιλ -Cinema Negroni και Riviera Royal Spritz- αναρωτιόμαστε πότε έγινε μόδα να σερβίρονται σε ποτηράκια του λικέρ, όμως ας είναι… To προσωπικό ευπρόσδεκτα ευγενικό, με τα λευκά του σακάκια να λάμπουν. Ο χώρος είναι γεμάτος τέχνη και μέχρι να έρθουν τα πρώτα πιάτα, χαζεύουμε: τις καρέκλες της Έλλης Ιωάννου, τα Kalopsia βάζα, τους καθρέφτες της Όλγας Μηλιαρέση-Φωκά με τα συνθήματα i love Donkey, i love magic, I love sex, i love cocktales, i love you, Να αγαπάς και να σ΄αγαπάνε.
Το φαγητό συμπληρώνει ευχάριστα το πάρτι: για αρχή τα edamame και το Jamón Ibérico, το πλατό ελληνικών τυριών, το εξαιρετικό buttermilk fried chicken και τα gyozas που τα απολαμβάνεις με το χέρι, όπως σαν να παίζεις μια παρτίδα κουμκάν και ένα στοργικό χέρι να ακουμπάει δίπλα σου λιχουδιές μόλις αισθάνεται πως χρειάζεσαι κάτι για να νοστιμευτείς. Συνεχίσαμε με Tuna Crudo, φρέσκιες σαλάτες, το αδιανόητα νόστιμο truffled grilled cheese με φρέσκια τρούφα να το απογειώνει, για να κλείσουμε την παρτίδα με το Chateaubriand με yakiniku sauce και τη λεμονάτη πάστα με χαβιάρι και τρούφα. Πριν το τέλος, ο σεφ εμφανίζει ένα μιλφέιγ με όρθια φύλλα και κρέμα Μαδαγασκάρης καθώς και μια Sacher Torte, φόρο τιμής στη Βιέννη που έδωσε κι αυτή την έμπνευσή της στο εγχείρημα.
Τι ώρα να είναι; Δεν έχει σημασία, εδώ ο χρόνος διαστέλλεται και χωράει δεκατέσσερα χρόνια γάμου που γιορτάζουμε εμείς τούτο το βράδυ, τον great Gatsby και τα πάρτι που μέσα από τα βιβλία του Scott Fitzgerald διαβάσαμε, τις στιγμές, τις σιωπές και τα γέλια από τις παρέες δίπλα μας...
16°
