Καΐρειον: μόλις άνοιξε στη Στοά Καΐρη με νόστιμα πιάτα σε καλές τιμές
Είναι η αρχή της νύχτας. Κανονικά η Στοά Καΐρη θα κοιμόταν τέτοια ώρα. Τα μαγαζιά της θα είχαν κατεβάσει ρολά, οι άνθρωποι δεν θα μπαινόβγαιναν από την είσοδο, ίσως μόνο λίγο φεγγαρόφωτο να έπεφτε στο μωσαϊκό της από την τζαμωτή σκεπή. Έτσι θα ήταν, αν δεν είχε μόλις ανοίξει το Καΐρειον, που με τη μουσική, τα τραπέζια, τα φώτα και τα αρώματα της κουζίνας του δίνει στη στοά την ευκαιρία μιας δεύτερης ζωής.
Καΐρειον, το νέο στέκι μέσα στη στοά Καΐρη
Το Καΐρειον άνοιξαν μόλις δύο εβδομάδες πριν ο Γιάννης Γεωργιάδης, η Χρύσα Σκουρλή και ο Γιώργος Κώστογλου. Λέει ο Γιώργος: «Η Καΐρη είναι η πρώτη στοά της Αθήνας μετά τη Βαρβάκειο. Παλιότερα εδώ υπήρχαν πάρα πολλά μαγαζιά με κουμπιά, υφασματάδικα κ.λπ. Ήταν μια πολύ ζωντανή, πολύβουη στοά. Κι αυτό (σ.σ. δείχνει το εσωτερικό του Καΐρειον) ήταν το καφενείο της. Εμείς θέλαμε να κάνουμε κάτι οικονομικό, για τα δεδομένα της εποχής. Απλό φαγητό, αλλά να έχει κι ένα γαστριμαργικό ενδιαφέρον». Τα λόγια του Γιώργου συμπληρώνει η Χρύσα: «Σκέψου κάτι μεσημέρια Κυριακής που είσαι στο κέντρο και θες να φας κάτι ωραίο, αλλά δεν θες να δώσεις και €80/άτομο!». Για αυτά τα μεσημέρια, λοιπόν, αλλά και τα νόστιμα βράδια μεσοβδόμαδα γεννήθηκε το Καΐρειον.
Κάθομαι στα τραπεζάκια της στοάς, από τις μεγάλες τζαμαρίες χαζεύω πίνακες του Τουρναβίτη, αντικείμενα περασμένων δεκαετιών, μια εντυπωσιακή τοιχογραφία του Φίλιππου Τελεστώ. Στα δεξιά μου αντλίες βενζίνης, τόσο παλιές που ακόμη μετρούν το κόστος σε «δραχμαί» και τα λίτρα σε γαλόνια, ο τρίτος της παρέας (Γιάννης Γεωργιάδης) τα περιμάζεψε κάποτε από βενζινάδικα που έκλειναν. Ένα περίεργο mix and match, δηλαδή, που συνδέει το τώρα της στοάς με το παρελθόν μιας εποχής που μπορεί να πέρασε, σε αυτή τη στοά, όμως, είναι ακόμη παρόν. Να, ας πούμε, στο βάθος λειτουργεί το… «οπλοδιορθωτήριον» του Θεόδωρου Παπαϊωάννου (από το 1925 παρακαλώ).
Το φαγητό στο Καΐρειον
Στην κουζίνα ο σεφ Γιώργος Νούσιας μαγειρεύει πιάτα νόστιμα, που ιδανικά μπαίνουν στη μέση του τραπεζιού για να μοιραστούν από όλη την παρέα, αλλά αν κάποιος θέλει να πάρει ένα κυρίως δε θα δυσκολευτεί να το βρει. Δοκιμάζω ένα ωραιότατο Μιξινάρι (παραδοσιακό αλίπαστο του Μεσολογγίου) με τσίλι, κόλιανδρο και λάιμ (€10), αλλά και τσεβάπι (το κεμπάπ στα Βαλκάνια) που σερβίρεται με μαϊντανοσαλάτα, γιαούρτι σακούλας, μουστάρδα και αφράτη, χειροποίητη πιτούλα (€12). Μου αρέσει πολύ η μακαρονάδα με σπαγγέτι που έβρασε σε ζωμό από όστρακα και ύστερα πέρασε μια βόλτα από το τηγάνι μαζί με ρόκα και σκόρδο (€10). Όμως το πιάτο-σουξέ για εμένα είναι το καταπληκτικό λουκάνικο προβατίνας (€12), τόσο νόστιμο και ζουμερό που ρωτάω που το βρήκανε. Το μυστικό μου το ξεφουρνίζει ο Γιώργος: «Είναι ένα παραδοσιακό κρεοπωλείο στο Λυγουριό, ένα χωριό κοντά στην Επίδαυρο, που θεωρείται πρωτεύουσα της γκιόσας (μεγάλη σε ηλικία προβατίνα). Το κρεοπωλείο αυτό είναι μικρό, φτιαγμένο ίσα για να καλύπτει τις ανάγκες ενός χωριού. Αλλά έχει καθετοποιημένη παραγωγή, με δικά του ζώα που τα ταΐζει με δικές του τροφές. Από εκεί έρχεται αυτό το λουκάνικο». Το παίρνεις οπωσδήποτε, το κατεβάζεις μαζί με κρασιά του ελληνικού αμπελώνα (εντελώς value for money) και κλείνεις με πορτοκαλόπιτα και παγωτό καφέ-κάρδαμο (€5). Τελειότητα.
15°
