Στην οδό Ελπίδος συνάντησα την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα πως το αληθινό φαγητό υπάρχει αλλά ενίοτε, του αρέσει να κρύβεται
Σ' αυτό εδώ το κομμάτι της Νέας Κηφισιάς, δεν θα συναντήσεις το προάστιο της χλιδής που βάζει ο νους σου. Μερικά μόλις στενά κάτω από τον σταθμό, η Νέας Κηφισιά μυρίζει ακόμη εκείνο το παλιό χωριό, που άλλοτε είχε τα βοσκοτόπια και τους κτηνοτρόφους του. Ψάχνοντας το Tavernier, πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Δεν έχει πρόσοψη, τίποτα δεν το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα διώροφα της γειτονιάς που δεν διαθέτουν κανένα στίγμα, κανένα σημείο αναφοράς. Ούτε σούπερ μάρκετ τριγύρω, ούτε μανάβικο, ούτε καφενείο, ούτε καν μια ΕΒΓΑ ή ένα περίπτερο. Τσεκάρεις απλά το νούμερο και μπαίνεις σε έναν στενό διάδρομο που σε βγάζει στην πίσω αυλή μιας διπλοκατοικίας. Τη φαντάζεσαι ολόδροση και καταπράσινη, όαση στις μέρες του καυτού, επερχόμενου καλοκαιριού. Τώρα δεν είναι η στιγμή της, με μια πρόχειρη ματιά μπορεί να σου ξεφύγει και η είσοδος αλλά πριν προλάβεις να προβληματιστείς, ο βενιαμίν της οικογένειας Κωνσταντοπούλου, θα σε ρωτήσει με την ευγενική παιδική του φωνούλα αν έχεις κάνει κράτηση. Και θα σε οδηγήσει εντός.
Όπου εντός, μια ημιυπόγεια αίθουσα, ανοιχτό παράθυρο στην κουζίνα, στους τοίχους στολές και ένα touch από κουλέρ λοκάλ της ορεινής Αρκαδίας, κόκκινα καρό τραπεζομάντιλα, θαλπωρή οικιακή, τίποτα που να σου θυμίσει επαγγελματικό χώρο. Μόνο μια χαρούμενη οικογένεια, ο μπαμπάς Τάσος, η μαμά Μαρία, Μανιάτισσα με καταγωγή από το Ψάρι, ο Τάσος, ο Στέλιος και ο Κυριάκος, οι τρεις γιοί. Ο μεγαλύτερος σπουδάζει στη Χαλκίδα αλλά θα σε σερβίρει μαζί με τη μαμά, με τη συγκινητική ευγένεια που χαρακτηρίζει όλη την παρέα, αυτή που σπάει τον πάγο αν ίσως, νοιώσεις στην αρχή λίγο άβολα. Αυτό, που σαν να έχεις εισβάλλει κυριακάτικα σε ένα άγνωστο σπίτι και ζητάς να μοιραστεί μαζί σου το φαγητό του. Στην ουσία, όμως, έτσι είναι το Tavernier. Και εννοείται πως ένεκα των περιστάσεων, θα αποκτήσεις αμέσως μια οικειότητα με τους οικοδεσπότες σου, δεν γίνεται να μπεις εδώ ψυχρός και να φύγεις αμέτοχος.
Οι Κωνσταντόπουλοι έχουν θητεία στην εστίαση, καθώς ο παππούς είχε δυο ταβέρνες, πρώτα στα Σεπόλια, μετά στο Πεδίον του Άρεως. Μετά από ένα διάστημα ξεκούρασης και αφού έφυγε από τη ζωή ο παππούς, από το περασμένο καλοκαίρι, άνοιξαν το ισόγειο του σπιτιού τους για να μας κάνουν ευτυχισμένους. Αν έπρεπε να δώσεις ένα όνομα στη γεύση τους, θα ήταν «Το φαγητό της Κυριακής». Έτσι πεντανόστιμο που το θυμόμαστε από τη μαμά ή τη γιαγιά μας, αυτό το φαγητό της Κυριακής που μια ζωή στη συνέχεια όλου κάπου το αναζητάμε, χωρίς ποτέ να το βρίσκουμε. Δεν το βρίσκαμε, γιατί είχε χαθεί κάπου στα στενά της Κηφισιάς. Και μας αποκαλύφθηκε με μια γενναία χωριάτικη, που μπορεί να μην είναι η εποχή της αλλά δεν της έλειπε η νοστιμιά, το γενναιόδωρο χέρι: αγκιναράκια, κάπαρη, ωραίες ελιές, νόστιμο μαύρο και λευκό παξιμάδι, εξαιρετικό ελαιόλαδο και κυρίως, μια αληθινή, ρουστίκ, αξέχαστη, βουτυράτη φέτα.
Οι ζοχοί ήρθαν καυτοί, βγαλμένοι μόλις από την κατσαρόλα. Το γκραν σουξέ, όμως, αυτό που αξίζει να κινήσεις από μακριά για να έρθεις να το βρεις, είναι το τυροπιτάρι. Μια χειροποίητη δαντελένια ζύμη, πιο τραγανή δεν γίνεται, γεμιστή με τη μαγική φέτα που τηγανίζεται αλάδωτη στο τηγάνι, με χιλιάδες φουσκαλίτσες πάνω της, το πιο μοιραίο «κρακ» για ένα μοναδικό τυροπιτάρι. Το οποίο πήραμε και στην εκδοχή μόνον με άγρια χόρτα και μυρωδικά, έπος κι αυτό, χωρίς τυρί.
Οι λαχανοντολμάδες είναι αυτό ακριβώς που ονειρεύεσαι από έναν μπαμπάτσικο, αρωματικό λαχανοντολμά μέσα σε δεμένη λεμονάτη, κρεμώδη σάλτσα, χωρίς περιττά λιπαρά. Τα μοσχαρίσια μάγουλα με την κόκκινη σάλτσα έχεις τη δυνατότητα να τα παραγγείλεις με διάφορα συνοδευτικά, με πόνο είπαμε όχι στην άπαιχτα τραγανή τηγανητή, κομμένη στο χέρι πατάτα και τα συνοδεύσαμε με τουτουμάκι, το ψιλό πελοποννήσιο χυλοπιτάκι πασπαλισμένο με γραβιέρα και ορθώς πράξαμε, γιατί η υπέροχη σάλτσα έκανε μαζί του την καλύτερη παρέα. Την πατάτα την πήραμε μαζί με τον κεφτέ, ο οποίος προέκυψε ονειρεμένος, χοντρουλός, γεμάτος αρώματα, τραγανός και αλάδωτος, με βελούδινη, αφράτη σάρκα. Μια πρώτη μπουκιά κατάφερε να σβήσει από μέσα μου τη μνήμη κάθε κεφτέ που πέρασε από τη ζωή μου.
Ο Τάσος, αρχηγόπουλο της κουζίνας φτιάχνει πολλά ωραία και διαφορετικά ανάλογα με ό,τι καλύτερο βρει στην αγορά: γουρουνοπούλα, κόκορα, ψητά της ώρας. Στα γλυκά, αναλαμβάνει η Μαρία. Πόσα μωσαϊκά έχεις δοκιμάσει στη ζωή σου; Εμένα, μόνον αυτό με επέστρεψε στο μωσαϊκό -σαλάμι το λέγαμε τότε- της γιαγιάς μου. Αφράτο, σοκολατένιο, με τόσα μπισκότα όσα δεν καλύπτουν τη γεύση της μους σοκολάτας. Το εκμέκ της, επίσης εξαιρετικό, με μια λεπτή στρώση από αιθέριο ραβανί στη βάση του.
Δεν χρειάζεται πια να νοσταλγείς τις Κυριακές. Εδώ είναι το σπίτι τους. Χωρίς μενού, χωρίς βοήθεια στην κουζίνα, χωρίς σερβιτόρους. Φαγητό της μνήμης, απλό και καλομαγειρεμένο, από μια οικογένεια που σου μαγειρεύει σαν να θέλει να σου ανοίξει την ψυχή της.
25°
