Στο roof top «Ταράτσα» του ξενοδοχείου Lingos της Φλώρινας δοκιμάσαμε σύγχρονη ελληνική κουζίνα με ντόπια προϊόντα
Γιορτινές μέρες και η Φλώρινα αντηχεί από τους ιδιαίτερους ήχους των χάλκινων στην κεντρική πλατεία, στην αγορά της, στα παραδοσιακά και γεμάτα με κόσμο καφενεία. Αυτή η πόλη είναι πάντα ζωντανή, λες κι αυτό το μόνιμο κρύο που τη σκεπάζει την έχει σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Περπάτησα προς το μαγαζί, σήμα κατατεθέν της, την "Taratsa" του ξενοδοχείου Lingos, το ιδανικό σημείο για να δεις από ψηλά την πόλη και τα βουνά της στις τέσσερις πτυχές του ορίζοντα.
Ένας ενιαίος χώρος, με προσεγμένη πολυτέλεια που τον χαρακτηρίζει το άπλετο φως την ημέρα και η ζεστασιά της φωτιάς από τα σκόρπια στο χώρο μοντέρνα τζάκια υγραερίου το βράδυ. Εδώ δεν έρχεσαι ακριβώς και μόνο για φαγητό, ούτε κι ο καφές μόνο σου φτάνει. Είναι ένας χώρος που λόγω διακόσμησης και εναλλαγής των χρωμάτων στο ευδιάκριτο πέρασμα της μέρας δίνει μια άλλη θέση στις γεύσεις και μπολιάζει καλύτερα την παρέα. Είναι και το μεγάλο μπαρ, -πάντα το αγαπώ αυτό σε μαγαζιά- που αφήνει ανοιχτή πάντα την πιθανή έξοδο από την καρέκλα στο σκαμπό και από το κολονάτο στο χαμηλό ποτήρι για ένα ποτό πριν το κλείσιμο.
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαρζώνης
Μερικά σκαλιά πάνω από τα καθίσματα, σε εξέχουσα θέση η πιο φωτεινή κουζίνα που έχω δει, εδώ ο Μιχάλης Πούλιος σχεδιάζει γεύσεις πάνω στις σκιές που αφήνουν οι γρίλιες. Ο νεαρός σεφ επέστρεψε πρόσφατα από τις Κάννες, αφού «έδεσε» τον μαγειρικό του χαρακτήρα στην ομάδα του Γιάννη Κιόρογλου. Τα καλοκαίρια είναι στην ομάδα του Scorpiosστη Μύκονο, ενώ περνάει τους χειμώνες του μαγειρεύοντας στην ψηλότερη κουζίνα τη Φλώρινας. Μου λέει ότι η θέα είναι έμπνευση και ότι βλέποντας το δάσος απέναντι κάποιες φορές νιώθει την ανάγκη να μαγειρέψει μανιτάρια και κάποιες άλλες να καπνίσει κρέατα με πευκοβελόνες για να μεταφέρει το άρωμα του τόπου στο φαγητό.
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαρζώνης
Σήμερα όμως με ξενάγησε στα κλασικά κεμπάπια Φλώρινας με την παραδοσιακή συνταγή και κιμά από μοσχαρίσιο, χοιρινό και πρόβειο κρέας. Ψημένα σωστά ώστε να κρατήσουν τα ζουμιά τους, και με λίγα μπαχαρικά για να μένει η ένταση του κρέατος στο στόμα. Το όχι και τόσο μυστικό εδώ είναι φυσικά το καλό ντόπιο κρέας σε συνδυασμό με την απλωμένη στο λευκό πιάτο πάπρικα του μαγαζιού, της οποίας η βάση είναι φυσικά η περίφημη πιπεριά Φλωρίνης.
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαρζώνης
Δεύτερη δοκίμασα την σαλάτα Coleslaw, με το κόκκινο λάχανο ανακατεμένο στη μαγιονέζα σε πρώτο ρόλο, αποξηραμένα σύκα, καραμελωμένα φουντούκια και κουκουνάρι, που πέρασε από το τηγάνι ώστε να δώσει την πινελιά του. Ομολογώ ότι όταν είδα στο μενού όλα τα υλικά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα μπορούσαν να δέσουν μεταξύ τους και να μεταμορφώσουν μια απλή σαλάτα.
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαρζώνης
Ασιατικό κοτόπουλο το τελευταίο πιάτο και τι δουλειά έχει η Ασία στη Φλώρινα μου λες… Αλλά ο Μιχάλης κατέβασε τους τόνους λέγοντας με γέλια ότι πιο βαρύ ίσως είναι το όνομα, αφού για το καθαρά ντόπιο κοτόπουλο χρησιμοποίησε σος σόγιας και σουσαμέλαιο. Χυμός λεμονιού, ξύσμα λάιμ, μέλι, λίγο ελαιόλαδο και το κοτόπουλο έφτασε στη μέγιστη γευστική του απόλαυση.
Από έναν καλά ενημερωμένο κατάλογο κρασιών η πρόταση για το γεύμα μου ήταν η «Μπλε Αλεπού» του κυρ Γιάννη. Φωτεινά κόκκινο, με έντονο χαρακτήρα που χρειάζεται συνοδεία φαγητού για να αποδώσει όλη του την ένταση. Στην κίνηση του ποτηριού τινάχτηκε και μου έφερε στα μάτια τον πίνακα του Ιάπωνα Κατσουσίκα Χοκουσάι «το μεγάλο κύμα», αφήνοντας ελεύθερες στη μύτη μου νότες σοκολατένιας βανίλιας, ξύλου και μπαχαρικών που ισορρόπησαν απόλυτα τις γεύσεις.
Φωτογραφία: Γιώργος Ζαρζώνης
Δεν ήταν στα πιάτα αλλά δεν άντεξα στον πειρασμό να δοκιμάσω το κρέμ μπουλέ, την καμένη αυτή κρέμα αυγού. Σήκωσα επιδεικτικά το κουτάλι και το χτύπησα στο κέντρο της κρούστας. Η σκληρή «κρυστάλλινη» καραμέλα ράγισε σαν τον ανοιξιάτικο πάγο στις κοντινές λίμνες, για να μου δώσει στο στόμα όλη τη γεύση της βανίλιας.
Φταίει το ότι ο Μιχάλης μου τη σέρβιρε με την αυτοπεποίθηση των γαλλικών του, κάτι που ανέβασε τη νοστιμιά και το κύρος της, φταίει που από τη μια έβλεπα την ανατολή του φεγγαριού και ακριβώς απέναντι τις τελευταίες χρυσές ακτίδες του ήλιου… δεν ξέρω! Έφερε πάντως την ιδανική αποχώρηση από την «Ταράτσα».
14°
