Sticky Rice ‘n’ Friends: το ωραίο ασιατικό της Ερμού
Η Ερμού έχει πολλά στέκια, από το Σύνταγμα ως το Θησείο, όπως και όλο το κέντρο της Αθήνας πια, όπου βρίσκεις τα πάντα σε φαγητό, ποτό, σνακ, καφέ, γλυκό ή ό,τι άλλο σου έρθει. Και αυτή είναι η πιο σύντομη εισαγωγή που έχω γράψει τελευταία (ψοφάω για εισαγωγές). Θεματάκι στο σημερινό διαγώνισμα είναι το ‘Sticky Rice ‘n’ friends”, χαριτωμένο και κομψό πολύ-Ασιατικό, ή έστω Ασιατικό μίνι-εστιατόριο με street food, μετρημένα τραπεζάκια έξω, μια ανοιχτή κουζίνα μέσα… και πιστό κοινό. Η λογική του τρως-και-φεύγεις είναι αγαπημένη στην πιτσιρικαρία, που πάντα έχει σπουδαία πράγματα να κάνει, όπως είχαμε κι εμείς άλλωστε όταν είμασταν στην ίδια φάση. (Απλώς δεν λέγαμε «ισχύει» και «αλήθεια είναι» συνέχεια.)
Το Sticky Rise στην Ερμού/ Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Το μαγαζί, τριάντα τετραγωνικά όλο κι όλο, διάλεξε τις πιο δημοφιλείς ή έστω τις πιο νόστιμες συνταγές από την Κορέα, την Ταϊλάνδη, την Κίνα, την Ιαπωνία, σίγουρα και από άλλες χώρες που μου ξεφεύγουν αλλά δεν έχουν ξεφύγει από το “Sticky Rice”: ακόμα και πράγματα που δεν σε ενθουσιάζουν γενικά στις εξωτικές κουζίνες, εδώ φτιάχνονται με διαφορετικό, νοστιμότερο τρόπο… π.χ. τα μπάο-μπαν, τα υγρά ψωμάκια-ζυμαράκια που δεν με ψήνουν σε πολλά μαγαζιά ίσως επειδή δεν ψήνονται (χο-χο), εδώ είναι αεράτα, αφράτα και νόστιμα. Δυστυχώς ούτε η μέση πάπια μου αρέσει, μου θυμίζει τις λίγο βρωμύλικες πάπιες του Εθνικού Κήπου που τις ταΐζαμε ό,τι να΄ναι όταν ήμασταν παιδιά, από μπαγιάτικο ποπ-κορν και κουλούρια μέχρι λαστιχάκια, χαρτομάντηλα και σβηστήρες, και τα έτρωγαν όλα αυτά οι αχόρταγες… τέλος πάντων η πάπια για να μην μυρίζει παπιο-ίλα και μουχλέξ λιμνούλα Εθνικού Κήπου, πρέπει να είναι πολύ τραγανή, really very crispy duck όπως λένε οι Εγγλέζοι με ύφος πάπιας, αλλιώς δεν τρώγεται. Κι εδώ στο“Sticky Rice” είναι ακριβώς όσο τραγανή χρειάζεται, χωρίς να είναι καθόλου στεγνή και/ή παξιμαδωμένη. Επίσης, είναι πολύ νόστιμη, πράγμα σπάνιο για πάπια, ακόμα και μια πάπια με παπιά (σόρι, δεν κατάφερα να το αποφύγω…). Πολύ νόστιμο, μια και είμαστε στην πάπια, είναι το μπάο-πάπιας – εκεί είναι που δεν το περιμένει κανείς, και μπαο-μπάν, και πάπια, πλην όμως τέλειο...
Σαν καλό φαγητό-του-δρόμου, βολεύει να το πάρεις στο χέρι και να φύγεις – τα spring rolls π.χ. είναι ξεροψημένα αλλά όχι λαδερά, τρώγονται χωρίς να το καταλάβεις, όπως και πολλά από τα πιάτα του μαγαζιού, όλα τα σουβλακο-ειδή, που είναι στην λογική του street food. Σε χαλαρές ώρες, μη-αιχμής, παίρνεις ένα τηγανιτό ρύζι και κάθεσαι έξω, να χαζεύεις την περατζάδα. Για Σαββατοκύριακα και αν θέλεις να καθίσεις, κλείνεις τραπέζι καλού κακού. Αλλά όλοι ξέρουμε πια ότι περιμένοντας έξω από μαγαζί που σκίζει, γνωρίζεις τον καλύτερο κόσμο…
15°
