Το Artisanal προσφέρει καφέ, πρωινό και brunch, συνεχίζει με lunch, το πάει μέχρι αργά το βράδυ ανάβοντας τα μικρά φωτάκια του ειδυλλιακού του κήπου.
Είναι τόσο όμορφος και πολύχρωμα φουντωτός αυτός ο κήπος που σε υποδέχεται ξαφνικά, δυο μέτρα δίπλα από τη μονίμως «επιβαρυμένη» Κηφισίας, που και τίποτα άλλο να μη σου πρόσφερε θα ’βρισκες λόγους για να τον εκθειάσεις… Δέντρα πανύψηλα και αιωνόβια, τριανταφυλλίτσες και γιασεμιά, μυρωδικά και πρασινάδες πλαισιώνουν τραπέζια, δημιουργούν γωνιές για ρομάντζα... βάζουν κι ένα μπαρ σε κυρίαρχη θέση να μην ξεχνάς και όλα τα υπόλοιπα που μπορείς εδώ να απολαύσεις.
Περνάω καλά κάθε φορά που έρχομαι, χειμώνα-καλοκαίρι. Γιατί ο Φώτης Σεργουλόπουλος και ο Βαγγέλης Γερασίμου ανοίγοντας πριν λίγα χρόνια το Artisanal τους δεν στάθηκαν στην αδιαφιλονίκητη ομορφιά του κήπου και του παλιού αρχοντικού που φιλοξενεί στις σάλες του τη χειμωνιάτικη βερσιόν του καλού εστιατορίου. Αντίθετα, κάθε χρόνο που περνάει, αποδεικνύουν ότι μόνο όταν αγαπάς πολύ και είσαι συνεχώς από πάνω του, το «παιδί» σου πάει μπροστά και ευημερεί. Στα δυνατά τους χαρτιά είναι και ο εξαιρετικός σεφ Δημήτρης Δημητριάδης, λάτρης της ελληνικής κουζίνας. Ο οποίος σε όλα του τα πιάτα συνδυάζει τεχνικές, γνώσεις, εμπειρία, κυρίως όμως ποντάρει στη γεύση τους αλλά και στις μικρές παιχνιδιάρικες ανατροπές. Με κάτι τέτοιο μας ξεκίνησε προχτές: nigiri με καπνιστό χέλι, παντζάρι, βλίτα και κρέμα από απάκι, μια μικρή κατακόκκινη –από το παντζάρι– μπουκιά ρυζιού ονειρεμένης νοστιμιάς.
Συνεχίζει με ντολμάδες τυλιχτούς σε μαρούλι της θάλασσας και γεμιστούς με χτένια, άγριο ρύζι, φινόκιο, δίπλα και το φίνο αυγολέμονο. Η πατατοσαλάτα με την κρέμα μετσοβόνε ήταν από μόνη της νόστιμη, της πρόσθεσε πόντους με πέρλες τηγανητού (και ωραία κριτσανιστού) τραχανά. Η χωριάτικη είχε όλες τις καλές πρώτες της ύλες, «παιχνίδιζε» και με το αγγούρι σε μορφή γρανίτας. Το μοσχαράκι συνοδευόταν από καραμελωμένο κουνουπίδι, η σφυρίδα μύριζε θάλασσα και είχε βαθιά νοστιμιά από τα γιαχνί χόρτα και τη σάλτσα κακαβιάς, το κοτόπουλο με το χειροποίητο κοφτό μακαρόνι και τη σάλτσα παστιτσάδας ήταν πιάτο υπέρκομψο που –όμως– από την πρώτη πιρουνιά γευόσουνα και την πληθωρική του γεύση.
Ανοιχτό από το πρωί στις 11 το Artisanal, προσφέρει μέσα στις παχιές δροσιές καφέ, πρωινό και brunch (προζυμένια ψωμιά, αυγόφετες, ομελέτες κ.λπ.), συνεχίζει με lunch, το πάει μέχρι αργά το βράδυ ανάβοντας τα μικρά φωτάκια του ειδυλλιακού του κήπου. Έχει αυτό το «κάτι» που σου εγγυάται χαλαρές στιγμές, έχει ωραίες μουσικές, πολύ ευγενικό σέρβις, τιμές που δεν σε αγριεύουν και είναι απόλυτα ταιριαστές με τα προσφερόμενα. Με ωραία γλυκά –«αμυγδάλου», ραβανί και σουδάκια με σοκολάτα, μπανάνα–, καθώς και πολλά κοκτέιλ, «Too gin to be true» το δικό μου, την πήγαμε μέχρι αργά τη βραδιά και ομόφωνα κανονίσαμε γρήγορη επανάληψη…
13°
