Ξυπνάς ένα πρωί και δεν θες να σηκωθείς, στριφογυρνάς, δεν είχες ήσυχο ύπνο. Δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς σε ένα πράγμα. Οι σκέψεις λιποτακτούν, κάνουν κύκλους στριφογυρνώντας μαζί σου στο κρεβάτι. Πρωί-πρωί και με το σώμα ακινητοποιημένο σκέφτεσαι τη ζωή σου, κατά πού πας, αν έχεις πάρει καλό δρόμο. Προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, και χωρίς να το καταλάβεις, από ένστικτο, οδηγείσαι στην επιθυμία, αντιστρέφεις τους όρους… Δεν προσπαθείς για τίποτα, λες, δεν θέλεις ούτε επιθυμείς κανένα πράγμα επειδή το κρίνεις καλό.Αντίθετα κρίνεις πως ένα πράγμα είναι καλό γιατί κάνεις προσπάθειες προς αυτό, γιατί το θέλεις, το επιθυμείς.(Αλήθεια το θέλεις; Σου κάνει καλό;)
Είδες ένα κακό όνειρο, από αυτά που θες να ξεχάσεις, ίσως για αυτό σκέφτεσαι για το καλό και το κακό, όχι ανεξάρτητα, λες «καλό για μένα, κακό για μένα». Δεν σου αρέσουν οι γενικεύσεις, η ηθική είναι σοβαρό πράγμα, και παρεξηγημένο, συχνά το μπερδεύουν με την ηθικολογία. Η ηθική είναι γλώσσα, είναι επιλογές. Είναι και αισθητική. Πες μου τι σου αρέσει να σου πω ποιος είσαι. (Ταιριάζουμε με όσους μοιραζόμαστε ίδιους κώδικες, κι ας διαφέρουν οι τρόποι μας.)
Θες να ρωτήσεις: Χαιρόμαστε με τα ίδια πράγματα; (Τι θεωρείς σημαντικό;)
Φτιάχνεις στο μυαλό σου μια συνομιλία, βρίσκεις δύο: Σ’ αγαπώ, λέει ο ένας. Πόσο; λέει ο άλλος. Πολύ. Πόσο πολύ; Μέχρι τον ουρανό (ανοίγει τα χέρια σε υπερέκταση, γίνεται 8 χρονών) Ή μήπως λίγο; (σμίγει τον αντίχειρα με το δείκτη, είναι ξανά μεγάλος) Οι λέξεις κρύβουν παγίδες. Με κάνεις και χαίρομαι, λέει ξανά ο πρώτος, τελεία.
Μετά ξεκινάς να μετράς: ένα, δύο, τρία… να μην ξεχάσω… σαν να φτιάχνεις τη λίστα με τα ψώνια της ημέρας. (Οι άνθρωποι ξεχνούν, η ζωή τούς φέρνει αντιμέτωπους με τα ίδια λάθη. Έπειτα, θυμούνται πάλι.) …Να είμαι γενναιόδωρος. …Να σκέφτομαι τους άλλους. …Να δείχνω κατανόηση στις αδυναμίες τους, όπως και στις δικές μου. (επαναλαμβάνεις σιωπηλά) …Να εμπιστεύομαι αυτό που νιώθω, να του δίνω αξία, να βρίσκω το θάρρος που μου λείπει, συμπληρώνεις στη λίστα πάνω-πάνω. Και ξανά.
Η λίστα είναι μεγάλη.(Η ζωή δεν είναι αντικείμενα, είναι άνθρωποι.) Μάθε να συγχωρείς. Μήπως είσαι εγωκεντρικός; Ξέρεις να αγαπάς; (Εκεί σταματάς.) Κανείς δεν είναι τέλειος… ούτε κι εσύ… εντάξει, ούτε κι εγώ. (Ο εγωισμός ξεκινάει από την ανασφάλεια, που ξεκινάει από την έλλειψη πίστης, που ξεκινάει από ένα ελάττωμα της φύσης μας κι από κάτι που δεν μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά.)
(Ανασφάλεια είπες;) Έτσι όπως είσαι, μπρούμυτα με το κεφάλι χωμένο στο μαξιλάρι, θυμάσαι το σώμα σου ξαπλωμένο σε άλλα κρεβάτια, άλλους χρόνους. Εκεί, 8 χρονών περίπου, βλέπεις εφιάλτες. Μια κακιά μάγισσα στη γωνία του δωματίου απέναντι από το κρεβάτι με γυρισμένη την πλάτη μαγειρεύει τα μαγικά της φίλτρα, μυτερό καπέλο, μαύρα ρούχα, γαμψή μύτη. Δεν τολμάς να κουνηθείς για να μην τραβήξεις την προσοχή, μήπως και περάσεις απαρατήρητος κουκουλωμένος κάτω από τις κουβέρτες… Ξυπνάς και λες, θεούλη μου, είναι εκεί στ’ αλήθεια; (Οι χειρότεροι εφιάλτες είναι αυτοί που μπερδεύεται το όνειρο με την πραγματικότητα.)
Ήταν σκοτεινά… φοβόσουν. (Φοβάσαι ακόμα, αυτό μου λες;)
Ναι… Ξυπνάω στον ύπνο μου… Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι… Κάποιος προσπαθεί να μπει… Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια και δεν μπορώ, να κουνήσω το σώμα μου, να σηκωθώ… Φόβος με κυριεύει που δεν μπορώ να αντιδράσω. Ακούω θορύβους… Ξυπνάω. Η ανάσα μου είναι βαριά και μουδιασμένη. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα. Αφουγκράζομαι το σκοτάδι. (Οι φόβοι είναι το πιο δύσκολο πράγμα για να το πεις.)
Τις νύχτες ξυπνάω. Πετάγομαι. (Οι σκέψεις παγώνουν. Έπειτα στριμώχνονται πάλι, έχουν και παρενθέσεις. Κάποιες βγαίνουν προς τα έξω, αποκτούν ήχο, χροιά.) Είσαι εδώ; (Η φωνή μερικές φορές σπάει, ακούγεται όμως, αυτό έχει σημασία.) Ακούς; Χθες το βράδυ είδα έναν εφιάλτη. Ξυπνούσα ξανά και ξανά, μετά βυθιζόμουν πάλι, ο χρόνος είχε παγώσει.
Είσαι ακόμα στο κρεβάτι, δεν θυμάσαι τι και πώς, δεν ξύπνησες πολύ καλά. Προπαθείς να πιαστείς από κάπου. Βάζεις στο μυαλό σου δύο να κοιτάζονται, επίμονα, χωρίς να μιλούν. Το βλέμμα του ενός πάνω στον άλλο δεν αντέχει πολλή ώρα, εγκαταλείπει. Προσπάθησε πάλι, λες σε αυτόν που πρώτος τράβηξε το βλέμμα του, τι βλέπεις; (Οι άνθρωποι μοιάζουν και δεν μοιάζουν. Κάποιοι μοιάζουν περισσότερο). Πες κάτι, λες, μην εγκαταλείπεις, βρες τα λόγια. Κάτι ψελλίζει, δεν είσαι σίγουρος. Φεύγεις κι από εκεί, επιστρέφεις, ο χρόνος τελειώνει. Θέλεις να κάνεις απανωτές ερωτήσεις... (Τι ονειρεύτηκες χθες; Τι φοβάσαι; Με ποια πράγματα χαίρεσαι; Τι θεωρείς σημαντικό;) Τις σημειώνεις κάπου σε μια άκρη, για να μην τις ξεχάσεις, και σηκώνεσαι. Είχες μια ταραγμένη νύχτα.
10°
