Τελικά όλα είναι θέμα του πώς σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο. Πάντως, μέχρι στιγμής προτιμάμε να φοράμε μεγάλα μυωπικά γυαλιά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να αγναντεύουμε ηλιοβασιλέματα.
Δεν έχω πρόβλημα με το κρύο, αλλά σε συνδυασμό με την υγρασία μπορεί να γίνει φονικό. Το τελευταίο όμως 1,5 χρόνο που ζω στη Θεσσαλονίκη συνήθισα. Όλα είναι θέμα διάθεσης. Ο καιρός των τελευταίων εβδομάδων μάς επιφύλαξε πολλές άσπρες μέρες και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ένα λεπτό στρώμα χιονιού είχε απλωθεί σε όλη την πόλη. Περαστικοί έκαναν επιδέξια σλάλομ πάνω στα πεζοδρόμια, έφτιαχναν χιονάνθρωπους πάνω στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και έπαιζαν χιονοπόλεμο στον δρόμο. Και η χαρά εναλλασσόταν με τη μελαγχολία.
Μόλις είχα επιστρέψει από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ξέρεις πώς είναι τώρα, γυρίζεις στο γραφείο –αν έχεις δουλειά, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, πρέπει να βρεις τους ρυθμούς σου, έχεις βάλει νέους στόχους–, θέλεις να χάσεις τα κιλά των εορτών, να διαβάσεις περισσότερα βιβλία, να ταξιδέψεις, σκέφτεσαι το μέλλον σου, τι θέλεις από τη ζωή σου. Και όλα αυτά έρχονται και συγκρούονται με το μέσα σου και το τώρα σου. Παίρνεις καφέ στο χέρι και τρέχεις για να προλάβεις τι;
Έξω από το Θέατρο Εγνατία, που φαίνεται ερημωμένο και μουτζουρωμένο από κακόγουστα γκράφιτι, ένα ζευγάρι αστέγων γύρω στα 30 είχε περάσει τη νύχτα στα μαρμάρινα σκαλιά του. Κουβέρτες, μαξιλάρια και μια μπλε βαλίτσα με ροδάκια, τα μόνα τους υπάρχοντα. Η λεπτή σιλουέτα της γυναίκας είχε αναδυθεί μέσα από τα σκεπάσματα. Μόλις είχε ξυπνήσει και φορούσε μια μπλούζα πάνω από τις άλλες που ήδη είχε βάλει. Ο άνδρας καθόταν με την πλάτη ακουμπισμένος στον τοίχο και την κοιτούσε μιλώντας της. Μπορεί να της έλεγε κάτι απλό, ίσως ένα «καλημέρα» ή ότι «είσαι όμορφη». Δίπλα ακριβώς εμείς οι περαστικοί, ατάραχοι και βιαστικοί πηγαίναμε στις δουλειές μας, ή παλεύαμε με τις δικές μας αγωνίες και φόβους.
Στις ΗΠΑ κάποιες Πολιτείες χαρίζουν εισιτήρια χωρίς επιστροφή στους αστέγους τους για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή σε κάποιο άλλο μέρος της χώρας. Οι περισσότεροι από αυτούς απέτυχαν στην προσπάθειά τους, επέστρεψαν πάλι στον δρόμο. Το απόγευμα επιστρέφοντας από τη δουλειά, το ζευγάρι των αστέγων ήταν στο ίδιο σημείο, μόνο που κοιμόταν. Λίγες μέρες μετά, το Πολιτιστικό Κέντρο «Αλέξανδρος» στην Εθνικής Αμύνης λόγω του ψύχους άνοιξε τους χώρους του για να φιλοξενήσει τους αστέγους της πόλης.
Πριν μερικές μέρες ένας 63χρονος άστεγος άνδρας βρέθηκε νεκρός στα Τρίκαλα. Στην Πολωνία, τα Χριστούγεννα, 6 άστεγοι βρήκαν φρικτό θάνατο όταν το πρόχειρο ξύλινο κατάλυμά τους έπιασε φωτιά. Στην Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν τον Οκτώβριο του 2018 ψηφίστηκε νέος νόμος, βάσει του οποίου ο ύπνος στον δρόμο θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί άστεγοι να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το κέντρο της Βουδαπέστης και να περνάνε τη νύχτα τους στις παρυφές της πόλης, δηλαδή στο δάσος όπου η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλότερη.
Δυστυχώς, πλέον βασικά δικαιώματα όπως η στέγαση, η σίτιση, η ιατρική περίθαλψη, η εργασία θεωρούνται πολυτέλεια. Δεν ξέρω σε πιο σημείο το χάσαμε, πάντως έχουμε αποτύχει. Τελικά όλα είναι θέμα του πώς σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο. Μέχρι στιγμής προτιμάμε να φοράμε μεγάλα μυωπικά γυαλιά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να αγναντεύουμε ηλιοβασιλέματα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
13°
