Διεθνής κοινότητα Εκείνων Που Φιλούν Αγάλματα Στο Στόμα, γνωστοί και ως κίνημα Statuefrenching. Ξεκίνησε μάλλον σαν μικρή σκανταλιά-στα-μουσεία-την-ώρα-που-δεν-κοιτάζει-ο-φύλακας, αλλά γρήγορα πολλοί ανακάλυψαν τη σαγήνη του να ακουμπούν δύο παγωμένα χείλη επάνω στα δικά τους. Ένα γαλλικό, ανατριχιαστικό φιλί στην αιωνιότητα. Η στιγμή απαθανατίζεται και ανεβαίνει στο διαδίκτυο. Στην Αθήνα υπάρχει μόνο ένας δραστήριος οπαδός του κινήματος, ο Κ.Β., αλλά πολλοί θαυμαστές που συμπαραστέκονται στο έργο του (κρατώντας τσίλιες κ.λπ.)
Ώρες δράσης: Κυρίως νυχτερινές.
Πρόβλημα 1: Οι προτομές έχουν αρχίσει και εξαφανίζονται.
Πρόβλημα 2: Χρειάζεσαι οπωσδήποτε Ντετόλ.
Πρόβλημα 3: Ελάχιστα αγάλματα είναι στο ανθρώπινο ύψος.
Rating: Μέχρι τώρα έχει φιλήσει 30 αγάλματα μεταξύ των οποίων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, θεότητες, αγγέλους, πέντε μπρούτζινα παιδάκια κι ένα λιοντάρι.
«Το πρώτο άγαλμα που φίλησα ήταν η Λαμπέτη στον πεζόδρομο της Δελφών. Περνούσα δίπλα, μου φάνηκε τόσο μόνη κάτω από τις φυλλωσιές και τη φίλησα. Μετά θυμήθηκα και άλλα μπούστα που μαραζώνουν γεμάτα κουτσουλιές, η Βουγιουκλάκη στην πλατεία Μαβίλη, ο Παπανικολάου στην πλατεία απέναντι από τον Σταθμό Λαρίσης, οι Φιλικοί στο Κολωνάκι (αυτοί χωρίς κουτσουλιές), η Μελίνα Μερκούρη στις αρχές της Συγγρού. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη αλλά μεγάλο απωθημένο. Εκείνο το βράδυ έβρεχε, έπρεπε να κουβαλήσω ένα καφάσι και να το κάνω γρήγορα, γιατί χάζευαν οι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων. Η Μελίνα έχει το μεγαλύτερο κεφάλι για να είναι προφανώς ορατή από τον Πειραιά, και τεράστια χείλια.
Υπάρχει ένας Ελύτης στη Δεξαμενή που περπατάει που θέλω να φιλήσω, ένας μικρός βανδαλισμένος άγγελος με κόκκινες ρώγες και χείλια μπροστά στην παλιά Βουλή, ένας κοιμισμένος ή πεθαμένος Υψηλάντης στην εκκλησία μέσα στο Πεδίο του Άρεως με σπασμένη μύτη από την οποία βγαίνει ένα μικρό σίδερο, ένα άγαλμα με την Ακρόπολη στο κεφάλι μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου και το πιο κουτσουλημένο κεφάλι της Αθήνας, εκείνο του απελευθερωτή λαών Χοσέ Ντε Σαν Μαρτίν στην πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας. Τον λυπάμαι και τον σιχαίνομαι, τόσο μόνος. Οι περισσότεροι μου λένε να πάω να φιλήσω τον Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, συλλογικό απωθημένο, αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη θα μου έλεγαν για τον Μεγαλέξανδρο».
Προφανώς και δεν είναι εφικτό να «ξερνάς» τέτοιες σειρές με την ταχύτητα και «ελαφρότητα» των ριάλιτι, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να έχουν τραβήξει όλο το κόνσεπτ από τα μαλλιά
12°
