Το 1921 το νεαρό σοβιετικό κράτος ήταν ρημαγμένο από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Οκτωβρανή «Επανάσταση», τον εμφύλιο πόλεμο και την ξενική επέμβαση. Η οικονομική διάλυση και η πείνα κυριαρχούσαν και απειλούσαν όχι μόνο το καθεστώς, αλλά πρωτίστως την κοινωνία, τους απλούς ανθρώπους.
Τότε ο Λένιν εμπνεύστηκε την περίφημη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Δηλαδή δέχτηκε προσωρινά καπιταλιστικές αλλαγές στην οικονομία, με σκοπό να υπάρξει γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Κι αυτό γιατί μόνο ο καπιταλισμός μπορούσε να πετύχει ταχύρρυθμα αποτελέσματα. Η ΝΕΠ ήταν προσωρινή, δεν κράτησε πολύ. Σύντομα επανήλθε το παλιό καθεστώς, κολεκτιβοποίηση, κρατικοποιήσεις, μιζέρια κι όλα τα σχετικά. Οι κομμουνιστές φοβήθηκαν την επιτυχία της ΝΕΠ και την κατάργησαν. Αλλά τη δουλειά της την έκανε.
Η αναλογία είναι προφανής (αναλογία, όχι ομοιότητα). Στα μέσα του 2015, η Ελλάδα παραπαίει δίχως προοπτικές. Σε μια οικονομία όπου το άθροισμα συνταξιούχοι + άνεργοι ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των εργαζομένων, γιατρειά δεν υπάρχει. Κι όταν στο σύνολο των εργαζομένων, οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιπροσωπεύουν ένα 35% (αν θυμάμαι καλά τα νούμερα), τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τίποτα δε σώζεται. Ούτε με σοσιαλισμό, ούτε με φασισμό, ούτε με κομμουνισμό, ούτε με Δεξιά, ούτε με Αριστερά, ούτε με τίποτα. Αυτή είναι η Ελλάδα.
Η παλιά συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται, ψευδέστατα, ακόμα και σήμερα, ότι η χώρα μέχρι πέρυσι είχε μπει σε δρόμο ανάπτυξης, ενώ η αλήθεια είναι ότι η ανάπτυξη ήταν μόνο στα χαρτιά και η μόνη αλήθεια ήταν οι φόροι. Απλά δεν είχε επέλθει επίσημη χρεοκοπία, είχαν χρεοκοπήσει τα περισσότερα νοικοκυριά ιδιωτικά, το καθένα μόνο του.
Η τωρινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ακόμα κι αν η περίφημη συμφωνία με τους δανειστές υπογραφτεί, ακόμα κι αν περάσει από τη Βουλή, ανάπτυξη δεν φέρνει. Κι εδώ, η μόνη αλήθεια (θα) είναι οι φόροι. Κι εδώ, απλά παρατείνεται το πότε θα επέλθει επίσημη χρεοκοπία, ενώ έχουν χρεοκοπήσει τα περισσότερα νοικοκυριά ιδιωτικά, το καθένα μόνο του. Είναι «παρηγοριά στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του».
Οι εταίροι, πάλι, δεν πιέζουν προς αναπτυξιακά μέτρα. Αρκούνται σε ρήτρες που εξασφαλίζουν την αποπληρωμή των δόσεών τους. Τα δάνεια σώζουν προσωρινά την κατάσταση, αλλά μετά αυτοπολλαπλασιάζονται. Αναπτυξιακή προοπτική καμιά.
Ένας Λένιν του 21ου αιώνα θα έλεγε: «Χρειάζομαι ταχύρρυθμη ανάπτυξη και γρήγορο ξεπέρασμα της κρίσης. Χρειάζομαι ταχεία καπιταλιστική επανεκκίνηση της οικονομίας. Ας γίνει η χώρα για 2, 3, 5 χρόνια επιχειρηματικός παράδεισος».
Δηλαδή: Ας δίνονταν φορολογικά και αναπτυξιακά κίνητρα πρωτοφανή στην Ιστορία. Ας έβρισκε ο κόσμος δουλειά. Ας ξαναστήνονταν εργοστάσια και βιοτεχνίες, ας εκσυγχρονιζόταν η αγροτική παραγωγή, ας μένανε οι νέοι στη χώρα. Πέρα από ιδεοληψίες, ισορροπίες, λαδώματα, σούπα - μούπες, μίζες, μοίρασμα ΕΣΠΑ κ.λπ.
Βέβαια αυτό ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι, ούτε ο Τσιπροκαμμένοι μπορούν (ούτε θέλουν) να το κάνουν. Το μυαλό τους είναι κολλημένο στο κράτος, στο Δημόσιο, στις συντεχνίες, στην πελατεία τους. Ούτε και η τρόικα/θεσμοί, που κοιτάνε μόνο την τσέπη τους.
Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε όπως συνεχίζουμε: με αργό θάνατο, που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει και γρήγορος, με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για την κοινωνία, την οικονομία, την ακεραιότητά μας. Ανεξάρτητα από ευρώ, δραχμή, ρουπία ή ριάλι.
Γιατί το πολιτικό σύστημα προτιμάει να αυτοκτονήσει, ή μάλλον να μας αυτοκτονήσει, παρά να φέρει μια κάποια ΝΕΠ.
Υ.Γ. Το ξαναθυμίζω: «Σε μια οικονομία όπου το άθροισμα συνταξιούχοι + άνεργοι ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των εργαζομένων, γιατρειά δεν υπάρχει».
11°
