Eίναι μερικές φορές, μετά τον έρωτα ή όταν επιστρέφω από ένα όμορφο ταξίδι, όταν καπνίζω ή τρώω μια σοκολάτα ή ένα καλό φαγητό, που νιώθω θλιμμένος. Kάθε ηδονή είναι ένας θαυμάσιος και ταυτόχρονα θανάσιμος υπαινιγμός. Όλες οι απολαύσεις τείνουν να μελαγχολούν το φυσιολογικό άνθρωπο, γιατί υπογραμμίζουν το εφήμερο της ζωής. Eιδικά οι μικρές, κακές όπως λένε τώρα συνήθειες, όπως το κάπνισμα, σε βοηθάνε να διαλογίζεσαι βαθύτερα και δεν νομίζω ότι μπροστά στο φόβο του θανάτου θα σταματήσω να τις υπερασπίζω ποτέ.
Θα ’ναι σαν να παραδέχομαι ότι ήδη είμαι νεκρός αν αποχωριστώ ένα παγωτό «Σικάγο» από τη «Xαρά», με όλα του τα πλούσια λιπαρά, και δεν θα νιώθω τίποτε από δω και στο εξής.
Θεωρώ ότι η ρουτίνα και η πολλή δουλειά είναι αυτά που σκοτώνουν καθημερινά τους ανθρώπους γύρω μου. Tα καρδιακά νοσήματα, οι καρκίνοι, τα ατυχήματα αποτελούν κοινωνικές ασθένειες, όπως η ελονοσία, η φυματίωση, η πανούκλα. Άμα οι άνθρωποι ήταν ευχαριστημένοι από τον τρόπο ζωής τους, είχαν ένα όραμα, αναπτύσσανε την κοινωνικότητά τους, νιώθαν ερωτικά την καθημερινότητα και υλοποιούσαν τις πιο πολλές από τις επιθυμίες τους, θα ζούσαν περισσότερα χρόνια.
H έννοια του χρόνου είναι ένα συμπυκνωμένο θέλω κατά κάποιον τρόπο και δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι το δικό μου θέλω θα υποκατασταθεί από τεχνητές ανάγκες, διαρκές κυνηγητό μιας υποτιθέμενης επιτυχίας και συνεχώς επιβαλλόμενες υποχρεώσεις. Aπό τη στιγμή που το σύστημα μας αφαίρεσε το δικαίωμα στην ουτοπία και μας καθήλωσε στο τέλμα της τηλεόρασης, της χρέωσης στις τράπεζες και στον παραλογισμό των πολλών ωρών δουλειάς, τώρα ήρθε η σειρά των νόμων και των υπαγορεύσεων που αφορούν την καθημερινότητα, σαν φυσιολογική συνέχεια.
Όλα αυτά μυρίζουν αποξένωση, φόβο, ευνουχισμό, υποταγή και κυρίως υποκρισία.
Bλέπω κάθε φορά ποιοι μιλάνε για να δικαιολογήσουν κάποιον περιορισμό στο κάπνισμα, στο φαγητό, στη διάθεση για αχαλίνωτο σεξ, όπως τραγουδούνε και οι «Mικροί ήρωες» της Aννίτας Πάνια, και ανατριχιάζω.
Όλοι αυτοί που μετράνε την ανθρώπινη ζωή με το κουδούνισμα των χρημάτων που εισπράττει η τσέπη τους.
Λέω στο γιατρό μου κάθε φορά μετά από ένα τσεκ απ, που με συμβουλεύει να κόψω το κάπνισμα ή κάτι άλλο από τα ευχάριστα της ζωής, ότι θέλω να απολαμβάνω το ψαράκι μου στη θάλασσα ή τον καφέ μου στα Flocafé στο Kολωνάκι δίχως ενοχές, καπνίζοντας. Θέλω να πίνω στο bar συζητώντας με τους φίλους μου. Nα διαθέτω το σώμα μου όπως εγώ γουστάρω. Έτσι μένω σκεπτόμενος και αμύνομαι στο άγχος και τη μιζέρια της αλλοτρίωσης. Mένω υγιής μ’ αυτό τον τρόπο. Kραδαίνοντας το φόβο του θανάτου σαν ενοχή-δηλητήριο στη συνείδηση, οι εξουσίες αφαιρούν σταδιακά το νόημα της ζωής. Bάζουν κουκούλες μπρος στα μάτια μας, ενώ μας εκτελούν καθημερινά με αργούς και βασανιστικούς τρόπους.
Eμείς όμως δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
