Το νέο κύμα αντισυστημισμού στην Ελλάδα, η κομματική εκμετάλλευση και οι προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Και να σου και πάλι ο αντισυστημισμός. Αν τον είχατε ξεχάσει ζώντας σε συνθήκες κανονικότητας αυτός ήταν πάντα εδώ. Κυκλοφορούσε αθέατος ανάμεσά μας και περίμενε να ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να εκδηλωθεί. Γιατί οι υποκειμενικές συνθήκες είναι ώριμες από καιρό. Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει και οι λαοί που δεν έχουν μνήμη πεθαίνουν. Και ο λαός μας δεν θέλει να πεθάνει. Συντηρεί πάντοτε στην κατάψυξη την κρίσιμη ποσότητα αντισυστημισμού που απαιτείται και όταν οι συνθήκες ωριμάσουν την εκδηλώνει. Κάποτε ήταν τα μνημόνια και η πτώχευση. Τώρα είναι η δικαιοσύνη με αφορμή ένα τραγικό και πρωτοφανές δυστύχημα. Τη μετωπική σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών με 57 νεκρούς. Οι περισσότεροι παιδιά.
Ο αντισυστημισμός έχει πολλούς φίλους στα άκρα του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο. Μέσω της καταγγελίας του συστήματος τα δύο άκρα, δεξιά και αριστερά, αξιώνουν την όποια ισχύ τους και την κατακτούν. Αρκεί να βοηθά η κατάσταση, να υπάρχει εφαλτήριο, μια ακίδα να πιαστούν. Αντισυστημικοί ήταν κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η Χρυσή Αυγή. Το κάθε σχήμα φυσικά με τη δική του ανάγνωση γι’ αυτό που λέγεται «σύστημα». Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι σύστημα ήταν τα αστικά κόμματα, οι ολιγάρχες, η φράου Μέρκελ και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Για τη Χρυσή Αυγή σύστημα ήταν ο φιλελευθερισμός, η δημοκρατία και ο πολυκομματισμός. Καθένας με την έγνοια του και ο μυλωνάς τ’ αυλάκι.
Ωστόσο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ανέβει στην εξουσία, μια χαρά συνεργάστηκε με το επάρατο σύστημα και αξιοποίησε θαυμάσια τις άκριες που είχαν τόσο ο δεξιός του συνεταίρος όσο και οι σοσιαλιστικές μετεγγραφές του, μέσα σε αυτό. Και βρήκε νέους φίλους, πολιτικούς και επιχειρηματικούς, όπως κάνει κάθε συστημικό κόμμα και πορεύτηκε ασφαλώς τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Και μάλιστα γοήτευσε και τη Mrs. Merkel την οποία λίγα χρόνια νωρίτερα ήθελε να τη στείλει στο χωριό της και μάλιστα άναυλα. Διότι προφανώς δεν ήταν κόμμα αντισυστημικό. Απλώς επέλεξε να το επικαλείται μιας και κάτι τέτοιο στην τριτοκοσμική Ελλάδα δίνει έναν επαναστατικό αέρα, μια επίφαση ακεραιότητας, κάτι το θυσιαστικό και το ηρωικό. Αλλά φυσικά και δεν ήταν τίποτα από αυτά. Είναι απλώς ένα πολιτικό προσωπείο. Πρόχειρη τροφή για όποιον πεινά. Τα περσινά αρρώστιες και θανατικά, ηλεκτρισμένη μηχανή για τη χρονιά τη φετινή.
Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Η χώρα αυτή αποτελείται από επί μέρους υποσυστήματα που το καθένα εξ αυτών έχει και τους κεχαγιάδες του. Όλα περιστρέφονται με άξονα το κράτος αλλά διαπλέκονται με τα κόμματα, τους συνδικαλιστές, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και όχι μόνο. Οι κεχαγιάδες είναι κάθε κομματικής απόχρωσης ανάλογα με την ιστορία του κάθε υποσυστήματος αλλά και τη συγκυρία. Αν στο στρατό κυριαρχούν οι δεξιοί, στην εκπαίδευση το πάνω χέρι έχουν οι αριστεροί. Οι κομματικές φατρίες σε κάθε υπόχωρο άλλοτε συγκρούονται και άλλοτε συνεργάζονται ανάλογα με το θέμα και τα συμφέροντά τους. Σε κάθε περίπτωση όμως ομονοούν σε ένα επίδικο. Το υποσύστημα πρέπει να διαιωνίζει την κυριαρχία τους.
Δηλαδή, πώς μπορεί η Αριστερά στην εκπαίδευση να ισχυριστεί ότι είναι αντισυστημική όταν όλο το εκπαιδευτικό σύστημα εργάζεται με βάση τις απόψεις ή τις δοξασίες της; Αφού ακόμα και τα προγράμματα σπουδών έχουν τη σφραγίδα της. Για παράδειγμα, είναι μάλλον αδύνατο να διδαχθεί σοβαρά στο Λύκειο η σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας, αφού η Αριστερά δεν επιτρέπει να μιλήσει κανένας άλλος στη νεολαία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αντίσταση και το εμφύλιο, παρά μόνο αυτή. Όπως δεν θα λειτουργήσουν ποτέ Συμβούλια Διοίκησης στα ελληνικά πανεπιστήμια όταν κανένας κομματικός κεχαγιάς, κανενός χρώματος δεν θέλει τέτοια φιλελεύθερα ανοίγματα που επιβουλεύονται την κυριαρχία του. Εδώ μια χαρά τα βρίσκουν η αντισυστημική αριστερά με τη συστημική δεξιά.
Η τραγωδία των Τεμπών άνοιξε και πάλι το κεφάλαιο της αντισυστημικότητας με στόχο τη δικαιοσύνη
Η τραγωδία των Τεμπών άνοιξε και πάλι το κεφάλαιο της αντισυστημικότητας με στόχο τη δικαιοσύνη. Συγκάλυψη, ξυλόλιο, ολιγάρχες που το διακινούσαν και δήθεν επίορκοι δικαστές που ερευνούν την υπόθεση με στόχο να υπηρετήσουν τα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας. Ακόμα και ο πρόσφατος θάνατος του Βασίλη Καλογήρου, τέκνου της εισαγγελέως εφετών Λαρίσης χρεώνεται από κάποιους στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό. Και δυστυχώς υπάρχει κοινό έτοιμο από καιρό να «αγοράσει» ακόμα και αυτή την εξωφρενική θεωρία συνομωσίας χωρίς φυσικά καμία ένδειξη. Σήμερα σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη. Δηλαδή αμφισβητεί τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ακόμα και ένα κατεξοχήν συστημικό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ; Αλλά στην Ελλάδα κάθε αντίδραση θεωρείται πολιτικά νόμιμη και κάθε εργαλειοποίηση ακόμα και ενός δυστυχήματος, θεμιτή. Διότι προέχει το κομματικό όφελος.
Με τέτοιες όμως αντιλήψεις δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα στον σύγχρονο κόσμο. Αν η δικαιοσύνη είναι γενικώς αμφισβητήσιμη ως θεσμός, τότε ποιος θα αποφανθεί για αυτήν την τραγική υπόθεση; Ποιος θα αποδώσει δικαιοσύνη για την οποία όλοι κόπτονται; Μήπως κάποιο «λαϊκό δικαστήριο»; Ποιος θα αποκαλύψει τι ακριβώς παίχτηκε εκείνη τη νύχτα για να βρουν δικαίωση οι αδικοχαμένες ψυχές; Μήπως έχουμε άλλα εργαλεία για να ερευνήσουν την υπόθεση; Θα δικάσουν οι διάφοροι πραγματογνώμονες, οι συγγενείς των θυμάτων, οι δικηγόροι ή μήπως οι πολιτικοί αρχηγοί; Ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου αλλά με πραγματικά τεκμήρια και μετά από δίκη σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις. Όχι με αυθαίρετες υποθέσεις, όχι με δοξασίες και πιθανά ή απίθανα σενάρια.
Από την άλλη πόσο πιθανό είναι να διεξαχθεί μια άδικη δίκη όταν υπάρχουν 57 νεκροί και εμπλέκονται 250 δικηγόροι; Οι οποίοι θα προσκομίσουν ένα υλικό τεράστιου όγκου που καθιστά αδύνατον το να μείνει κάποια πτυχή της υπόθεσης κρυφή. Εξάλλου χωρίς δίκη πώς θα αποκαλυφθεί ή όποια συγκάλυψη επικαλούνται κάποιοι συγγενείς ή τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης; Φυσικά και οι πολίτες όπως και τα πολιτικά κόμματα έχουν δικαίωμα να διαδηλώνουν και να ζητούν να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση αυτή. Αυτό που δεν έχουν δικαίωμα οι πολιτικοί ταγοί είναι να αμφισβητούν τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας για την οποία είναι και αυτοί συνυπεύθυνοι.
Διαφορετικά η χώρα κυλάει σε καταστάσεις ανομίας οι οποίες μόνο να τη βλάψουν μπορούν. Και στο φινάλε η δημοκρατία έχει θεσμούς και διαδικασίες που μπορούν να καταδικάσουν νομικά και πολιτικά τα εμπλεκόμενα κυβερνητικά πρόσωπα και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Πρόσφατα ζήσαμε τις πλατείες των αγανακτισμένων και μόνο οδυνηρές εμπειρίες έχουμε από αυτές. Θέλουμε να επαναλάβουμε αυτήν την τραγική εμπειρία; Η κυβέρνηση προφανώς και έχει ευθύνες για την κατάσταση του ΟΣΕ αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν στο σταθμαρχείο εκείνη τη μοιραία νύχτα. Αλλά πρέπει να προσδιοριστούν επακριβώς και να καταλογιστούν από τους σχετικούς θεσμούς. Όχι από τον όχλο. Αν είναι να πέσει η κυβέρνηση, να γίνουν πρόωρες εκλογές και να αναδειχθεί μια νέα, διαφορετική κυβέρνηση, χίλιες φορές να γίνει. Αλλά σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους. Όχι με έφοδο. Όχι με κάποιον νέο Λένιν τον Οκτώβρη. Άσε που δεν έχουμε και κάποιον πρόχειρο να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ούτε καν φυσιογνωμικά.
14°
