Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την επιστροφή του Λευτέρη Αυγενάκη στη Νέα Δημοκρατία
Θυμάμαι καλά τα γέλια των υποστηρικτών της Νέας της Δημοκρατίας αλλά και τα καρφιά των στελεχών της στα τηλεπαράθυρα τότε που στον ΣΥΡΙΖΑ παιζόταν η φαρσοκωμωδία «Η διαγραφή του Πολάκη» που αν θυμάστε κατέληξε στην επιστροφή του αψύ σφακιανού στην ΚΟ του κόμματος. Έκτοτε οι συναγωνιστές φαίνεται πως έχασαν το χιούμορ τους αλλά και τα αυστηρά τους κριτήρια αφού δεν βλέπω κανέναν να γελάει ή να επικρίνει την επιστροφή του Λευτέρη Αυγενάκη στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.
Λευτέρης Αυγενάκης: Οι συνθήκες επιστροφής του στη ΝΔ
Αν θυμάστε ο Λευτέρης ο Αυγενάκης είχε διαγραφεί από την ΚΟ (και όχι από το κόμμα) επειδή είχε επιτεθεί σε υπάλληλο αεροδρομίου επειδή έχασε την πτήση του. Ή μάλλον για να το πω πιο σωστά επειδή είχε επιτεθεί σε υπάλληλο αεροδρομίου σε χώρο που υπήρχαν κάμερες. Δεν διεγράφη δηλαδή τόσο για την πράξη όσο για το ότι τον θαυμάσαμε όλοι επί το έργον και θα θυμάστε φαντάζομαι τον κυβερνητικό εκπρόσωπο (μεταφέροντας προφανώς τις απόψεις του πρωθυπουργού) να προσπαθεί να μας πείσει πόσο αταίριαστες είναι αυτές οι συμπεριφορές με το κόμμα της ΝΔ* (από το οποίο επαναλαμβάνω, ποτέ δεν διεγράφη).
Ο καιρός όμως πέρασε και φαίνεται πως πια αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι και τόσο καταδικαστέες οπότε ο Λευτέρης ο Αυγενάκης επιστρέφει κι εγώ αναρωτιέμαι. Γιατί;
Τι είναι αυτό που έκανε τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη όχι μόνο μύγα αλλά και κοτζάμ Αυγενάκη να σηκώσει στο σπαθί του. Τι είναι αυτό στην προσωπικότητα του Λευτέρη του Αυγενάκη που είναι σημαντικότερο από την εδραίωση της πεποίθησης ότι οι απαράδεκτες συμπεριφορές τιμωρούνται στ’ αλήθεια; Γιατί ο πρωθυπουργός επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ότι αυτές οι «τιμωρίες» είναι ένα θέατρο;
Την κυβερνητική θητεία του Αυγενάκη μόνο πετυχημένη δεν μπορεί να την πει κανείς και η μόνη εξήγηση για την επιστροφή του έχει να κάνει με τις κομματικές ανάγκες στον νομό στον οποίο εκλέγεται. Πιθανότατα ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης φοβάται ότι η επιρροή του Αυγενάκη στον νομό Ηρακλείου είναι τέτοια που δεν μπορεί να αγνοηθεί και επαγγελματικώς τον καταλαβαίνω. Μόνο που αυτός ο τρόπος σκέψης ακυρώνει οποιαδήποτε ρητορική περί συμπεριφοράς και ήθους.
Δεν έχω, ούτε είχα ποτέ, καμία αμφιβολία ότι για τους πολιτικούς όλα είναι δουλειά και ακόμα και το ήθος υπόκειται στις ανάγκες της. Αν η επιμονή στο ήθος είναι κομματικά βλαβερή τότε το σπαθί όχι μύγα, ακόμα και ελέφαντα μπορεί να σηκώσει. Το ξέρω και το ξέρουμε όλοι. Οπότε καλό είναι τα μεγάλα λόγια να αποφεύγονται γιατί μετά ακολουθούν δικαιολογίες του τύπου «αναγνώρισε το λάθος του» που αν μη τι άλλο υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Αφού όλοι ξέρουμε ότι το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» θα μπορούσε να είναι στίχος από τον εθνικό μας ύμνο, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Και μπράβο μας.
* το ότι οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι είναι ταυτοχρόνως και κομματικοί εκπρόσωποι είναι άλλη μια απόδειξη της προσήλωσης του πολιτικού συστήματος της χώρας στον διαχωρισμό των εξουσιών.
10°
