Η απολαυστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ (και ο φόβος του Μητσοτάκη)

Λίγα πράγματα είναι τόσο διασκεδαστικά όσο η κλοτσοπατινάδα στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή είναι από μόνη της πολύ αστεία, αλλά και επειδή προσφέρει την ικανοποίηση του να βλέπεις το κόμμα που εδώ και χρόνια το μόνο που κάνει είναι να ποτίζει την ελληνική κοινωνία με δηλητήριο, να οδηγείται στο εξευτελιστικό τέλος που του αξίζει.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και ξεκαρδιστική είναι η αδυναμία των στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα το κόμμα τους, ανεξαρτήτως ηγεσίας, είναι ο πιο πολύτιμος σύμμαχος του Κυριάκου του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του. Είτε με τον μπρόεδρο Αλέκση, είτε με τον Στέφανο με τα κολλητά ρούχα, είτε με τον αψύ Σφακιανό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η βασικότερη από τις αιτίες της κυριαρχίας της Νέας της Δημοκρατίας (με δεύτερη σημαντικότερη να είναι η επιμονή του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζεται ως εναλλακτικός ΣΥΡΙΖΑ).

Και οι δύο πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο φυσικός του ηγέτης (ο Πολάκης), είναι στην πραγματικότητα τρία πολιτικά σκιάχτρα που αναγκάζουν ακόμα και τους πιο δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Νέας της Δημοκρατίας να προτιμούν την αποχή 

Και οι δύο πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο φυσικός του ηγέτης (ο Πολάκης), είναι στην πραγματικότητα τρία πολιτικά σκιάχτρα που αναγκάζουν ακόμα και τους πιο δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Νέας της Δημοκρατίας να προτιμούν την αποχή παρά την ψήφο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Τσίπρας δοκιμάστηκε τέσσερα χρόνια στη θέση του πρωθυπουργού και απέτυχε παταγωδώς και ακόμα πιο παταγωδώς απέτυχε στη συνέχεια ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα μοιάζει περισσότερο με ακραίο σατιρικό χαρακτήρα παρά με αληθινό πολιτικό, και ο Πολάκης συγκεντρώνει τα αρνητικά και των δύο μαζί. Έχει υπάρξει άλλωστε πρωτοπαλίκαρο και των δύο.

Το συντροφικό μαλλιοτράβηγμα δεν μπορεί να χαροποιεί τον Μητσοτάκη (πολιτικώς, γιατί σε ανθρώπινο επίπεδο είναι απολαυστικό για όλους). Μια πιθανή διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα του στερήσει ένα «μαξιλαράκι ασφαλείας» και θα τον αφήσει μόνο με το, κωμικό στην προσπάθειά του να μιμηθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ. Αν στερηθεί των πολύτιμων υπηρεσιών του κόμματος του Αλέκση, του Στέφανου, του Πολάκη, της Ακρίτα, του Φαραντούρη, του Σπίρτζη, του Αντώναρου, των Παππάδων, του Φάμελου, της Νοτοπούλου, της Δούρου, της Κεχαγιά, της Τσαπανίδου και όλων των άλλων συντρόφων, θα πρέπει να ελπίζει στην επικράτηση του συντρόφου Ανδρουλάκη ή του συντρόφου Δούκα στο ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσει να κυβερνά με τη σημερινή του μακαριότητα που διευκολύνει τη βολική απραξία.

Αν κάποιος θέλει να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος, αν κάποιος θέλει να δει όλο τον θίασο επί σκηνής να συνεχίζει την παράσταση με τίτλο «Αριστερή κυβερνητική πρόταση», είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Για τη χώρα, η διάλυση αυτού του τοξικού και εχθροπαθούς σχηματισμού θα είναι το πρώτο βήμα προκειμένου να αποκτήσει πειστική εναλλακτική στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Το δεύτερο θα είναι να καταλάβουν στο ΠΑΣΟΚ ότι, ειδικά μετά την καταστροφή του 2015-19, πειστική εναλλακτική μπορεί να προκύψει μόνο από το Κέντρο. Μακριά από τη μυθομανία και την τοξικότητα της αριστεράς. Και μπράβο του.