Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις αντιδράσεις συνδικαλιστών στον Ευαγγελισμό εναντίον του συστήματος ωρομέτρησης το οποίο θέλει να εγκαταστήσει η διοίκηση του νοσοκομείου.
Θέλω να γράψω κάτι αστείο για τον αγώνα κάποιων (ναι, μόνο καποιων, δυστυχώς δεν είναι όλοι αγωνιστές) εργαζόμενων στον Ευαγγελισμό εναντίον του συστήματος ωρομέτρησης το οποίο θέλει να εγκαταστήσει η διοίκηση του νοσοκομείου. Θέλω να γράψω κάτι για τη διακριτικότητά τους που βάλλεται, κάτι για την επιθυμία τους να μην επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με τις υπερωρίες τους ή κάτι για την προσβολή που υφίσταται κάποιος που είναι συνεπής στην εργασία του από έναν έλεγχο ο οποίος στόχο έχει να αποκαλύψει αυτόν που δεν είναι συνεπής και δουλεύει λιγότερες ώρες από αυτές που πληρώνεται ή (για να το πω πιο σωστά μια και μιλάμε για το δημόσιο) από αυτές που τον πληρώνουμε.
Όπως όμως συμβαίνει τα τελευταία πολλά χρόνια (και όπως ίσως να συνέβαινε πάντα) κάθε επινοημένο αστείο ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα. Κάθε αστείο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για τον αγώνα υπέρ του δικαιώματος στην κοπάνα δεν πιάνει μία μπροστά στους ειλικρινείς υπερασπιστές του αγώνα αυτού. Διαβάστε ας πούμε αυτό:
«Την προσπάθεια της Διοίκησης του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, να τρομοκρατήσει και να διαχωρίσει το προσωπικό καταγγέλλει τοΣωματείο Εργαζομένων στο νοσηλευτικό ίδρυμα (ΣΕΝΕ), μετά τοξαφνικό “εντέλλεσθε” (Παρασκευή μεσημέρι 11/8) της διοίκησης του “Ευαγγελισμού” προς το σύνολο του διοικητικού-Τεχνικού και Παραϊατρικού Προσωπικού για παραλαβή των μαγνητικών καρτών προσέλευσης - αποχώρησης, απειλώντας με συνέπειες όσους δεν πειθαρχήσουν “προς τας υποδείξεις”κ ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι μεγάλο μέρος του προσωπικού απουσιάζει με κανονική άδεια.
Το Σωματείο, καταγγέλλει πως είχε προηγηθεί όργιο προφορικών πιέσεων και απειλών προς δεκάδες συναδέλφους από κάποιους Προϊσταμένους όλη την βδομάδα, χωρίς από οποιονδήποτε να διευκρινιστεί τι ακριβώς είναι και πως θα λειτουργήσει ως προς τις υπηρεσιακές μεταβολές που προκαλεί η περιβόητη “κάρτα”. Ξεκαθαρίζει ότι οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους θα συνεχίζουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους που σχετίζονται ευθέως με το δικαίωμα των ασθενών μας σε δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας υψηλού επιπέδου.»
Τι πιο αστείο να σκεφτεί κανείς από τη χρήση της λέξης «τρομοκρατία» για να περιγραφεί η επιθυμία μιας διοίκησης ενός δημόσιου νοσοκομείου να ελέγξει αν υπάρχουν εργαζόμενοι που πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν; Τι πιο κωμικό από το επιχείρημα του προσωπικού που λείπει σε άδεια (λες και υπάρχει πρόβλημα να έρθουν και να φύγουν στην ώρα τους όταν γυρίσουν από την άδειά τους). Τι πιο σπαρταριστό από τη σύνδεση της «δημόσιας και δωρεάν υπηρεσίας υγείας υψηλού επιπέδου» με το δικαίωμα στην κοπάνα; (Υπάρχει πάντα και η πολύ αστεία χρήση του όρου «δωρεάν» για κάτι που πληρώνεται, αλλά αυτό είναι ένα διαχρονικό αστείο των συνδικαλιστών του δημοσίου).
Δεν πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα έχουν μεγάλες διαφορές. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το ποσοστό ικανών και ανίκανων, εργατικών και τεμπέληδων, συγκρoτημένων και ανερμάτιστων είναι πάνω κάτω το ίδιο και στους δυο τομείς. Η μεγάλη διαφορά είναι η συχνή αδιαφορία των διοικήσεων του δημοσίου για τις επιδόσεις των εργαζόμενών τους η οποία με τη σειρά της έχει οδηγήσει πολλούς από αυτούς να ζουν με την (απολύτως ειλικρινή) πεποίθηση πως υπάρχει στ’ αλήθεια δικαίωμα στην τεμπελιά και την κοπάνα. Το αποτέλεσμα είναι κείμενα και «αγώνες» που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δείξουν τι θα μπορούσαν να γράψουν οι Μόντι οι Πάιθον αν είχαν ακόμα πιο σουρεαλιστική φαντασία.
Από την άλλη ίσως ούτε οι Μόντι οι Πάιθον θα μπορούσαν να σκεφτούν «αγωνιστές» οι οποίοι αγωνίζονται να μη μετρώνται με ακρίβεια οι ώρες δουλειάς των δημοσίων υπαλλήλων χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το δημόσιο συμφέρον. Ούτε οι Μόντι οι Πάιθον θα μπορούσαν να σκεφτούν συνδικαλιστές να υπερασπίζονται τους κοπανατζήδες συναδέλφους τους και έτσι στην ουσία να στρέφονται εναντίον όσων έχουν την, μάλλον αντιδραστική, συνήθεια να είναι συνεπείς και εργατικοί. Ούτε οι Μόντι οι Πάιθον θα μπορούσαν να σκεφτούν αγώνες για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην κοπάνα. Και μπράβο τους.
ΥΓ – Ναι, πολλοί εργαζόμενοι στην Υγεία μπορεί να πληρώνονται πολύ λιγότερο από αυτό που αξίζει η δουλειά τους. Λυπάμαι που δεν βλέπω συσχέτιση αυτού με την απαίτηση κάποιων να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.
