Ο λαϊκισμός δεν πρόκειται να τελειώσει. Θα τρώει τα σωθικά αυτής της όμορφης χώρας, θα μπολιάζει με τοξικά τον δημόσιο διάλογο, θα κινητοποιεί ανθρώπους προς λάθος κατευθύνσεις
Η τοξικότητα, το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα, το μίσος και οι συνέπειές τους.
Η τοξικότητα είναι το super food του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και της εξέδρας που στήνεται σε κάθε ευκαιρία. Με το παραμικρό, σημαντικό ή ασήμαντο. Κυρίως ασήμαντο, διότι η κερκίδα δεν μπαίνει στον κόπο να ψάξει τα σημαντικά. Ούτε αυτοί που την ταΐζουν τοξικά. Γιατί ούτε αυτοί καταλαβαίνουν τα σημαντικά και παίζουν με τη φωτιά.
«Τα πλήθη ουρλιάζουν στις κερκίδες, ντέφια, νταούλια κρόταλα χτυπολογούν στο βάθος». Ναι, αυτός είναι ο λαός. Αυτός που πάντα ξέρει την αλήθεια, που πάντα ξεσκεπάζει το ψέμα. Που έχει μόνο δίκαια αισθήματα. Και απαιτεί να προσαρμοστεί ο κόσμος όλος στο δικό του δίκαιο. Και αν δεν είναι ο λαός ο ίδιος που είναι ανοικονόμητος, είναι οι εκπρόσωποί του, αυτοί που έχουν δικαίωμα να ομιλούν εκ μέρους του. Γιατί; Διότι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα που το κληρονόμησαν από την Ιστορία. Γιατί το αξίζουν, γιατί πάλεψαν, αγωνίστηκαν και δεν συμμαζεύεται.
Δεν είχε λόγο ο υφυπουργός παιδείας κ. Συρίγος να ανοίξει συζήτηση στη Βουλή για τη καθοριστική ή όχι συμμετοχή του «Πολυτεχνείου» στην πτώση της χούντας. Διότι το θέμα ήταν το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Και η χούντα τέλειωσε το 1974. Και σήμερα είναι 2022. Αλλά το έρμο το νομοσχέδιο δεν έχει ίχνος τοξικότητας για να στήσουν στη Βουλή αρένα. Ενώ η άποψη του Συρίγου σχετικά με το ποιος έριξε τη χούντα προκάλεσε σάλο. Αστεία πράγματα. Αλλά, βλέπετε, ο νέος νόμος δεν έχει επιπτώσεις στις σπουδές. Ούτε βάζει χρονικά όρια στη διάρκειά τους, ούτε ορίζει «προαπαιτούμενα μαθήματα» για την προαγωγή, όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Συνεπώς η Ελλάδα εκ του ασφαλούς θα συνεχίσει να έχει το χαμηλότερο ποσοστό αποφοίτων σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Αλλά ούτε ενοχλεί το βαθύ πανεπιστήμιο αφού η τράπουλα, έστω κι αν θα μοιράζεται διαφορετικά, θα μοιράζεται «σωστά» ώστε ο πρύτανης και το περιβάλλον του να είναι κραταιοί. Ως εκ τούτου έπρεπε να πέσουν κάποιες μπαταριές για την τιμή των όπλων και η χούντα «που δεν τέλειωσε το ‘73» ήταν μια καλή ευκαιρία.
Γι’ αυτό το «diet» νομοσχέδιο o βουλευτής κ. Βερναρδάκης έφτιαξε ολόκληρο video στο οποίο αποκαλούσε την υπουργό κ. Κεραμέως «Πισπιρίγκου», δηλαδή παιδοκτόνο μάλλον ήθελε να πει. Και όταν έγινε πραγματικός σάλος το μάζεψε, ζήτησε συγγνώμη και το γλύκανε αποκαλώντας την Μήδεια. Δηλαδή αν δεν ζητούσε συγγνώμη, πώς θα την αποκαλούσε; Φραγκογιαννού; Και γιατί όλα αυτά; Γιατί ο νόμος δεν έδινε λαβές. Γιατί αν δεν ρίξεις κάτι τοξικό στην κερκίδα σου, θα την πάρει ο ύπνος και μπορεί να πέσει από κει ψηλά και να χτυπήσει.
Αλλά και το «power pass» μια δόση τοξικότητας τη σηκώνει. Και γι’ αυτό ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κ. Μάτζιος μίλησε για «επικοινωνιακό τέχνασμα των 600 ευρώ». Όταν είναι σαφέστερο του σαφούς ότι η κυβέρνηση μίλησε για κάλυψη του 60% της αύξησης της δαπάνης για ηλεκτρική ενέργεια ξεκινώντας από τα 18 ευρώ και φτάνοντας έως τα 600 ευρώ. Αυτό το «έως» ήταν το πρόβλημα; Αλήθεια, μπορείς πάνω σε ένα «έως» να στήσεις αντιπολίτευση; Όταν κάθε κόμμα μπορεί να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση με χίλα δυο άλλα, εσύ προτιμάς κάτι το άρρητο και το αθέμιτο γιατί δεν μπορείς να βρεις κάτι ρητό και θεμιτό; Ή γιατί η κερκίδα σου τρέφεται με τα αθέμιτα; Που στην προκειμένη δεν τρέφεται.
Το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα χύμηξε να κρεμάσει στα μανταλάκια το δικαστήριο που άφησε ελεύθερο τον καταδικασθέντα σε 12ετή φυλάκιση για δύο βιασμούς, κ. Λιγνάδη μέχρι το Εφετείο. Γιατί ο λαός ξέρει και από νομικά, είναι εκτός των άλλων και δικαστής. Λες και δεν υπάρχουν ένδικα μέσα να προσβληθεί η απόφαση αυτή. Λες και στην Ελλάδα επικρατεί οχλοκρατία. Και σύμφωνα με τον ΣΕΗ η απόφαση «αποδεικνύει ότι η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από τη Δικαιοσύνη». Παρόλο που οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, δηλαδή επιφανείς νομικοί, μας βεβαιώνουν ότι οι διατάξεις που εφαρμόστηκαν εφαρμόζονται σε εκατοντάδες περιπτώσεις ποινικών αδικημάτων σε καθημερινή βάση. Ίσως πρέπει να δικάζουν οι ηθοποιοί και να παίζουν στα θέατρα οι δικαστές μας. Για να είναι η κερκίδα ευχαριστημένη. Και χορτάτο το περί δικαίου αίσθημα.
Όλα αυτά, αλλά και τόσα άλλα καθημερινά αποδεικνύουν ότι ο λαϊκισμός δεν τέλειωσε το 2015, ούτε το 2019. Ούτε πρόκειται να τελειώσει. Θα τρώει τα σωθικά αυτής της όμορφης χώρας, θα μπολιάζει με τοξικά τον δημόσιο διάλογο, θα κινητοποιεί ανθρώπους προς λάθος κατευθύνσεις. Θα αναδεικνύει ταγούς, πολιτικούς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης με μπούσουλα πάντοτε το άρρητο και το αθέμιτο. Και θα μας τραβά πάντοτε βαθιά μέσα στο χώμα. Αρκεί να είναι «προς το συμφέρον». Γιατί στα πάντα υπεισέρχεται το συμφέρον της φατρίας, του νταϊφά, της παρέας, της συντεχνίας, του κόμματος. Το προσωπικό, πάνω απ’ όλα. Τα πάντα περνάνε από τον ηθμό της εύκολης, της φτηνής πολιτικής, αυτής που διεγείρει την κερκίδα, που κάνει φασαρία. Που «βγάζει αίμα». Ποτέ δεν θα ξέρουν οι ειδικοί, οι επιστήμονες, οι επαΐοντες. Πάντα θα ξέρει ο λαός.
Σύμφωνα με αυτό το στρεβλό και αυθαίρετο «λαϊκό αίσθημα» των επιτήδειων ή των αφελών οι θεσμοί, οι δημόσιοι λειτουργοί, οι «άριστοι» είναι πάντοτε ξεπουλημένοι στο σύστημα, στο χρήμα, στον καπιταλισμό και βάλε. Όλοι είναι αργυρώνητοι. Με αυτό το περί δικαίου αίσθημα πριν λίγα χρόνια η πατρίδα μας κόντεψε να καταστραφεί, να βγει από το ευρώ, να πάει στα Τάρταρα. Το ίδιο αίσθημα αναγορεύει τον κάθε δημαγωγό σε καθοδηγητή μιας χώρας. Είναι αυτό που ανέβασε στην εξουσία τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ, αλλά και τα ύψη της κάθε εκατόμβης που άφησαν πίσω τους. Είναι αυτό που κυνήγησε τους μαύρους, του τσιγγάνους, τους gay, αυτό που έστησε ανθρώπους στον τοίχο, που διέσυρε τους διαφορετικούς, αυτό που φύτεψε μια σφαίρα στον σβέρκο της Ελένης Παπαδάκη. Το λεγόμενο και λαϊκό δικαστήριο.
Μπορεί η Ελλάδα να είναι μια φιλελεύθερη ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά δεν ξέρω πότε θα πάψει να είναι αυτή η ιδιότητα διαπραγματεύσιμη. Από ισχυρές μειοψηφίες που εύκολα μπορούν να γίνουν σχετικές πλειοψηφίες και να μας βάλουν να κυνηγάμε μάγισσες. Αν το επιτρέψουν οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, ο λαϊκισμός μπορεί να πάρει κεφάλι. Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο άτομο. Γι’ αυτό το σχολείο, τα ΜΜΕ, η αρθρογραφία, η λογοτεχνία, οι ταγοί κάθε κόμματος δεν πρέπει να πάψουν να μιλούν για νόμους και θεσμούς, για ορθή λογική, για κράτος δικαίου, για δημοκρατία. Δεν πρέπει να εμπορεύονται και να διακινούν τοξικά. Η κερκίδα πρέπει να μείνει στεγνή από το μίσος. Μπας και καταλάβει τι πραγματικά παίζει. Μπας και σωθεί.
14°
