Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, η επίσημη επαναφορά του ήλιου του ΠΑΣΟΚ και η δημοσκοπική υποδοχή έχει δημιουργήσει έναν ενθουσιασμό που θυμίζει την ατμόσφαιρα παλιότερων εποχών
ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: Το συνέδριο του κόμματος, ο πράσινος ήλιος, η νέα ηγεσία του κόμματος, η ανάδειξή του στον ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης και το μεγάλο στοίχημα
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛείναι το συνέδριο ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Του θανάτου του Κινήματος Αλλαγής από το οποίο μένει μόνο το άδειο σχεδόν κουφάρι του στον παρανομαστή του πράσινου ήλιου του ΠΑΣΟΚ. Ένας αργός, βασανιστικός θάνατος που διήρκεσε 5 σχεδόν χρόνια από τη μέρα που συνδημιουργήθηκε με την ψήφο ενός μεγάλου μέρους των κεντρώων και κεντροαριστερών δυνάμεων της χώρας. Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου προοδευτικού πολιτικού φορέα δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είδε ποτέ με καλό μάτι το «ΚΙΝΑΛ», όπως άλλωστε δεν είχε δει με καλό μάτι και τα σχήματα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» και της «Ελιάς» που είχαν προηγηθεί. Για το βαθύ ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα σχήματα ήταν περισσότερο αναγκαστικές συμπράξεις προκειμένου να συγκρατήσει την πτώση του και τις βαριές εκλογικές συνέπειες που του προξένησε η κρίση και όχι η πραγματική διάθεση για μακρόπνοες συμμαχίες.
Η αντίληψη αυτή και οι συμπεριφορές που την ακολούθησαν οδήγησαν τις περισσότερες δυνάμεις που πήραν μέρος στη συγκρότηση του Κινήματος Αλλαγής σε σταδιακή αποστασιοποίηση και απομάκρυνση. Ορισμένοι βέβαια από τους συνιδρυτές χρησιμοποίησαν την στάση του ΠΑΣΟΚ και ως πρόσχημα για την αποχώρησή τους, από τη στιγμή που είδαν να διαψεύδονται οι στόχοι και φιλοδοξίες τους για την ηγεσία του εγχειρήματος. Οι μετέπειτα εξελίξεις δεν τους δικαίωσαν.
Η εσωκομματική αναμέτρηση για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, που φορτίστηκε συναισθηματικά και με τον αδόκητο θάνατο της Φώφης Γεννηματά, φάνηκε σαν μια ιδανική ευκαιρία για την επαναφορά του ονόματος και του συμβόλου ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας που είχε πληρώσει ακριβά και δυσανάλογα το πολιτικό του μερίδιο ευθυνών για την κρίση και αδημονούσε να δικαιωθεί ιστορικά. Η επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ ήταν άλλωστε το μόνο ουσιαστικά σημείο συμφωνίας των υποψηφίων διεκδικητών της ηγεσίας του.
Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, η επίσημη επαναφορά του ήλιου του ΠΑΣΟΚ και η απλόχερη δημοσκοπική υποδοχή από την κοινωνία των πολιτών έχει δημιουργήσει, όπως φάνηκε και στο συνέδριο, έναν δικαιολογημένο ενθουσιασμό που θυμίζει την ατμόσφαιρα παλιότερων εποχών. Για πρώτη φορά, μετά από αρκετά χρόνια, αμφισβητείται το δικομματικό καθεστώς της κρίσης και, κυρίως, η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αντιπολίτευσης. Το κόμμα που καπηλεύτηκε, ανάμεσα στα άλλα, την ιστορία και την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ για να φτάσει στην εξουσία, αισθάνεται τώρα ότι η θέση του απειλείται.
Η αντιπαράθεση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξή του στον ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης δεν θα κριθεί βέβαια από το ποιος είναι περισσότερο ΠΑΣΟΚ αλλά από το ποιος στέκεται πιο αποφασιστικά απέναντι στον αριστερό και ακροδεξιό λαϊκισμό και ποιος ασκεί αντιπολίτευση με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Από την άποψη αυτή, η δημοκρατική παράταξη καλείται να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σκηνικό αποφεύγοντας την παγίδα μιας άγονης σύγκρουσης για το τραυματισμένο παρελθόν.
Ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι να αποδείξει ότι μπορεί να συσπειρώσει γύρω από το πρόγραμμά του ένα νέο συνασπισμό εξουσίας του ευρύτερου φάσματος των δυνάμεων της μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου κεντρώου χώρου. Το ζητούμενο, όπως είπε στην ομιλία του στο συνέδριο ο Κώστας Σημίτης, είναι να παρουσιάσει η δημοκρατική παράταξη «μια συνολική και ολοκληρωμένη άποψη για την κοινωνία που επιδιώκει, στην οποία θα εντάσσονται και οι επιμέρους στόχοι της, να έχει γι’ αυτό μια επεξεργασμένη αντίληψη για το ποιες μεταρρυθμίσεις επαγγέλλεται».
