Ο αγώνας του ουκρανικού λαού, ο αισθητικοποιημένος μιλιταρισμός στα social media, ο ισαποστακισμός και η συμπάθεια προς το πρόσωπο του Πούτιν.
Κάθε χρόνο, όσο διαρκεί η Ημέρα της Γυναίκας, το χρονολόγιό μου στο Facebook βιώνει έναν σουρεαλιστικό διχασμό. Μπορείς να δεις από πύρινες αναρτήσεις ενάντια στην πατριαρχία, μέχρι τα γνωστά σαλιάρικα ποστ για τις γυναίκες «που μας ομορφαίνουν τη ζωή». Από ρήσεις της Σιμόν ντε Μποβουάρ, μέχρι φωτογραφίες της Μόνικα Μπελούτσι – στα νιάτα της. Φέτος, όμως, σημειώθηκε μια αξιοσημείωτη αλλαγή. Το timeline μου γέμισε με φωτογραφίες γυναικών, κυρίως από την Ουκρανία, που κρατούσαν όπλα. (Όμορφων γυναικών, εννοείται. Οι ένοπλες που δεν εντάσσονται στο κυρίαρχο μοντέλο θηλυκής ομορφιάς, δεν ταιριάζουν στο αφήγημα).
Το γεγονός δίχασε, όχι το χρονολόγιό μου αυτή τη φορά, αλλά εμένα. Από τη μία με συγκλονίζει ο άνισος αγώνας που δίνει ο ουκρανικός λαός ενάντια στη βαρβαρότητα της ρωσικής εισβολής, από την άλλη όμως με φοβίζει αυτός ο αισθητικοποιημένος μιλιταρισμός που έχει αρχίσει να ριζώνει στα μυαλά και στα μέχρι χτες φιλειρηνικά και αγαπησιάρικα προφίλ. Από τη μία κατανοώ πως δίχως όπλα και σφαίρες κανένας λαός δεν κατάφερε να υπερασπιστεί την ελευθερία του, όμως από την άλλη φρονώ ότι, σε τέτοιου είδους ζητήματα, ο δίχως σκέψη και εκ του ασφαλούς συναισθηματισμός («Ναι λοιπόν, να στείλουμε ακόμα και φαντάρους! Πρέπει να πολεμάμε για το δίκαιο!» έγραψε ένας –πενηνταπεντάρης και άρα μη στρατεύσιμος– φίλος τις προάλλες) δεν προμηνύει τίποτα καλό. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες συλλογικές εκρήξεις του θυμικού και της στρατολαγνείας που οδήγησαν σε σφαγεία.
Δεν είμαι φυσικά ο μόνος που έχει τους παραπάνω προβληματισμούς. Άλλωστε ακόμα και οι επιτελείς του ΝΑΤΟ, που δεν τους λες και χίπηδες, είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους σε ό,τι αφορά την εμπλοκή των χωρών της συμμαχίας. Όμως για μια μερίδα συμπατριωτών μας όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αν δεν διατυπώσεις την αντίθεσή σου στη ρωσική εισβολή με τις ίδιες ακριβώς φράσεις-συνθήματα που χρησιμοποιούν οι ίδιοι, σου αποδίδουν την υπέρτατη φεϊσμπουκική κατηγορία: Σε αποκαλούν ισαποστάκια.
Πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα με μία άλλη –και, φοβάμαι, εξαιρετικά πολυπληθή– μερίδα Ελλήνων. Ο λόγος για εκείνους που βλέπουν με συμπάθεια, αν όχι με άκρατο θαυμασμό το πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι μετριοπαθείς θα σου μιλήσουν γενικόλογα για την ειρήνη, φροντίζοντας να μην αναφέρουν το παραμικρό για το ποιος ευθύνεται για τον συγκεκριμένο πόλεμο. Οι σκληροπυρηνικοί θα σπεύσουν να καταγγείλουν τη μονομερή πληροφόρηση των δυτικών ΜΜΕ, διατυπώνοντας απόψεις και αιτιάσεις για την αιματοχυσία για τις οποίες θα κοκκίνιζε ακόμα και η Μαρία Ζαχάροβα. Και βέβαια υπάρχουν οι αμέτρητοι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την εισβολή χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα το αιώνιο λογικό σφάλμα του whataboutism: «Για το Ιράκ (τη Σερβία, το Βιετνάμ, την Υεμένη κ.λπ.) δεν λέτε τίποτα», σε μαλώνουν. Στο δικό τους μονομπλόκ μυαλό ο βομβαρδισμός της Μαριούπολης ισοφαρίζει εκείνον του Βελιγραδίου. Δεν τους περνάει καν σαν σκέψη ότι μπορεί κάποιος να εναντιώνεται σε κάθε βομβαρδισμό αμάχων, σε κάθε παράνομη εισβολή, σε κάθε βαρβαρότητα.
Την Ημέρα της Γυναίκας, πάντως, είχαμε για είκοσι τέσσερις ώρες κάποιου είδους ομοιομορφία. Οι οπαδοί της γενικόλογης ειρήνης και του Πούτιν πόσταραν και εκείνοι όμορφες γυναίκες με όπλα. Με τη διαφορά, βέβαια, πως στις δικές τους φωτογραφίες έβλεπες μαχήτριες του Κόκκινου Στρατού, ελληνίδες αντάρτισσες, Κούρδισσες του PKK, αρχαίες Αμαζόνες… Οτιδήποτε, δηλαδή, εκτός από σύγχρονες Ουκρανές.
Και επειδή το πράγμα μπορεί πάντα να γίνει και χειρότερο, ήδη εμφανίστηκαν στο timeline μου και τα πρώτα βίντεο με πραγματικές μάχες. Κοινώς, έχουμε πια τη δυνατότητα να σκρολάρουμε, να σταματάμε για να βλέπουμε ένα βιντεάκι με στρατιώτες που σκοτώνουν και σκοτώνονται και έπειτα να συνεχίζουμε αμέριμνοι το σκρολάρισμά μας μέχρι το τέλος του κόσμου.
13°
