Γιατί ο Αλέξη Τσίπρας δεν φοβάται τις εκλογές; Μια εξήγηση που έδωσε ο Κυριακός Μητσοτάκης στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό και ο ρόλος Ανδρουλάκη
Θα αρκούσε μια λέξη. Αν ο ένας έλεγε «ναι», ο άλλος θα εμφανιζόταν με «καινούργιο κοστούμι και γραβάτα». Οι εκλογές ως καρνάβαλος, οι κάλπες ως μασκέ πάρτι - γιατί όχι Ζορό ή Φιντέλ Κάστρο; Απαντάει κανείς στο ερώτημα εάν βρίσκεται σε διάθεση τρολ. Είναι όμως ένα άλλο ερώτημα που απαιτεί κάτι περισσότερο από πλάκα: Γιατί ζήτησε εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας; Και γιατί απέρριψε το αίτημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Μια εξήγηση την έδωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό. Ο Τσίπρας, είπε, βλέπει τις αναταράξεις στην κεντροαριστερή πολυκατοικία που έφερε η εκλογή Ανδρουλάκη και φοβάται πως, αν γίνουν οι εκλογές στο τέλος της τετραετίας, θα έρθει τρίτος.
Είναι μια μακροπολιτική ανάγνωση σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα δημοσκοπικά μεγέθη των ημερών. Στις δυο από τις τρεις δημοσκοπήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει κάτω από το 20%, σε μία από αυτές η διαφορά του με το ΚΙΝΑΛ είναι μόλις 4 μονάδες. Η συριζαϊκή δεξαμενή αδειάζει και η πασοκική γεμίζει από επαναπατρισθέντες πασόκους. Σε αυτή τη μετακίνηση όμως το Μαξίμου δεν περιορίζεται στον ρόλο του θεατή που βλέπει ουδέτερα μια μονομαχία στην αρένα. Γιουχάρει τον έναν και επευφημεί τον άλλον. Και αν έρθει ποτέ η ώρα της κιναλίτικης υπεροχής, αν δηλαδή τον -4 γίνει +4, θα τεντώσει το χέρι με υψωμένο τον αντίχειρα προς τα πάνω.
Με πολιτικούς όρους, ο Μητσοτάκης δεν έχει επιλέξει μόνο αντίπαλο. Όπως μαρτυρά η πρόσκλησή του στον Ανδρουλάκη να συναντηθούν, έχει επιλέξει και συνομιλητή. Ο πρωθυπουργός σπεύδει να συντηρήσει ένα αντισύριζα μέτωπο που δημιουργήθηκε την εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και, όπως δείχνουν και πάλι οι δημοσκοπήσεις, δεν έχει ατονήσει ακριβώς στο εκλογικό σώμα. Δύο και πλέον χρόνια από τις εκλογές του ‘19, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην πείθει ως εναλλακτική πρόταση. Οι συριζαίοι δείχνουν να πέφτουν θύματα ενός λαϊκισμού που απο οικονομικός έγινε απλώς υγειονομικός.
Ακόμη χειρότερα, ενώ αυτός ο λαϊκισμός ήταν πειστικός την εποχή των μνημονίων, φαίνεται να μην πείθει καθόλου την εποχή της πανδημίας. Δεν κατήργησαν τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, όπως έλεγαν. Σιγά μην εξαφάνιζαν την πανδημία με μια εμβολιαστική εκστρατεία πόρτα - πόρτα και τα μονοκλωνικά αντισώματα του Πολάκη. Δεν έκαναν τις αγορές να χορέψουν με τις θεωρίες του Βαρουφάκη και το ψευδονόμισμα που θα έκοβε. Θα κατατρόπωναν τον κορωνοϊό με κάποιον που κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές και διακινεί θεωρίες συνωμοσίας;
Όπως και τότε, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται ένα πακέτο λύσεων που μοιάζει υπερβολικά εύκολο. Εμείς θα είχαμε επιτάξει τις ιδιωτικές κλινικές, εμείς θα πείθαμε τους υγειονομικούς να εμβολιαστούν χωρίς την απειλή της αναστολής, εμείς θα προσλαμβάναμε κι άλλους, εμείς θα φτιάχναμε περισσότερες ΜΕΘ. Ας χορέψουμε την κυβέρνηση σκληρό ροκ, κάντε εκλογές τώρα αν τολμάτε.
Δεν χρειάζεται να θυμηθεί κανείς τον Αλέξη Τσίπρα να λέει πως, επειδή αυτός ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση, δεν ζητάει εκλογές τον καιρό της πανδημίας. Αρκεί να σκεφτεί πως, με την Ομικρόν να προελαύνει, οι εκλογές δεν θα ήταν απλώς η γραβατωμένη μασκαράτα ενός μασκέ πάρτι, αλλά κανονικό κορωνοπάρτι. Αρκεί να επιστρατεύσει την κοινή λογική για να καταλάβει πως κανένας πρωθυπουργός δεν θα αναλάμβανε σε αυτή τη φάση ένα τέτοιο ρίσκο - ποιος θα ήθελε να συνδεθούν κρούσματα, διασωληνωμένοι και θάνατοι με τις κάλπες;
Πάντως όχι κάποιος που έχει επενδύσει στην «υπεύθυνη διακυβέρνηση», όχι κάποιος που πολιτεύεται μετριοπαθώς στο Κέντρο, όχι ο Μητσοτάκης. Είναι κάτι που έχει αντιληφθεί και ο Τσίπρας και από την ελάχιστη απήχηση που έχει η προσπάθειά του να δημιουργήσει έναν αντιδεξιό μέτωπο. Η ιδέα δεν θα ήταν κακή - αλλά μόνο με δεξιό μπαμπούλα τον Αδωνι δύσκολα πείθεις πως τα πάντα τα έχει πλακώσει η δεξιά φοβέρα. Και δεν θα ήταν κακή εάν είχες να προτείνεις κάτι περισσότερο από τον «αριστερό ριζοσπαστισμό», δηλαδή κάτι που κάνει τον Ανδρουλάκη να μοιάζει με τέρας πολιτικής ωριμότητας.
Τι μένει; Να ζητήσεις εκλογές για να δείξεις πως δεν τις φοβάσαι. Και είναι έτσι. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν φοβάται τις εκλογές. Όπως κανείς δεν φοβάται κάτι που ξέρει πως δεν θα γίνει.
