Η επικίνδυνη πρεμούρα για το Πάσχα

Κάποιοι στην κυβέρνηση φαίνεται να είναι της άποψης πως αν είναι να κάνεις λάθη, προτιμότερο είναι να πρόκειται για λάθη που έχεις κάνει στο παρελθόν και τα ξέρεις καλά παρά για λάθη καινούργια που όσο να’ναι μπορεί να σε δυσκολέψουν.

Το λέω αυτό γιατί παρατηρώ πως το λάθος του φθινοπώρου του 2020 μάλλον δεν δίδαξε τίποτα και γι’ αυτό επαναλαμβάνεται σε μια ομολογουμένως πολύ ωραία παραλλαγή.

Αν θυμάστε, κάπου στον Σεπτέμβριο του 2020, κυβερνητικά στελέχη άρχισαν να πανηγυρίζουν δημοσίως επειδή όλα έδειχναν ότι προς τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο του 21 θα είχαμε το εμβόλιο. Το κλίμα που μετέδιδαν ήταν ότι βρισκόμαστε στην τελική ευθεία και το μόνο που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν υπομονή τρεις-τέσσερις μήνες ακόμα. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να θυμίσω τι ακολούθησε και με πόσο οδυνηρό τρόπο καταλάβαμε πως τον Σεπτεμβριο του 20 μπορεί να είχαμε φάει μεγάλο κομμάτι του γαϊδάρου αλλά αυτό που είχαμε μπροστά μας ήταν κάτι πολύ περισσότερο και πολύ μεγαλύτερο από την ουρά του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την αδικαιολόγητη αισιοδοξία των ημερών εκείνων δεν ήταν το ότι οδήγησε σε μια αδικαιολόγητη χαλάρωση, αλλά το ότι οδήγησε σε μια τεράστια απογοήτευση η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε γκρίνια η οποία με τη σειρά της οδήγησε στη μόδα των κουρασμένων που ως κουρασμένοι θεωρούσαν πως είναι δικαιολογημένοι να μην κάνουν τα στοιχειώδη για να προστατεύσουν τη ζωή τους και τη ζωή των γύρω τους.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η κυβέρνηση προτίμησε να φουσκώσει υπερβολικά τις προσδοκίες με κίνδυνο η (πολύ πιθανή) απογοήτευση να κάνει τα πράγματα χειρότερα και δεν είχε επιλέξει την οδό του ρεαλισμού ελπίζοντας σε μια ευχάριστη έκπληξη που θα ανέβαζε το ηθικό στα ύψη. Η επιλογή έμοιαζε ακόμα πιο ακατανόητη αν κανείς σκεφτεί πως δεν είχε καμία δημοσκοπική πίεση από τη βυθισμένη στα τάρταρα αξιωματική αντιπολίτευση, είχε δηλαδή την πολιτική άνεση να μην χαϊδεύει αυτιά.

Και επειδή δεν το κατάλαβα ποτέ αδυνατώ και τώρα να καταλάβω την πρεμούρα που έχει πιάσει κάποια κυβερνητικά στελέχη με την πιθανή άρση της απαγόρευσης των διατοπικών (έτσι άκουσα να τις λένε) μετακινήσεων το Πάσχα.

Γιατί το κάνουν; Γιατί δημιουργούν ελπίδες που πολύ εύκολα μπορεί να διαψευσθούν; Γιατί δεν περιγράφουν την πασχαλινή μετακίνηση ως μάλλον απίθανη έτσι ώστε στη χειρότερη περίπτωση απλώς να επιβεβαιωθούν; Γιατί εξακολουθούν να μοιράζουν ελπίδα που όχι μόνο μπορεί να διαψευσθεί αλλά και που η διάψευσή της θα δημιουργήσει περαιτέρω προβλήματα; Γιατί δεν μπορούν όταν τους ρωτούν να πουν ένα «δεν ξέρουμε ακόμα αλλά με 4500 κρούσματα είναι μάλλον άκαιρο να το συζητάμε» που ακούγεται και το πιο λογικό; Τι φοβούνται; Και γιατί αυτό που φοβούνται τους φαίνεται πιο τρομακτικό από την πιθανότητα να διαψεύσουν προσδοκίες που οι ίδιοι χωρίς κανέναν λόγο θα έχουν δημιουργήσει; 

Και τελικά γιατί το να μετακινηθούν οι συμπατριώτες το Πάσχα είναι τόσο σημαντικό ώστε να αξίζει να διακινδυνεύσουμε να τινάξουμε στον αέρα το Καλοκαίρι (που εκτός από εποχή διακοπών είναι και η μεγαλύτερη πηγή εσόδων της χώρας).

Καταλαβαίνω το ρίσκο του ανοίγματος των καταστημάτων, καταλαβαίνω το ρίσκο του ανοίγματος των σχολείων, καταλαβαίνω το ρίσκο του ανοίγματος του τουρισμού. Το ρίσκο της Πασχαλινής μετακίνησης ομολογώ πως δεν μπορώ να το καταλάβω και ακόμα περισσότερο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι υπουργοί διακινδυνεύουν τη διάψευση των ελπίδων που δημιουργούν. Αν νομίζουν ότι έτσι κάνουν τους καλούς στους ψηφοφόρους φοβάμαι θα βρεθούν προ μεγάλης εκπλήξεως όταν καταλάβουν ότι οι ψηφοφόροι μπορεί να θέλουν να τους χαϊδεύουν τα αυτιά (και να προκαλούν το χάδι) αλλά όταν τα πράγματα στραβώνουν την ευθύνη τη ρίχνουν όλη σ’ αυτόν που τους τα χάιδεψε. Και μπράβο τους.   

ΥΓ – Ακούω να λέγεται ως δικαιολογία «μα ρωτούν οι δημοσιογράφοι για το Πάσχα» και κάπως γελάω. Το κακό που κάνουν οι λαϊκιστές δημοσιογράφοι το περιέγραψα προχτές και πραγματικά η σχεδόν υπαρξιακή αγωνία πολλών πυλωρών με το Πάσχα καθόλου δεν βοηθά. Καμία ερώτηση όμως δεν υποχρεώνει κανέναν σε επιπόλαια και ευχάριστη για τ’ αυτιά  απάντηση.