Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί επίσημα η απόφαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας να αποχωρήσει από τον Συνασπισμό. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουν/ουμε ότι πρόκειται για οριστικό διαζύγιο που έρχεται να επισφραγίσει, και μάλιστα με αρκετή καθυστέρηση, την αδυναμία συμβίωσης κάτω από την ίδια πολιτική στέγη. Φωνές όπως αυτές του Λεωνίδα Κύρκου, άλλωστε, είχαν επισημάνει από καιρό, σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία, ότι η συμπόρευση με τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαινε άλλο, και επομένως, στο μέτρο που η πλειοψηφία του ΣΥΝ θα επέμενε σε αυτή, η ρήξη στους κόλπους του κόμματος θα ήταν αναπόφευκτη.
Στον ΣΥΝ, λοιπόν, θα μείνουν στο εξής μόνο το Αριστερό Ρεύμα και άλλοι κομμουνιστογενείς, περιστοιχισμένοι (μέσω ΣΥΡΙΖΑ) από κάθε λογής γκρουπούσκουλα και αριστεριστές: νεομαοϊκούς, αναβαπτισμένους τροτσκιστές, κατάλοιπα του ΔΗΚΚΙ, αγαθούς γέροντες που εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια ονειρεύονται «κινήματα» και «ενότητες», αντισυστημικούς και καταγγελτιστές, «κινηματικούς» και γενικώς διαμαρτυρόμενους, αντιευρωπαϊστές και οργισμένους Βαλκάνιους που μιλάνε για «κυβέρνηση γερμανοτσολιάδων»!
Αυτοί όλοι θα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τον εαυτό τους, που προβλέπω ότι όλο και περισσότερο θα βουλιάζει στα αδιέξοδα της αυτοεπιβεβαίωσης και της καταγγελίας του «συστήματος» γενικώς, αλλά και τον ανταγωνισμό του πρώην ηγέτη τους, Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος έχει βάλει πλώρη για μεγάλους στόχους: ούτε λίγο, ούτε πολύ, ετοιμάζει το νέο ΕΑΜ (ουάου!). Ως προς αυτό το «νέο ΕΑΜ», άλλωστε, ανάλογη ήταν και η πρόσφατη αρθρογραφία και επιχειρηματολογία μιας άλλης προσωπικότητας της «αντισυστημικής» αριστεράς: του γνωστού κωμικού Γιώργου Πάντζα, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και εκ των υπαρχηγών του αντισυστημικού (;) Τσοβόλα.
Δύσκολο, πάντως, προβλέπεται το μέλλον γι’ αυτούς που θα μείνουν στον ΣΥΝ, καθώς το πολιτικό στίγμα τους διαφέρει όλο και λιγότερο από εκείνο του διαχρονικά αντισυστημικού και καταγγελτικού ΚΚΕ. Ως γνωστόν, όταν δύο πολιτικά μαγαζιά πουλάνε το ίδιο (ή σχεδόν το ίδιο) προϊόν, ο «πελάτης» θα προτιμήσει να ψωνίσει από το σουπερμάρκετ και όχι από το μπακάλικο της γωνίας, για την ιδιοκτησία και τη «φυσιογνωμία» του οποίου, μάλιστα, θα ερίζουν καμιά δεκαριά αφεντικά.
Όσο για τους ανανεωτικούς, θα ακολουθήσουν στο εξής το δικό τους δρόμο, απεγκλωβισμένοι, αν μη τι άλλο, από τον αδιέξοδο εναγκαλισμό με εκείνους που θέλουν να εκλεγούν στην Ευρωβουλή «για να διαλύσουν την ΕΕ από τα μέσα» (άμοιρε Μιχάλη Παπαγιαννάκη, θα τρίζουν τα κόκαλά σου!), με εκείνους που απειλούν τον πρωθυπουργό της χώρας ότι «θα φύγει νύχτα», με εκείνους που ζητούν «να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου» και κάνουν λόγο για «Βουλή της ντροπής».
Ασφαλώς, για τη λεγόμενη Ανανεωτική Πτέρυγα ο δρόμος προβλέπεται επίσης δύσκολος. Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα «να σταθεί στα πόδια της», να ξαναβρεί το χαμένο στίγμα της και τους φυσικούς συμμάχους της, να αντλήσει ιδέες και δυνάμεις από το όχι ιδιαίτερα θορυβώδες αλλά και οπωσδήποτε υπαρκτό ρεύμα του αριστερού ευρωπαϊσμού και του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, να διαμορφώσει αργά αλλά σταθερά ρεαλιστική πολιτική συμμαχιών. Και όταν λέμε πολιτική συμμαχιών, δεν εννοούμε βέβαια συμμαχία με τον εαυτό της, όπως κάνει το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της οικολογίας, προς την κατεύθυνση μιας διευρυμένης, πιο πλουραλιστικής κεντροαριστεράς κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Και όλα αυτά, έχοντας πάντοτε για «μπούσουλα» δύο αυτονόητες (;) επισημάνσεις:
- Παντού και πάντοτε πολιτική σημαίνει και ρεαλιστική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και βέβαια, πολιτική πρόταση δεν είναι η «αταξική κοινωνία» ή η «ανατροπή του καπιταλισμού». Αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι ιδεολογική επιλογή και στη χειρότερη κάτι ανάμεσα σε ξόρκι και σε ευσεβή πόθο.
- Η ελληνική αριστερά, τις όποιες επιτυχίες στην ιστορία της (ΕΑΜ, ΕΔΑ) τις είχε όταν άσκησε γόνιμη πολιτική συμμαχιών προς την κεντροαριστερά, όταν «ανοίχτηκε», και όχι όταν κλείστηκε στο καβούκι της λειτουργώντας φοβικά, αυτοαναφορικά και καταγγελτικά προς κάθε κατεύθυνση.
11°
