Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει πώς ψήφισαν τα κόμματα τη σχετική τροπολογία στη Βουλή και πόσο βολική ήταν μέχρι σήμερα η ασυδοσία των ΜΚΟ
Όταν το Κίνημα της Αλλαγής καταψήφισε την τροπολογία για τις ΜΚΟ, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με μια κάποιου είδους αλληλεγγύη μεταξύ κατεργαραίων. Πίστεψα πως ήταν μια συναισθηματική ψήφος, καθώς το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ όσο να ’ναι δυσκολεύει τα μέλη του να στραφούν ευθέως εναντίον πάσης φύσεως λαμόγιων. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως η απέλπιδα προσπάθεια να βρεθεί ένας λόγος ύπαρξης για το κόμμα του οποίου ηγείται η κόρη του Γεννηματά τους οδηγεί σε ακρότητες που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τις τολμά (τα παλικάρια του Αλέκση ψήφισαν ότι ήταν εκεί και όχι αλλού, δηλαδή «παρών»).
Αργότερα συνειδητοποίησα ότι και οι δύο υποθέσεις μου είναι πολύ πιθανόν να είναι λανθασμένες κι αυτό όχι γιατί το ΠΑΣΟΚ και η λαμογιά είναι δυο ξένοι, ούτε επειδή το ΚΙΝΑΛ έχει λόγο ύπαρξης. Το πιθανό μου λάθος δεν οφείλεται στο ότι αδίκησα τον πράσινο γίγαντα που έγινε γκρίζος νάνος (δύσκολο να αδικήσει κανείς το κόμμα του Άκη, του Γιάννου, του Μένιου κοκ), αλλά στο ότι δεν έλαβα υπόψιν μου τη συσσώρευση κυβερνητικής εμπειρίας που υπάρχει στη Χαριλάου την Τρικούπη. Μια κυβερνητική εμπειρία η οποία επιτρέπει στα στελέχη του ΚΙΝΑΛ να βλέπουν τις κακοτοπιές που οι υπόλοιποι δεν μπορούν.
Και η κακοτοπιά του ελέγχου στις ΜΚΟ, η κακοτοπιά του να διώξεις τους απατέωνες, τους κοινωνιοπαθείς ή τους απατέωνες κοινωνιοπαθείς, από τις μεταναστευτικές δομές, είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να αφήσει τις ελληνικές κυβερνήσεις εντελώς εκτεθειμένες.
Αν αναρωτιέστε γιατί, σκεφτείτε πόσο βολική είναι μέχρι σήμερα η ασυδοσία των ΜΚΟ. Σκεφτείτε πόσο ωραία δικαιολογία έχει αποτελέσει η ανεξέλεγκτη δράση τους και για αυτήν αλλά και για την προηγούμενη κυβέρνηση. Σκεφτείτε πόσο ωραίο είναι να υπάρχει κάποιος που να μπορείς να του ρίξεις τις ευθύνες για ένα χάλι που εσύ δημιούργησες και πόσο βολικό είναι όταν αυτός ο κάποιος δεν είναι κάποιο αθώο περιστεράκι, αλλά έχει τη φωλιά του πιο λερωμένη και από αυτοκίνητο που το έχουν παρατήσει κάτω από τον περιστερώνα που το αθώο περιστεράκι ζει (προφανώς η λέξη «αθώο» για έναν αρουραίο με φτερά χρησιμοποιείται μόνο χάριν της παραδοσιακής έκφρασης).
Είναι πολύ πιθανό στο ΚΙΝΑΛ να καταλαβαίνουν πως χωρίς τις βρώμικες ή τις παλαβές ΜΚΟ το κράτος (και άρα όποιος βρίσκεται κάθε φορά στην κυβέρνηση) θα πρέπει να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τα βάσανα γηγενών και μεταναστών. Είναι πολύ πιθανό να προσπαθούν να δείξουν στην κυβέρνηση πως είναι μεγάλο λάθος να καθαρίσεις ένα τοπίο το οποίο είναι πιο βολικό όταν είναι βρώμικο.
Αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί απλώς να συμπαρίστανται στα λαμόγια ή να πασχίζουν να βρουν λόγο ύπαρξης.
Σε κάθε περίπτωση, το να φύγουν από τη μέση τα λαμόγια και οι κοινωνιοπαθείς που μέσω των ΜΚΟ βγάζουν λεφτουδάκια ή παίζουν επανάσταση, είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ελαφρώς επικίνδυνο για την κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί θα αναγκαστεί να βρεθεί αντιμέτωπη όχι μόνο με τις δικές της ευθύνες, αλλά και με τις ευθύνες της χαρούμενης παρέας του Αλέκση. Μόνη της. Χωρίς να μπορεί να δείξει κάποιον με το δάχτυλο. Χωρίς «υποκινητές» (πραγματικούς ή φανταστικούς). Χωρίς «νταβατζήδες» (όπως τους φανταζόμαστε ή πέρα από κάθε φαντασία). Χωρίς δικαιολογίες.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι βρώμικες ΜΚΟ είναι μια κάποια λύσις. Τις κατηγορείς (με 9 στις 10 κατηγορίες σου να είναι βάσιμες) και αποσπάς την προσοχή από την ανικανότητά σου να διαχειριστείς ένα, έτσι κι αλλιώς, ιδιαιτέρως δύσκολο στη διαχείριση του πρόβλημα. Βγάζοντάς τις από τη μέση θα πρέπει να δουλέψεις. Πολύ και αποτελεσματικά. Γιατί πια δεν θα έχεις δικαιολογίες. Και μπράβο σου.
13°
