Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τα επιδόματα στις «ασθενέστερες τάξεις» και για τον διαχωρισμό στην Ελλάδα που δεν είναι ταξικός αλλά φορολογικός.
Επί ΣΥΡΙΖΑ τα επιδόματα από το υπερπλεόνασμα ήταν μια απόπειρα της κυβέρνησης να εξαγοράσει την ανοχή των συμπολιτών και μια λαϊκίστικη προσέγγιση της οικονομικής πολιτικής. Επί ΣΥΡΙΖΑ η αντιπολίτευση φώναζε ότι η «πραγματικά κοινωνική πολιτική, αυτή που πραγματικά θα βοηθούσε και τους αδύνατους θα ήταν μια πολιτική επενδύσεων και όχι μια πολιτική επιδομάτων». Επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξοργιστικό το υπερπλεόνασμα από το υστέρημα των φορολογουμένων να «χρησιμοποιείται για να προσποιείται την κοινωνικά ευαίσθητη η κυβέρνηση». Επί ΣΥΡΙΖΑ όμως η Νέα η Δημοκρατία ήταν στην αντιπολίτευση.
Προφανώς, όλα αυτά που ακούγονταν (και ήταν) πολύ σωστά επί ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψαν να ακούγονται (και να είναι) σωστά επί Νέας Δημοκρατίας. Προφανώς η επιδοματική πολιτική έρχεται να (ψευτο)καλύψει την διαχρονική απροθυμία των κυβερνήσεων να δημιουργήσουν ένα κράτος πραγματικής πρόνοιας και προφανώς είναι εξοργιστικό οι φόροι που ΔΕΝ χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει (κλεμμένα λεφτά δηλαδή) αντί να επιστρέφονται σε όσους τους κατέβαλαν να χρησιμοποιούνται για να προσποιείται η κυβέρνηση την ευαίσθητη. Και γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό όταν καταλαβαίνεις πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα χρήματα σου όχι μόνο για να βοηθήσει όσους δεν έχουν, αλλά κυρίως όσους δεν δηλώνουν αυτά που έχουν. Αλλά τώρα κυβέρνηση είναι η Νέα Δημοκρατία.
Ακούω εδώ και μέρες τις συζητήσεις για το τι είναι η μεσαία τάξη και για το πώς ορίζεται. Ακούω τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τους ασθενέστερους στους οποίους θα μοιράσει τα επιδόματα και δεν μπορώ να μη γελάσω. Φυσικά το γέλιο μου δεν είναι γέλιο χαράς, αλλά γέλιο νευρικό. Το γέλιο που μου προκαλούν οι τεμπέληδες που δεν προσπαθούν να επινοήσουν ένα τέχνασμα για να με κοροϊδέψουν, αλλά με κοροϊδεύουν ευθέως στα μούτρα μου.
Γιατί μόνο ως κοροϊδία μπορώ να πάρω αυτές τις συζητήσεις σε μια χώρα στην οποία ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού φοροδιαφεύγει και ζει σε βάρος αυτών που δεν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν. Μόνο ως κοροϊδία μπορώ να πάρω τις εξαγγελίες μιας κυβέρνησης για τα «εισοδηματικά κριτήρια» όταν ξέρω πως στα «χαμηλά εισοδήματα» μπορεί οι φοροφυγάδες να είναι περισσότεροι από τους πραγματικά φτωχούς. Μόνο ως κοροϊδία μπορώ να πάρω την οικονομική πολιτική μιας κυβέρνησης που και αυτή μοιράζει ελεημοσύνη και δεν κάνει τίποτα απολύτως για να περιορίσει την φοροδιαφυγή.
Καταλαβαίνω πως ο μόνος πραγματικός στόχος ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης είναι η επανεκλογή και καταλαβαίνω πως στην ωραιότερη χώρα του κόσμου οι φοροφυγάδες είναι πολλές ψήφοι. Το να τους κυνηγήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση θα σήμαινε ότι βάζει σε κίνδυνο και την επανεκλογή της αλλά και την άνεση πολλών από τα μέλη του κόμματος που τη στηρίζει (με τέτοιο μέγεθος φοροδιαφυγής θα υπάρχουν και μπόλικα στελέχη της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ που θα κρύβουν εισοδήματα). Καταλαβαίνω επίσης ότι οι μισθωτοί είναι περίπου όπως οι μη καπνιστές. Έχουν συνηθίσει να είναι οι μαλάκες της ιστορίας και δεν πολυδιαμαρτύρονται (ιδαίτερα όσοι βλέπουν μόνο τα καθαρά τους εισοδήματα και όχι όλα τα λεφτά που αξίζει η δουλειά τους, δηλαδή καθαρά+κρατήσεις+εισφορές+εργοδοτικές εισφορές).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι. Στη χώρα μας ο διαχωρισμός δεν είναι ταξικός αλλά φορολογικός. Οι έννοιες κατώτερη τάξη, μεσαία τάξη και ανώτερη τάξη είναι κενές περιεχομένου και οι Έλληνες στην πραγματικότητα χωρίζονται σε αυτούς που δηλώνουν όλα τους τα εισοδήματα και αυτούς που κρύβουν όσα πιο πολλά μπορούν.
Κάθε πολιτική επιδομάτων και διευκολύνσεων που βασίζονται σε εισοδηματικά κριτήρια είναι άδικη όταν εφαρμόζεται σε μια χώρα με τόσο μεγάλο ποσοστό απόκρυψης εισοδημάτων. Και είναι αδύνατο να γίνει δίκαιη όσο η κυβέρνηση προστατεύει τους φοροφυγάδες και το μόνο μέτρο που λαμβάνει είναι η τιμωρία όσων δεν χρησιμοποιούν πλαστικό χρήμα ή δεν θέλουν να ξοδεύουν.
Προφανώς η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν είναι πρακτικά δύσκολη (όλες οι υπόλοιπες χώρες της Δύσης δεν είναι φτιαγμένες από ευσυνείδητους αγγέλους) αλλά είναι εντελώς ανεπιθύμητη πελατειακά. Και αυτή η κυβέρνηση στην φροντίδα της πελατείας της δεν μοιάζει να διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Εννοείται πως δεν μπορώ να κατηγορήσω τους συμπολίτες που κρύβουν εισοδήματα. Αν μπορούσα θα έκανα κι εγώ το ίδιο: αν είχα επιλογή δεν θα εμπιστευόμουν τη διαχείρηση ούτε ενός ευρώ σε κανέναν εκπρόσωπο του εξυπνότερου λαού στον κόσμο.
