Τα μεγάλα σκάνδαλα του Αλέκση

Τώρα που η ιστορία της Novartis πάει για απόσυρση, ίσως είναι η καλύτερη ώρα να ασχοληθούμε με τα πραγματικά μεγάλα σκάνδαλα, αυτά που με αγωνία προσπαθούν να καλύψουν με τα πυροτεχνήματα και τις παραστάσεις τους οι κυβερνητικοί, οι δημοσιογράφοι τους κι εκείνοι οι δικαστικοί που τους έχουν παραδοθεί με τον τρόπο που μια κούκλα παραδίδεται στον κουκλοπαίχτη ή (για να το φέρω πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα) με τον τρόπο που μια φιγούρα παραδίδεται στα χέρια του καραγκιοζοπαίχτη.   

Δεν μιλώ για τα κλεφτοκοτάδικα σκανδαλάκια στα οποία με συνέπεια επιδίδεται η Πρώτη Φορά Αριστερά. Δεν μιλάω για τις προσλήψεις συγγενών, φίλων και γνωστών, τις παραγγελίες για κάλπες που θα ταίριαζαν σε εκλογές χώρας διπλάσιας από την Ελλάδα, δεν μιλάω για το χέρι στις αιτήσεις συνταξιοδότησης, δεν μιλάω για τη νόμιμη και άρα ηθική Ξεπαπαδέα με τα νόμιμα και ηθικά δημόσια έργα που αναλαμβάνει η εταιρεία του μπαμπά της, δεν μιλάω για την ασφαλτόστρωση του δρόμου που σταματάει με το που φτάνει στην πόρτα του εξοχικού του συντρόφου Δραγασάκη (όλα αυτά είναι υποθέσεις μόνο της τελευταίας εβδομάδας). Μιλάω για σκάνδαλα που είναι μεγάλα, που δεν βρίσκονται μόνο στις επιθυμίες του Παπαγγελόπουλου και κυρίως μιλάω για σκάνδαλα που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να κρύψει.

Στην υγεία, π.χ., η κυβέρνηση και οι υπάκουοι δικαστές, όλοι αυτοί που ακούνε Novartis και μεταμορφώνονται σε στρατιωτάκια της Ιεράς Εξέτασης που ομαδικά ουρλιάζουν «ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ, ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ», αδιαφορούν εντελώς για κάτι που μοιάζει από περίεργο έως απροκάλυπτα σκανδαλώδες: την απότομη αύξηση της (συνεχώς, αλλά ομαλά αυξανόμενης) φαρμακευτικής δαπάνης από το 2004 μέχρι το 2009, χρονιά που άρχισε και πάλι να πέφτει. Μιλάμε για μια περίοδο στην οποία η φαρμακευτική δαπάνη σχεδόν τριπλασιάστηκε, ένας πολλαπλασιασμός που δεν έχει εξηγηθεί, και το χειρότερο, δεν έχει διερευνηθεί.

Και ούτε πρόκειται να διερευνηθεί ποτέ, για δύο πολύ καλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η περίοδος αυτή είναι η περίοδος του αγαπημένου δεξιού πρωθυπουργού των συριζαίων, του Κωνσταντίνου του Μουγκού, και οποιαδήποτε νύξη για εκείνη την περίοδο θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου στους πιο πιστούς σύμμαχους του Αλέκση: τους καραμανλικούς. Ο δεύτερος είναι ότι η παραδοχή της σκανδαλώδους ανόδου της φαρμακευτικής δαπάνης καταρρίπτει την μπουρδολογία περί ασφυκτικών και ανθρωποκτόνων μνημονίων. Θα ήταν μια παραδοχή του ότι αυτό που στην πραγματικότητα απαιτούσε το μνημόνιο δεν ήταν περικοπές στην υγεία, αλλά στις απάτες που την έκαναν να κοστίζει πολύ περισσότερο από όσο άξιζε. Θα ήταν μια ομολογία του ότι ο λόγος που οι παροχές υγείας χειροτερεύουν δεν έχει να κάνει με κανένα μνημόνιο, αλλά με την απροθυμία να μπει τάξη στα οικονομικά και να κοπεί το κέρασμα σε όσους πίνουν στην υγειά των κορόιδων.

Και το χειρότερο από όλα είναι πως αυτό το σκάνδαλο, που όχι μόνο δεν θα διερευνηθεί ποτέ αλλά δεν θα κοσμήσει και κανένα πρωτοσέλιδο, δεν είναι τίποτα μπροστά σε ένα άλλο σκάνδαλο: το σκάνδαλο της απόπειρας της κυβέρνησης να καταργήσει τη διάκριση των εξουσιών.

Το σκάνδαλο του να αναλαμβάνει απερχόμενος πρόεδρος του Αρείου Πάγου τη θέση του διευθυντή του νομικού γραφείου του Πρωθυπουργού, το σκάνδαλο του να καταδικάζεται η Athens Review of Books επειδή σε μια επιστολή ένας αναγνώστης της χαρακτήριζε τον σύντροφο Κοτζιά «γκαουλάιτερ του σταλινισμού» (ναι, αυτόν που κάποιους μήνες μετά σε συνέντευξή του παραδεχόταν πως υπήρξε σταλινικός), είναι το σκάνδαλο των εισαγγελέων που λειτουργούν περισσότερο σαν κομματικά παρά ως όργανα ανεξάρτητης από την εκτελεστική εξουσίας, είναι το σκάνδαλο του να είσαι ο Πικραμμένος, να έχεις πασχίσει δεκαετίες να διατηρήσεις την εντιμότητά σου, να σε σέβονται μέχρι και οι πέτρες και μια παρέα τσογλανιών να σε διαπομπεύει, με τη βοήθεια δικαστικών λειτουργών, για λίγη μάσα εξουσίας παραπάνω, είναι το σκάνδαλο του να γίνεται πραγματικότητα ο πόθος της σ. Περιστέρας και του σ. Πολάκη για απόλυτη εξουσία στην κυβέρνηση και κατάργηση του διαχωρισμού των εξουσιών. Είναι το σκάνδαλο της επίθεσης στη Δημοκρατία. Στη Δημοκρατία, που μπορεί να έχει πολλά προβλήματα, αλλά για κανένα από αυτά η λύση δεν είναι η, πολυπόθητη από τον Αλέκση και τη χαρούμενη παρέα του, κατάργησή της. Και μπράβο της.