«Ο Σαλβίνι, συνομιλητής του Όρμπαν και του υποψηφίου για την Κομισιόν Βέμπερ, αρνείται να δεχθεί 49 πρόσφυγες που βρίσκονται εν πλω. Η ζωή τους κινδυνεύει. Αυτή η Ευρώπη δεν μας αξίζει, θέλουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνεννόησης, των αξιών».
Αυτό είναι ένα τουίτ που γράφτηκε προχτές. Είναι ένα τουίτ με το οποίο μπορεί να συμφωνήσεις. Ή μπορεί να διαφωνήσεις, αλλά χωρίς να εξοργιστείς. Μέχρι φυσικά να μάθεις ποιος το έγραψε, οπότε, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς, εξοργίζεσαι. Γιατί αυτό είναι ένα τουίτ του διευθυντή της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ συντρόφου Κώστα Ζαχαριάδη. Ενός δηλαδή από τους συμπολίτες που είναι υπεύθυνοι για το κέντρο εξόντωσης της Μόριας. Ενός ακόμα συμπολίτη που παριστάνει τον ευαίσθητο και νομίζει ότι δεν θα δούμε τα χέρια του που στάζουν αίμα αν προσπαθήσει να τα κρύψει πίσω από την πλάτη του Σαλβίνι.
Τουλάχιστον ο σύντροφος βουλευτής Κυρίτσης διάλεξε έναν ελέφαντα (ίσως η αγάπη για το πάχος του δέρματος να έπαιξε ρόλο) για να κρύψει τα ματωμένα του χέρια.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο βασανισμός ζώων για την ψυχαγωγία μας είναι ασήμαντο θέμα, αλλά νομίζω πως ίσως εξίσου σημαντικός είναι και ο βασανισμός ανθρώπων. Και ο σύντροφος Κυρίτσης, ως βουλευτής του κόμματος του οποίου η κυβέρνηση έφτιαξε και συντηρεί το κέντρο εξόντωσης της Μόριας, είναι συνυπεύθυνος για τα όσα υφίστανται οι άνθρωποι που ζουν εκεί. Αναγνωρίζω πως η προσπάθειά του είναι πιο έξυπνη από του συντρόφου Ζαχαριάδη, καθώς ένας ελέφαντας είναι μεγαλύτερος από τον Σαλβίνι, αλλά και πάλι είναι πολύ μικρός για να κρύψει τα εγκλήματα της κυβέρνησης του Αλέκση. Και σίγουρα ελάχιστος για να κρύψει τη χυδαιότητα των ανθρώπων της.
Των ανθρώπων που μέχρι το 2015 συγκλονίζονταν με τους νεκρούς από αναθυμιάσεις μαγκαλιού και τις συνθήκες στην Αμυγδαλέζα (συνθήκες Χίλτον, αν συγκριθούν με το κέντρο της Μόριας). Των ανθρώπων που από το 2015 και μετά και αφού ο σκοπός τους επετεύχθη, αφού βόλεψαν τα ροδουλά πωπουδάκια τους στις πολυθρόνες της εξουσίας, τουιτάρουν για τον Σαλβίνι και τους ελέφαντες της Γερμανίας τις μέρες που είχαμε έναν νεκρό στη Μόρια και έναν νεκρό από μαγκάλι στη Ρόδο.
Δεν είμαι αριστερός κι έτσι μπορώ να καταλάβω ότι (σε αντίθεση με τις συνθήκες στη Μόρια, που είναι κυβερνητική επιλογή) οι νεκροί από τα μαγκάλια δεν είναι ευθύνη καμίας κυβέρνησης. Δεν είμαι όμως ούτε αμνησιακός και θυμάμαι καλά όλους αυτούς τους οργισμένους και ευαίσθητους συμπολίτες να έχουν ανοίξει τις βρυσούλες με τα δάκρυα το 2013, όταν κάτι καημένοι φοιτητές πέθαναν από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού. Θυμάμαι καλά τα οργισμένα τουίτ και τις φωνές, που σπάζαν από συγκίνηση, για το «μνημονιακό και κυβερνητικό έγκλημα». Και θυμάμαι πως οι άνθρωποι (και οι λογαριασμοί σε facebook και twitter) της οργής και του θρήνου δεν ήταν μόνο συριζαίοι, αλλά έπιαναν όλο το φάσμα της Αριστεράς. Της Αριστεράς που σύσσωμη σφυρίζει πια αδιάφορα για τα όσα γίνονται εντός συνόρων και προτιμά να θυμάται τη διεθνιστική της κληρονομιά και να ασχολείται με τον Σαλβίνι, τον Όρμπαν και τους ελέφαντες στη Γερμανία.
Γιατί οι επιλεκτικές ευαισθησίες και ο γιαλαντζί ανθρωπισμός είναι η πιο μακροχρόνια παράδοση της Αριστεράς. Χάρη σε αυτήν οι αριστεροί κατάφερναν να συνδυάζουν τις διαδηλώσεις κατά της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ με τα γεμάτα στοργή (ή έστω ανοχή) λόγια για το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Τους θούριους υπέρ της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης με τη στοργή (ή έστω ανοχή) για τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό. Τα κηρύγματα υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου με την προπαγάνδα υπέρ τυραννικών καθεστώτων. Τους «αγωνές για τη Δημοκρατία» με την κατήχηση υπέρ της ανάγκης για βίαιη ανατροπή της.
Ο Ζαχαριάδης και ο Κυρίτσης και όλοι αυτοί οι συμπολίτες που η ευαισθησία τους τελείωσε το 2015 πρώτα και πάνω από όλα δεν είναι ούτε υποκριτές ούτε αναίσθητοι. Πρώτα και πάνω από όλα είναι Αριστεροί. Είναι πιστοί ιδεολογιών για τις οποίες ο άνθρωπος έχει όση αξία έχει και ένα εργαλείο. Μεγάλη μέχρι να γίνει η δουλειά και ελάχιστη όταν αυτή έχει γίνει. Και μπράβο τους.
10°
