Να ξεκινήσω ομολογώντας πως, συναισθηματικά, καθόλου δεν με στεναχώρησε το ξύλο που έφαγε ο παλικαράς από τη Ρόδο. Δεν είμαι περήφανος γι’ αυτό, αλλά δεν ένιωσα κανέναν οίκτο και ίσως γι’ αυτό να φταίει το ότι δεν έχω δει το βίντεο που όσο να ’ναι πάντα γέρνει την πλάστιγγα προς την πλευρά του θύματος, όποιο κι αν είναι αυτό (η πορνογραφία που με ενδιαφέρει είναι άλλου τύπου και δεν περιλαμβάνει βία). Όμως ξέρω τι δείχνει το βίντεο και ξέρω ότι διαρκεί 28 δευτερόλεπτα. Κι επειδή δεν είμαι καθηλωμένος στην πνευματική ηλικία των 6 ετών ώστε να άγομαι και να φέρομαι από τα συναισθήματά μου, μπορώ να καταλάβω ότι αυτό που έγινε χτες στις φυλακές του Αυλώνα, αυτό που φαίνεται για τα 28 δευτερόλεπτα που κρατάει το βίντεο, είναι η σαπίλα του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης.
Όταν μια χώρα σαπίζει δεν μπορεί να υπάρξει κομμάτι της που να διατηρηθεί φρέσκο. Όταν μια χώρα σαπίζει θα σαπίσουν και η δημοσιογραφία της και οι τέχνες της και η διαιτησία της και οι υπηρεσίες της. Υπάρχουν όμως κομμάτια που σαπίζουν πρώτα. Κομμάτια που η σαπίλα τους όχι μόνο προηγείται της συνολικής σαπίλας, αλλά και οδηγεί σε αυτήν. Ενα τέτοιο κομμάτι είναι και η απονομή της δικαιοσύνης.
Αν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης σαπίσει, μια χώρα δεν έχει την παραμικρή ελπίδα και αν η Ελλάδα μοιάζει να χάνει κάθε ελπίδα είναι επειδή το σύστημα απονομής δικαιοσύνης μοιάζει όλο και περισσότερο με ροκφόρ. Και δείγμα αυτής της σαπίλας είναι το να μπορούν κάποιοι κρατούμενοι να πλακώσουν στο ξύλο έναν συγκρατούμενο (ίσως επειδή είδαν πολλά επεισόδια του Punisher και ταυτίστηκαν ξεχνώντας ότι ένας τιμωρός ούτε τους ίδιους θα τους λυπόταν). Δείγμα αυτής της σαπίλας είναι το να βιντεοσκοπούν τον ξυλοδαρμό και δείγμα αυτής της σαπίλας είναι η προβολή του βίντεο αυτού να γεννά αισθήματα ικανοποίησης επειδή «έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη».
Φυσικά, το μόνο που αποδίδει αυτός ο ξυλοδαρμός είναι η επιβεβαίωση της πεποίθησης ότι αυτό που ονομάζεται οργανωμένο κράτος βρίσκεται λίγο πριν την απόλυτη αποδιοργάνωση. Ότι έχει μετατραπεί σε μια ζούγκλα που ο δυνατός γίνεται θύτης, για να γίνει αργότερα θύμα του πιο δυνατού, που κι αυτός μετά θα γίνει θύμα του ακόμα πιο δυνατού κ.ο.κ. Ότι η χώρα είναι μια έκταση που λειτουργεί χωρίς κανόνες, δηλαδή μια έκταση στην οποία βασιλεύει ο κανόνας του κατά τόπους πιο δυνατού.
Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι με τέτοιους ξυλοδαρμούς αποδίδεται δικαιοσύνη προφανώς κάνουν λάθος, αλλά το λάθος τους πατάει στην αλήθεια μιας προβληματικής απόδοσης της Δικαιοσύνης. Μιας Δικαιοσύνης που έχει καταφέρει να σπείρει τον σπόρο τις αμφιβολίας ακόμα και στον πιο καλόπιστο εξαιτίας ενός θεάτρου του παραλόγου (των σκιών ίσως να είναι πιο εύστοχος χαρακτηρισμός) το οποίο ανεβάζει παραστάσεις ακόμα και σε εκείνες τις περιπτώσεις που η Δικαιοσύνη αποδίδεται.
Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες που είπαν, έγραψαν ή και σκέφτηκαν για τους κατηγορούμενους για τη δολοφονία της Ρόδου «και ισόβια να φάνε, σε κάποια χρόνια θα είναι έξω». Οι συμπολίτες αυτοί όχι μόνο δεν κάνουν λάθος, αλλά περιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια μια Δικαιοσύνη που έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή και επιβάλλει ποινές που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με αυτές που εκτίονται. Π.χ. αυτές τις μέρες γίνεται στα σοβαρά συζήτηση για το αν ο καταδικασμένος σε 5 φορές ισόβια Σάββας Ξηρός πρέπει να εκτίσει την ποινή του και να βγει στα 25 (!!!) χρόνια. Επειδή είναι ακραίο το ξαναγράφω: καταδικασμένος σε 5 φορές ισόβια αποφυλακίζεται σε 25 χρόνια.
25 χρόνια φυλακής είναι πάρα πολλά. Ακόμα και ένας χρόνος φυλακή είναι αρκετός για να σε καταστρέψει ψυχολογικά (αν τη βγάλεις σωματικά καθαρή). Όταν όμως τα συγκρίνεις με τα πεντάκις ισόβια μοιάζουν μέγεθος ελάχιστο. Και εξαιτίας αυτής της τεράστιας απόκλισης ανάμεσα στις επιβαλλόμενες και τις εκτιόμενες ποινές η κοινωνία έχει εμπεδώσει την πεποίθηση ότι οι εγκληματίες «πέφτουν στα μαλάκα» ακόμα κι όταν αυτό δεν συμβαίνει (αν σε έναν εγκληματία επιβληθούν 30 χρόνια φυλακής και βγει στα 25 λόγω καλής διαγωγής και μεταμέλειας η ποινή που έχει εκτιθεί μάλλον θα φανεί αρκετή. Αν στον ίδιο εγκληματία ρίξεις μερικές φορές ισόβια και τον αποφυλακίσεις στα 30 χρόνια, αυτά θα μοιάζουν ελάχιστα και ο εγκληματίας ευνοημένος).
Δεν ξέρω τι εμποδίζει τους νομοθέτες να επανεξετάσουν τη σχέση επιβαλλόμενης και εκτιόμενης ποινής. Δεν ξέρω ποιους εξυπηρετεί αυτό το θέατρο των πολλών ισοβίων που γίνονται ελάχιστες δεκαετίες. Ξέρω, όμως, ότι δεν εξυπηρετεί τη Δικαιοσύνη. Ξέρω ότι είναι άλλη μια αιτία οι άνθρωποι να χάνουν την εμπιστοσύνη στον θεσμό που θα έπρεπε να εμπιστεύονται πρώτα και πάνω από όλους και σε ποσοστό που να μοιάζει με εκλογή ηγέτη λαϊκής δημοκρατίας. Και μπράβο τους.
10°
