Συναντήσαμε τον Γιώργο Αμυρά, γιατί είναι ένας διαφορετικός πολιτικός. Διαφορετικός στον τρόπο και στο ύφος, στην προσήνεια και στην αμεσότητα . Χωρίς δογματισμούς και εμμονές, άνθρωπος της πραγματικής ζωής, με καθαρές απόψεις έξω από στενές κομματικές αναφορές, μεταφέρει στο δημόσιο χώρο αυτό ακριβώς που είναι στη δική του ζωή. Αν μη τι άλλο, η ανυποκρισία είναι σπάνιο χαρακτηριστικό της πολιτικής
Στην Ελλάδα τα πολιτικά λεξιλόγια και τα ρεύματα των ιδεών, διαστρεβλώνονται συνήθως προς χάριν απλοποιημένων γενικεύσεων και προπαγανδιστικών αφορισμών. Αποσιωπούνται λεπτές εννοιολογικές αποχρώσεις ή παραλείπονται αλήθειες που έχουν αντικειμενική υπόσταση στον σύγχρονο κόσμο . Έτσι η φιλελεύθερη πολιτική αντίληψη για παράδειγμα δεν τοποθετείται στην φυσική κοίτη των μεγάλων διαφωτιστικών προταγμάτων αλλά συγχέεται σκόπιμα με τον νεοφιλευθερισμό, ο οποίος με τη σειρά του στρεψοδικείται απλουστευτικά ως επάρατος νόσος. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το ρεύμα της πολιτικής οικολογίας ταυτίζεται στους τρέχοντες κώδικες κατά κύριο λόγο με αριστερούς, κινηματικούς ριζοσπαστισμούς που φαντασιώνονται την απο- ανάπτυξη, δηλαδή τον μηδενισμό της εξέλιξης. Μόνο στην Ελλάδα αιολικά πάρκα, σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων ή και άλλα περιβαλλοντικά φιλικά έργα έγιναν δεκάδες φορές αντικείμενο αντιπαλότητας φθηνών οικολογικών λαϊκισμών.
Ο δημοσιογράφος, βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ Γιώργος Αμυράς, είναι ένα σπάνιο λοιπόν κράμα πολιτικής προσωπικότητας για τα ελληνικά δεδομένα, που συνδυάζει έκκεντρες μεταξύ τους ταυτότητες που δεν συναντάς εύκολα στην ιδεολογικά στεγανοποιημένη γεωγραφία της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Δεν τάσσεται εκ’ προοιμίου μέσα μία περιχαρακωμένη κοσμοθεώρηση, αλλά αποτυπώνει απροσχημάτιστα και ειλικρινά τις πεποιθήσεις του, όπως τις βίωσε και τις καλλιέργησε μέσα στη ζωή του.
Προσεγγίζει την οικονομία με όρους ελεύθερης αγοράς, ασκεί όμως κριτική σε αυτήν υπό το πρίσμα της αειφόρας και βιώσιμης ανάπτυξης, αντιμετωπίζει χαλαρά και φιλελεύθερα τα ατομικά δικαιώματα χωρίς προϋποθετικές υποσημειώσεις, και διαβάζει τα εθνικά θέματα με ψυχραιμία σε απόσταση από κάθε είδους εθνικισμούς. Αυτές οι δημόσιες θέσεις του, που υποστηρίζονται με αξιοσημείωτη μαχητικότητα στα έδρανα της Βουλής και με ακτιβισμό στη δημόσια ζωή τα τελευταία χρόνια, έχουν όμως και μία ευθεία συνέπεια με την καθημερινή του ζωή. Η ιδιωτική του σφαίρα ως πολίτη, παραλληλίζεται με τις θέσεις του ως πολιτικού.
Μεταμοντέρνα φιγούρα της ύστερης μεταπολιτευτικής γενιάς, ανεπιτήδευτος και απλός χωρίς τυπικό dress-code πολιτικού, αντικομφορμιστής στις καθημερινές συνήθειες, ανυπόκριτος και πραγματιστής, φαίνεται να εκπροσωπεί κάτι από το μέλλον. Ο Γιώργος Αμυράς μετακινείται από πάντα και μέχρι σήμερα με ποδήλατο. Με αυτό μπαίνει καθημερινά στην Βουλή. Αρνήθηκε τη χρήση βουλευτικού αυτοκινήτου, και θεωρεί μεταβατική τη σημερινή του ιδιότητα, όσο ακριβώς και μόνο αισθάνεται ότι προσφέρει μία εναλλακτική ματιά στα πολιτικά πράγματα.
Ο Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε: «Πρώτα υιοθετείς ένα ύφος, μία στάση και μετά ξεκινάς να ζεις». Τον ρωτάω για αυτή τη ιδιότυπη επιμονή του, να μην επηρεάζεται από ρόλους, να διατηρεί στο ακέραιο και με αυτοπεποίθηση το δικό του ύφος.
«Δεν γοητεύτηκα, ούτε πείστηκα ως νέος από το πολιτικό κλίμα και τις σκληρές αντιπαραθέσεις, στη Νομική Αθηνών της δεκαετίας του 80’. Καλή η ακραία πολιτικοποίηση αλλά για περασμένες εποχές, ευτυχώς ξεπερασμένες σήμερα. Στα 80s και στα 90s η οικολογία ήταν στα πάνω της παντού στην Ευρώπη. Όχι σαν ουρά της αριστεράς, αλλά ως κριτική στάση απέναντι στο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο της εποχής. Με κινητοποίησε το ρεύμα των Πρασίνων στη Γερμανία. Παρατηρούσα με θαυμασμό τον συνδυασμό της πράσινης ατζέντας και του πολιτικού πραγματισμού του Γιόσκα Φίσερ . Πράσινη ανάπτυξη, αειφορία και ρεαλισμός τρέχουν στο πολιτικό μου αίμα. Αυτή τη θέση διατηρώ ως βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ » μου απαντάει.
Αν έπρεπε να διακρίνει κάποιος τους δύο σημαντικούς σταθμούς της πορείας του, είναι σίγουρα η τηλεοπτική ταξιδιωτική εκπομπή του « Μένουμε Ελλάδα» στην ΕΡΤ την περίοδο 2005- 2013 και η υποψηφιότητά του ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων το 2010. Εναλλακτικότητα και πραγματισμός, φρεσκάδα και σοβαρότητα συνυπάρχουν μεταμοντέρνα. Η περιβαλλοντική συναίσθηση είναι συνεχώς παρών.
Η εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα» υπήρξε η πρώτη τηλεοπτική προσπάθεια να αναδειχθούν αξιόλογοι προορισμοί της χώρας, με κριτήρια ποιότητας, παράδοσης και φυσικής ελκυστικότητας ή πρωτοτυπίας. Η υποψηφιότητα στο Δήμο Αθηναίων ήταν η έκπληξη των εκλογών συγκεντρώνοντας 7,5% από μία αυθόρμητη πρωτοβουλία πολιτών, υπό τον Γιώργο Αμυρά. Η πρώτη πράσινη υποψηφιότητα μέσα από την κοινωνία των πολιτών, και έξω από τις παραδοσιακές κομματικές δομές. Η προγραμματική καμπάνια συμπεριλάμβανε μία έξυπνη σύνοψη των σημαντικότερων στοχεύσεων σε 5Π. Πεζοδρόμια, Ποδήλατα, Πάργκινγκ, Πράσινο, Πολιτισμός. Στην τοπική αυτοδιοίκηση, επιδίωξε συναινέσεις και συνεργασίες χωρίς να αρκεστεί στον εύκολο δρόμο της αντιπολιτευτικής κριτικής, αποδεικνύοντας το ενδιαφέρον του στα έμπρακτα αποτελέσματα.
Βρεθήκαμε με τον Γιώργο Αμυρά στο Ζάππειο. Ήρθε με το ποδήλατο, λίγο πριν μία συνεδρίαση της επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι εποχής, και μιλήσαμε εφ’ όλης της ύλης. Για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, τις συνεργασίες, για τις πόλεις, την κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον, για την αγαπημένη του Φολέγανδρο. Του ζήτησα να σχολιάσει την συμπόρευση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με το Κίνημα Αλλαγής. «Είναι ένα πείραμα. Θα κριθεί στο αποτέλεσμα, όπως όλα στην πολιτική». Κλείσαμε με λίγες λέξεις, που θα μπορούσαν να δίνουν το στίγμα των αισθημάτων του . « Έμαθα τα ταξίδια και την Ελλάδα λόγω συνεχών μετακινήσεων του πατέρα μου. Έβλεπα την επιχειρηματικότητα από κοντά, αλλά με συγκινούσε πάντα η απλότητα και αμεσότητα απέναντι στη φύση και το αστικό περιβάλλον. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα με ένα ποδήλατο. Θεωρώ ότι υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν εύκολα, κυρίως ως προς τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Είναι η στιγμή που πρέπει να γίνουμε ξανά μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα, αν ήμασταν ποτέ! Δυστυχώς η κυβέρνηση τα έχει κάνει όλα μαντάρα. Με ότι καταπιάνεται οδηγεί τη χώρα στα σχοινιά. Κρίμα για τις χαμένες ευκαιρίες και δυνατότητες των Ελλήνων». Και συνεχίζει για την προσωπική του πορεία «Δεν θεωρώ τίποτα μόνιμο. Δεν με κολακεύει η βουλευτική ιδιότητα, περαστικός είμαι από το Κοινοβούλιο με μια αποστολή: να προσθέσω κάτι, έστω και μικρό, σε μια κοινωνία που πρέπει να γίνει δικαιότερη και ειλικρινέστερη».
Η Villy Calliga ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.Τα τελευταία δέκα χρόνια κινείται επαγγελματικά σε πολλαπλούς τομείς (αρχιτεκτονική φωτογραφία, documentary, πορτραίτα ιδιωτών, φωτογραφία μόδας, photocollage, illustration κλπ). Έχει επιμεληθεί σειρές φωτογραφικών και εικαστικών εκθέσεων (Transformations, Kyoto Dream, Περιπλανήσεις, Colors, Senses One Life One Body, Μορφές και αλλοιώσεις, Emvrio Anagenesis κλπ). Διοργάνωσε και επιμελήθηκε τους εικαστικούς κύκλους Twenty Boxes και Urban Lab για νέους φωτογράφους και εικαστικούς, στην Αθήνα. Τον τελευταίο χρόνο επικεντρώθηκε στην αφηγηματική της φωτογραφίας ολοκληρώνοντας το ‘’Desmoi - The Mother Daughter project’’, μια φωτογραφική μελέτη της σχέσης μητέρας-κόρης.
