Τις τελευταίες μέρες έχει φουντώσει η συζήτηση για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πλέον ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και ενώ τα επιχειρήματα ανταλλάσσονται με ένταση, η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε την απάντηση.
Το 2017 το πρωτογενές πλεόνασμα έφτασε στο 4,2% ξεπερνώντας κάθε εκτίμηση, τη στιγμή που η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας περιορίστηκε στο 1,4%. Η επίσημη πρόβλεψη της ίδιας της κυβέρνησης, όπως περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό του 2017, ήταν 2,7%. Με τη μισή ανάπτυξη από την προβλεπόμενη το πλεόνασμα έφτασε στα ύψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε την κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ ότι έχει συμφωνήσει σε μεγάλα πλεονάσματα ύψους 4,5% και παρουσίασε τη μείωση του ζητούμενου από τους δανειστές πλεονάσματος σαν μεγάλη επιτυχία της δεκαεπτάωρης διαπραγμάτευσης.
Όμως εκείνο το πλεόνασμα αντιστοιχούσε σε προβλεπόμενη ανάπτυξη μεγαλύτερη του 3%. Ανάπτυξη, που έγινε εφικτή σε όλες τις χώρες που βρέθηκαν σε προγράμματα σταθεροποίησης και θα υπήρχε και στην Ελλάδα αν δεν μεσολαβούσε το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 και όσα το ακολούθησαν.
Παρά την αύξηση των φόρων η εκτόξευση του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2017 δεν ήρθε από τα έσοδα, τα οποία έπεσαν από τα 87,3 δισ. στα 86,7. Το πλεόνασμα είναι κυρίως αποτέλεσμα της περικοπής δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κατά περίπου 800 εκατ. ευρώ και της μείωσης δαπανών κοινωνικής πολιτικής, καθώς υπήρξε καθυστέρηση στην εφαρμογή του Κοινωνικού Εισοδήματος.
Οι δημόσιες επενδύσεις δημιουργούν άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας, φέρνουν ανάπτυξη από μόνες τους και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για πολλαπλάσια ανάπτυξη στο μέλλον. Εδώ βρίσκεται και η διαφορά τους από τις παροχές.
Οι παροχές ενισχύουν απευθείας την κατανάλωση, ενώ στις δημόσιες επενδύσεις τα χρήματα πηγαίνουν σε παραγωγικά έργα. Τα χρήματα και πάλι ρίχνονται στην οικονομία μέσω των νέων θέσεων εργασίας, αλλά παράλληλα δημιουργούνται υποδομές που θα διευκολύνουν νέες ιδιωτικές επενδύσεις.
Πόσο σοσιαλδημοκρατικό είναι να προτιμάει κανείς να κόβει τις δουλειές, σε μια χώρα που πλήττεται από την ασθενική ανάπτυξη και την μεγάλη ανεργία, για να μπορεί να δίνει επιδόματα, να αυξάνει τη δαπάνη της μισθοδοσίας στο δημόσιο και να δημιουργεί μαξιλάρι για να μπορεί να διαφημίσει την «καθαρή έξοδο» από το μνημόνιο;
Το τεράστιο πλεόνασμα, έτσι όπως επιτεύχθηκε, δεν υποστηρίζει τα συμφέροντα ούτε των εργαζομένων, ούτε των ανέργων, ούτε των επιχειρήσεων. Εξυπηρετεί μόνο τα σχέδια των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία.
Η μεθόδευση για το τεράστιο πλεόνασμα, πλάι στην επιχείρηση για την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, τη δημιουργία νέου πελατειακού συστήματος, την υποβάθμιση των πανεπιστημίων, την αναβίωση του «ή εμείς ή αυτοί» και σε τόσα άλλα δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάνει καμιά πραγματική στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, όμως, ούτε κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι ένας μηχανισμός που υψώνει κατά καιρούς διαφορετικές σημαίες ευκαιρίας. Το μοναδικό κριτήριο στις πράξεις του είναι η απόλαυση των προνομίων της εξουσίας. Για να πάρουν την εξουσία το σχέδιο απαιτούσε να είναι φουλ αντιμνημονιακοί. Αφού την κατέκτησαν, έγιναν μνημονιακοί για να τη διατηρήσουν. Χωρίς το μνημόνιο δεν υπήρχε οδός διαφυγής ύστερα από όσα έγιναν το 2015.
Η μεταμόρφωση δεν ήρθε από μεταμέλεια έπειτα από τη συνειδητοποίηση του κακού που έκαναν. Είναι μια εξωτερική προσαρμογή σε αυτό που τους εξασφαλίζει την εξουσία σήμερα και την πολιτική επιβίωση αύριο.
13°
