Πρόκειται για τον ορισμό του φασισμού: δεν συμφωνώ με τις απόψεις σου και απειλώ τη σωματική σου ακεραιότητα, τη ζωή σου την ίδια, ή καταστρέφω την περιουσία σου για να σταματήσεις να τις διατυπώνεις. Το κάνουν οι φανατικοί όλων των θρησκειών - και του κομμουνισμού, που κι αυτός θρησκεία είναι.
Σε μια ελεύθερη κοινωνία έχεις κάθε δικαίωμα να πιστεύεις και να διακηρύττεις κάτι που εγώ μπορεί να το θεωρώ προσβλητικό. Έχεις κάθε δικαίωμα να γράφεις βιβλία, να ανεβάζεις θεατρικά έργα, να κάνεις εκθέσεις με περιεχόμενο που μπορεί εγώ να το θεωρώ προσβλητικό. Μπορείς να διακωμωδείς τις απόψεις ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΘΕΜΑ. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε εμποδίσω. Μπορώ όμως να κάνω το ίδιο με τις δικές σου απόψεις. Να τις αντικρούσω, να τις ανασκευάσω, ακόμα και να τις χλευάσω. Ο νόμος δεν έχει καμιά δουλειά να πάρει το δικό μου ή το δικό σου μέρος. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να διαπιστώσει αν η αντίθεσή σου στις απόψεις μου κι αν η αντίθεσή μου στις απόψεις σου αποκτάει χαρακτήρα ποινικού αδικήματος. Αν, δηλαδή, δεν αρκούμαστε στην έκφραση, αλλά προχωράμε σε απειλή βίας ή σε βία. Τότε ο νόμος οφείλει να είναι άτεγκτος.
Κι αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κάποιος μπορεί να θεωρεί ιερό. Αν για μένα είναι ιερός ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ή ο ΘΡΥΛΟΣ είναι δικό μου θέμα. Αν είναι ο Χριστός ή ο Μωάμεθ ή ο Βούδας ή ο Ουιτζιλοπότστλι (θεός των Αζτέκων, αν δεν τον γνωρίζετε) ή το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΘΕΜΑ. Αν γράψω ένα θεατρικό στο οποίο νομίζεις ότι διακωμωδώ τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ, τον ΘΡΥΛΟ, τον Χριστό, τον Μωάμεθ, τον Βούδα, τον Ουιτζιλοπότστλι ή το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας μπορείς να έρθεις να το δεις ή να μην έρθεις. Δεν υποχρεώνεται κανένας με το ζόρι να μπει σε ένα θέατρο ή σε μια γκαλερί. Κι αν μπει ανυποψίαστος και ξαφνικά βρεθεί σε κάποιο κείμενο, θέαμα ή ακρόαμα που τον προσβάλλει; Μπορεί να φύγει και να διατυπώσει με τον ΙΔΙΟ τρόπο την αντίρρησή του: με ένα δικό του κείμενο, θέαμα ή ακρόαμα, στον δικό του χώρο. Μόνο αυτό, τίποτε άλλο.
Δεν έχω καμία υποχρέωση να σεβαστώ την πίστη σου ή την απιστία σου. Έχω κάθε δικαίωμα να την θεωρώ ακόμα και γελοία. Έχω όμως ΙΕΡΗ υποχρέωση να σεβαστώ το δικαίωμά σου να την ασκείς ελεύθερα και να διατυπώνεις το σκεπτικό σου ελεύθερα χωρίς καμία απειλή ούτε των τραμπούκων, ούτε του νόμου που μπορεί να πάρει το μέρος των τραμπούκων με το πρόσχημα της προστασίας από την προσβολή.
Είναι αυτονόητο ότι αν η «Δημιουργία, ξανά!» ήταν κυβέρνηση, ο ποινικός μας κώδικας θα είχε υιοθετήσει πλήρως την άποψη του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία «Από τη σκοπιά της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου, αρκεί να επισημάνουμε ότι το κράτος δεν έχει έννομο συμφέρον να προστατεύσει οποιαδήποτε ή όλες τις θρησκείες από απόψεις που τους φαίνονται αηδιαστικές, το οποίο να δικαιολογεί επαρκώς την εκ των προτέρων επιβολή περιορισμών στην έκφραση τέτοιων απόψεων. Δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης στη χώρα μας να καταστέλλει πραγματικές ή φανταστικές επιθέσεις σε ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό δόγμα, αν εμφανίζονται σε δημοσιεύσεις, ομιλίες ή κινηματογραφικές ταινίες».
(However, from the standpoint of freedom of speech and the press, it is enough to point out that the state has no legitimate interest in protecting any or all religions from views distasteful to them which is sufficient to justify prior restraints upon the expression of those views. It is not the business of government in our nation to suppress real or imagined attacks upon a particular religious doctrine, whether they appear in publications, speeches, or motion pictures.)
Είναι αυτονόητο ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο ελευθερίας, τα άρθρα 198 και 199 του ΠΚ δεν θα είχαν καμία θέση. Είναι καιρός να σταματήσει η δικτατορία και η βία κάθε θεούσας - θρησκευτικού ή πολιτικού υποβάθρου.
11°
