Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το πολυνομοσχέδιο Στουρνάρα είναι προς ψήφιση στη Βουλή, ο προϋπολογισμός επίσης, τα συνδικάτα έχουν κηρύξει γενική απεργία, ο ΣΥΡΙΖΑ επίσημα ζήτησε εκλογές «εδώ και τώρα» και οι συνδικαλιστές, τα μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων, η αξιωματική αντιπολίτευση και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έχουν καλέσει τους πολίτες σε μαζική συγκέντρωση στο Σύνταγμα το απόγευμα της Τετάρτης. Παράλληλα με όλα αυτά, έχουν ανοίξει και οι κάλπες στις ΗΠΑ.
Στη ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να τριχοτομήσουν την τρέχουσα διαχείριση της πολιτικής επιλέγοντας να ψηφίσουν «Παρών» στα μέτρα, «Ναι» στον προϋπολογισμό και βεβαίως ένα «Θα δούμε» για την επερχόμενη άσκηση πολιτικής. Η Αγίου Κωνσταντίνου σκόνταψε και στραμπούλιξε τον πολιτικό της αυχένα στην πρώτη κλειστή στροφή που εκ των πραγμάτων θα έπαιρνε η κυβέρνηση κάποια στιγμή.
Όταν λέμε «κυβερνώσα Αριστερά» εννοούμε προφανώς μία Αριστερά που δεν ντεραπάρει στην πρώτη βροχόπτωση, αλλά αναλαμβάνει την κυβερνητική ευθύνη σύμφωνα με τις προεκλογικές επιλογές της. Με λίγα λόγια ή είσαι ένας σωστός και όχι ανασφαλής οπαδός του δημοκρατικού σοσιαλισμού, δηλαδή ένας άρτιος σοσιαλιστής, ή δεν είσαι. Το εκλογικό ποσοστό της ΔΗΜΑΡ αποκτήθηκε ακριβώς γιατί η Αγίου Κωνσταντίνου δεν είναι Κουμουνδούρου. Αν ήταν, τότε δεν υπήρχε κανένας λόγος για τον ψηφοφόρο να την προτιμήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο ΠΑΣΟΚ άνοιξαν οι πόρτες διάπλατα και τα βασικά του στελέχη σκόρπισαν διεκδικώντας μια θέση στο «Πάνθεον» του ελληνικού Κέντρου, προσδοκώντας μια θέση στην «ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά» που οικοδομεί ο Σαμαράς. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και ο Ανδρέας Λοβέρδος, μαζί με τα ελάχιστα πλέον πολιτικά φιλαράκια του, χτίζουν το μεσοαστικό προφίλ τους για να πείσουν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη να τους επιλέξει για το νέο σχήμα. Ο Μίμης Ανδρουλάκης επιλέγει να παραμείνει ως θεράπων ψυχαναλυτής στον κόσμο της Κεντροαριστεράς διαλεγόμενος με τα φαντάσματά του σε μια προσπάθεια να διασφαλίσει τη σωστή μοιρασιά «Των όπλων του Αχιλλέα», καταδιώκοντας τη σκιά ενός βουκολικού και μονόχνωτου Αίαντα. Ο Σκανδαλίδης και η παρέα του «ανακάλυψαν» την αριστερή απόχρωση του πράσινου που φέρνει σε ένα αδιόρατο λαχανί.
Πρόκειται για αστειότητα να ακούς το απόλυτα συστημικό παπαδοπαίδι του ΠΑΣΟΚ να επικαλείται τους Κάουτσκι και Μπερνστάιν προκειμένου να διασφαλίσει για την παρέα του «το σύστημα των Ιωαννίνων», την πολύφερνο νύφη που ακούει στο όνομα «Δωδώνη». Ρωτήστε και τον Κασσή, τον πολιτικό βραχίονα του κουμπάρου του Σκανδαλίδη, του Αργύρη ντε, που κάτι θα ξέρει. Οι λεβεντιές του τύπου «ανεξαρτητοποίηση» κ.λπ. ακούγονται παράξενα, όταν πρόκειται για αποκρατικοποίηση μιας γαλακτοβιομηχανίας. Ναι, την ώρα που παλεύει η χώρα να μείνει ζωντανή, τα παιδιά του Αντρέα εξακολουθούν να «τσιμπολογούν» από τον κρατικό κουβά με το μέλι.
Αν η πολιτεία είναι ακυβέρνητη, με σκισμένα τα πανιά και κατεβασμένα τα ξάρτια από τη θύελλα, η Κουμουνδούρου είναι μεθυσμένη από την προοπτική ανάληψης καθηκόντων κυβερνήτη. Εκεί λοιπόν, στην ιστορική πλατεία, τα μαχαίρια βγήκαν από τα θηκάρια και οι «αριστεροί» τα έβαλαν με τους «άλλους» για να θυμίσουν στους ψηφοφόρους πως το παλαιό ΚΚΕ ποτέ δεν κοιμάται. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κατέθεσε πλατφόρμα για το επερχόμενο συνέδριο η οποία μειοψήφησε. Τότε ανέκραξε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Η «ομάδα Τσίπρα» αντέδρασε. Ο Παπαδημούλης θύμωσε. Η Δούρου πήρε φωτιά. Τελικά αποφάσισαν πως είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν, αφού έτσι το θέλει ο Τσακαλώτος.
Η ιστορία στην Κουμουνδούρου εξακολουθεί να γράφεται από τις «παρέες». Πρόκειται για τα τελευταία συμπτώματα της παιδικής ασθένειας που άρχισε με την ΕΔΑ και το ΚΚΕ Βουκουρεστίου (στη Ρουμανία εννοούμε) και συνεχίζεται με σποραδικές αναζωπυρώσεις έως τις μέρες μας. Ο Κύρκος έφυγε, ο Δρακόπουλος επίσης, ο Μπανιάς μάς άφησε και ο Αλαβάνος συνταξιοδοτήθηκε. Στην Κουμουνδούρου, ωστόσο, παλεύουν ακόμη με τα φαντάσματα. Σαράντα χρόνια επιβεβλημένης ψυχανάλυσης δεν ήρκεσαν για τη συμφιλίωση της πραγματικότητας με την ιστορική εκκρεμότητα. Αυτές τις μέρες την ανεπάρκεια αυτή την έζησαν στο πετσί τους και στην Κουμουνδούρου και στην Αγίου Κωνσταντίνου. Ποτέ μα ποτέ δεν καλοχώνεψαν τη στροφή του Τολιάτι και την προσαρμοστικότητα του Μπερλίγκουερ. Έμειναν μετέωροι από τότε, αμούστακα παιδιά μέχρι σήμερα, ανάμεσα στις καταβολές και την προοπτική. Καμία Αριστερά δεν αντέχει σε ένα σοκ που κρατά δεκαετίες.
Τα βράδια η Αγίου Μελετίου είναι γεμάτη σκιές που σκοντάφτουν στις λακκούβες των πεζοδρομίων. Οι σκιές αυτές κινούνται σαν τα βαμπίρ γυρίζοντας τη γλώσσα τους μέσα στο στόμα, αποζητώντας αίμα. Είναι παιδιά με μαύρα μακό και μπουφάν, κρατούν λοστούς και μαχαίρια. Το παίζουν «Έλληνες» και κυνηγούν ό,τι βρουν μπροστά τους. Μερικά χιλιόμετρα προς τα βορειοανατολικά 238 γονείς συμμετείχαν στην πρώτη ναζιστικού περιεχομένου ψηφοφορία, έτσι, για να τηρηθούν και τα προσχήματα της δημοκρατίας. Οι 234 αποφάσισαν πως σε δύο σχολεία του Χαλανδρίου θα πρέπει να διακοπεί η εκπαίδευση στα παιδιά των Ρομά. Μόνο 4 γονείς καταψήφισαν την πρόταση. Υπήρξε και μία λευκή ψήφος.
Κανείς από τους γονείς δεν αναρωτήθηκε γιατί το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα της εκπαίδευσης σε όλους τους πολίτες αυτής της χώρας. Ούτε και τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι οι Ρομά είναι ισότιμοι πολίτες με αυτούς και άρα έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα. Ο φασισμός δεν είναι μόνο ένα σύστημα εξουσίας. Είναι κυρίως μία στάση ζωής. Οι 234 Έλληνες γονείς του Χαλανδρίου κατέληξαν πως ο «φασισμός» τους έχει ήδη κερδίσει. Αύριο θα ψηφίσουν στον Δήμο Χαλανδρίου για την εκτόπιση των ομοφυλοφίλων της περιοχής και αμέσως μετά για τη φυλάκισή μου αλλά και τη δική σας, διότι ανήκουμε στην Αριστερά ή γιατί διαβάζουμε την ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ και κοιμόμαστε παρέα με τη «Χαμένη Άνοιξη» στο προσκεφάλι ή... ενδεχομένως διότι μας αρέσουν τα «βλάσφημα» κείμενα του Σεφέρη στο «Έξι νύχτες κάτω από την Ακρόπολη». Ο φασισμός είναι μία καθημερινότητα, μία συμπεριφορά. Είναι μία επαναλαμβανόμενη πρακτική.
Την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές οι βουλευτές θα έχουν ψηφίσει και οι κάλπες στην Αμερική θα έχουν κλείσει. Εσείς και εγώ, όπως ο Μπάμπης κι η Νίτσα, θα βγούμε στη γειτονιά για τα καθιερωμένα, θα πάμε στο γραφείο και θα μπούμε στους συρμούς του Μετρό. Θα κοιταχτούμε φευγαλέα στα μάτια και χωρίς μια καλημέρα ή ένα νεύμα θα σκεφτούμε πως η ζωή συνεχίζεται. Μόνο που για να υπάρξει συνέχεια χρειάζονται μερικά αυτονόητα: εντιμότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, ανοχή, ελευθερία. Στη σημερινή πραγματικότητα τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα.
10°
