Η φύση δεν παραδέχεται κενά, από αυτή την άποψη είναι βέβαιο ότι το κενό που η οικονομική κρίση, η πολιτική αστάθεια και η αλλαγή παγκόσμιων συσχετισμών έχουν δημιουργήσει σύντομα θα καταληφθεί. Το τέλος μιας εποχής σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας, στο τέλος ενός πολιτικού συστήματος έρχεται να το διαδεχτεί ένα καινούργιο. Ορισμένες φορές οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές και απρόβλεπτες, από την προοδευτική δημοκρατία της Βαϊμάρης στην κτηνωδία του Ναζισμού, από τον σοσιαλιστικό παράδεισο του Τίτο στην αιματοβαμμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πολλούς μήνες αντιμέτωπη με το δικό της fin de siecle, ένα πολιτικό σύστημα θεμελιωμένο στο πελατειακό κράτος και τον δικομματισμό αποτελεί παρελθόν, οι συνέπειες της διαφθοράς δεν είναι πλέον κοινό μυστικό αλλά αισθητές σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπαιξε και εκείνη το δικό της αθόρυβο ρόλο στην κατανομή των κονδυλίων. Με άλλα λόγια μια περίοδος τριάντα χρόνων αδιασάλευτης σταθερότητας και οικονομικής ευμάρειας έφτασε στο τέλος της. Οι πολιτικές του μνημονίου αποδείχτηκαν μέχρι στιγμής καταστροφικές, οι τωρινές λογικές επαναδιαπραγμάτευσης φαντάζουν τόσο απεγνωσμένες όσο το να βγάλουμε το νερό από τα αμπάρια με τους κουβάδες.
Όταν όλες οι «συνταγές» αποδεικνύονται ανεπαρκείς βαθιές τομές απαιτούνται, το ζήτημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο Τσίπρας αλλά η αλλαγή των όρων τόσο σε εγχώριο όσο και Ευρωπαϊκό επίπεδο στην οποία δείχνει να είναι ο μόνος που εμμένει τόσο αδιαπραγμάτευτα. Το αν θα φανεί ανεπαρκής και κατώτερος των περιστάσεων δεν μπορεί να προεξοφληθεί εκ των προτέρων. Ναι, τα μέχρι στιγμής διαπιστευτήρια του μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές επιφυλάξεις. Ωστόσο είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μιλάμε για λαϊκισμό και διανομή λευκών επιταγών όταν μια ολόκληρη γενιά (η δικιά μου) γαλουχήθηκε σε ένα πολιτικό σύστημα οι εκπρόσωποι του οποίου ακολουθούσαν τις ίδιες ακριβώς τακτικές και ρητορείες για τις οποίες τώρα κατηγορείται τόσο λυσσαλέα.
Εν κατακλείδι μπορεί να είναι οι ιστορικές αναγκαιότητες που επιφέρουν τις ραγδαίες αλλαγές, αλλά η διαχείριση τους εξαρτάται αποκλειστικά από τον άνθρωπο. Από αυτή την άποψη ο Τσίπρας με πείθει πολύ περισσότερο από ανθρώπους που παρέλαβαν απλά τα κλειδιά της πατρικής επιχείρησης υποκύπτοντας στις επιταγές ενός πεπρωμένου που διαμορφώθηκε με τους αποκλειστικά εγχώριους (πλην άκρως επαχθείς) όρους της οικογενειοκρατίας, του νεποτισμού και της κλειδοκρατορίας. Το που θα οδηγήσει μια ενδεχόμενη επιλογή του είναι δύσκολο να το προεξοφλήσει κανείς, όπως άλλωστε είπα και στην αρχή το κενό περιμένει να συμπληρωθεί. Προσωπικά θα ακολουθήσω το ένστικτο μου…
13°
