Υπάρχει το αγωνιστικό σκέλος: Μια υπερομάδα (όσον αφορά τη νοοτροπία και τις αρχές λειτουργίας της επί ημερών Ομπράντοβιτς), ο Παναθηναϊκός, που κατέβηκε με συγκεκριμένη στρατηγική σχετικά με το πώς θα πάρει το πρωτάθλημα. Ποντάροντας στο πρώτο ματς για σπάσιμο της έδρας, σπεκουλάροντας συνεχώς πάνω στις όποιες αδυναμίες του ισάξιου σε ποιότητα αντιπάλου, εφαρμόζοντας απόλυτα το πλάνο με το οποίο ζει και πεθαίνει μέσα στη χρονιά (μ’ αυτό που μπήκε στους τελικούς με 0-3). Έτσι κατάφερε να αντεπεξέλθει ακόμα και στην χθεσινοβραδινή απουσία-σοκ του Δημήτρη Διαμαντίδη. Βγάζοντας ήρωες όπως τον άντρα πλέον Νικ Καλάθη με το κρύο ταλέντο, τον Μεγάλο Υποτιμημένο Αντώνη Φώτση με το κρύο αίμα και τον κρυφό MVP του τέταρτου τελικού Κώστα Καϊμακόγλου. Ναι, τον 12ο παίκτη του ρόστερ που χθες εξελίχθηκε σε ακρογωνιαίο επιθετικό λίθο. Ο Μπατίστ δεν είναι είδηση, είπαμε παίζει ΠΑΝΤΑ καλά στα μεγάλα παιχνίδια. Κι ο Ζοτς που χθες μάλλον έζησε το πιο γλυκό βράδυ της καριέρας του, όπως μέσες άκρες ομολόγησε στη συνέντευξη τύπου. Αυτή η ομάδα ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που έβαλε ποτέ. Κερδισμένο πανηγυρικά, πάμε γι’ άλλα…
Κι ένας φιναλίστ, ο Ολυμπιακός, που δε θα πάρει ποτέ το πολυπόθητο πρωτάθλημα όσο το σύστημά του (διοίκηση, οπαδοί, «κόκκινος» τύπος) επιβάλλει σε παίκτες και προπονητή ως πρωταρχικό σκοπό όχι τη νίκη, αλλά την εξεύρεση μιας πολύ καλής δικαιολογίας στην αντίθετη περίπτωση. Άλλωστε, τα παράπονα πουλάνε περισσότερα φύλλα, βασικός κανόνας του κάφρικου τύπου. Κάπως έτσι η τεράστια πίεση λυγίζει ηγέτες όπως ο Παπαλουκάς στη γραμμή της προσωπικής (πόσο μεγάλο ματς έκανε χθες ο Τεό;), ο Σπανούλης παίζει ως vigilante που τον ενδιαφέρει μόνο η ρεβάνς, ο φοβερός Μπουρούσης είναι συνήθως θολωμένος στα κρίσιμα, ο Τεόντοσιτς σχεδόν ξένο σώμα και ο Ίβκοβιτς σε ένα πρωτοφανές unfair (που δεν ταιριάζει στην ιστορία του) κατηγορεί τους παίκτες στην πρες κόνφερανς. Ο Ολυμπιακός φυσικά δεν ήταν χειρότερος φέτος από τον Παναθηναϊκό. Ούτε από τη Σιένα, δύο μήνες πριν. Αλλά, τελικά του έμεινε μόνο το Κύπελλο και τα πρωτοσέλιδα…
Υπάρχει και το σκέλος του ντου στο τέλος. Που χάλασε ένα ματς ανώτερο ακόμα και από τους τελικούς του ΝΒΑ που γίνονται αυτές τις μέρες. Γι’ αυτό έχετε ήδη διαβάσει τα γνωστά ανώδυνα επικολυρικά, στα οποία δεν έχει νόημα να προστεθεί κάτι. Παρά μόνο μια εικόνα. Εκείνη του Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρόσφατο f4 της Βαρκελώνης να προκαλεί έκπληξη σε όλους αφού για πρώτη φορά πανηγύρισε και φάνηκε εκδηλωτικός προς την πράσινη κερκίδα. Χθες το βράδυ, ξαναδές το βίντεο της απονομής, όχι μόνο δεν πανηγυρίζει, αλλά αυτόματα ξεκρεμά το μετάλλιο του πρωταθλητή με το που του απονέμεται. Η ειδοποιός διαφορά πολιτισμού μεταξύ των δύο τελικών δίνει και την απάντηση στο γιατί…
16°
