Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ έδιναν χθες το «ματς χωρίς αύριο» που θα έκρινε ποιος θα διεκδικήσει την πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Με δεδομένη την περιρρέουσα οικονομική ατμόσφαιρα και στο ποδόσφαιρο, δε χρειάζεται να τονίσει κανείς πόσο σωτήριο μπορεί να είναι αυτό το ενδεχόμενο για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Την ίδια στιγμή, το ματς θα το’ λεγες και «τέλος της πολυμετοχικότητας», αφού ήταν μάλλον το τελευταίο παιχνίδι μπροστά στους οπαδούς του ΠΑΟ του Ζιλμπέρτο Σίλβα και πιθανώς κάποιων εκ των Σισέ, Λέτο, Τζόρβα. Κι όμως όλες αυτές οι συγκυρίες συν το ειδυλλιακό ανοιξιάτικο βράδυ έπεισαν με το ζόρι 15.000 ανθρώπους να πληρώσουν εισιτήριο. Νομίζω ότι πέραν της εγγενούς απογοήτευσης να μάχεσαι για τη λάθος πρωτιά (εκείνη των πλέι-οφ), οι περισσότεροι ήξεραν τι θα δουν. Δυο βαριεστημένες, ξεζουμισμένες ομάδες να παίζουν (η μία για το 1-0 και η άλλη για τη λευκή ισοπαλία) υπό την πίεση μιας ακόμα επεισοδιακής παρασκηνιακά/ παραγοντικά εβδομάδας, συν τα παραδοσιακά μπινελίκια σε Τζίγγερ-Βγενόπουλο και τις εμφύλιες αντιπαραθέσεις με «ψιλές» και αποδοκιμασίες που πια θα περιλαμβάνονται στο επίσημο match program των εντός έδρας αγώνων του ΠΑΟ. Την ώρα, λοιπόν, που η ΑΕΚ έχανε τα άχαστα στο Βόλο, πληρώνοντας το νόμο του ποδοσφαίρου από τον Ολυμπιακό του Μπέου (που μπούκαρε στα αποδυτήρια των διαιτητών, συνελήφθη και τραυματίστηκε (;) – βάλε τα σε όποια σειρά θες), ο Τάσος Κάκος (κι ο επόπτης Τάτσης) πιθανότατα έκρινε την έκβαση αυτής της αστείας διοργάνωσης με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Με ένα ακόμα διαιτητικό λάθος. Θα μου πεις: «ναι ο ΠΑΟΚ ταμπουρώθηκε σαν ομάδα ερασιτεχνικού» – «ναι ο ΠΑΟΚ ευνοήθηκε την προηγούμενη αγωνιστική με την ΑΕΚ» – «ναι ο Παναθηναϊκός αδικήθηκε σε προηγούμενα ματς» - «ναι η συμμαχία Μαρινάκη-Μπέου-Ζαγοράκη και ο χαρτοπόλεμος Μαρινάκη-Αδαμίδη φόρτισαν τον Κερκυραίο διαιτητή σε σημείο να δίνει πέναλτι και να τα παίρνει πίσω». Πόσο σημασία έχουν ολ’ αυτά; Με όποιον και να βγει, κάτω από τέτοιες συνθήκες, θα φωταγωγούνται ευρωπαϊκές πόλεις και χωριά του χρόνου. Αργά ή γρήγορα, οι υπόλοιποι μεγάλοι βυθίζονται στην παρακμή κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης κάνει πραγματικότητα το πρωτάθλημα που ονειρεύεται. Θα βγαίνει πρώτος (για 20 χρόνια;), θα ορίζει τους διαιτητές και θα επισκέπτεται τον Σοφοκλή Πιλάβιο παρέα με τον Αχιλλέα Μπέο για να συζητήσουν δέσμη μέτρων για την πάταξη της βίας….
Adios Gilberto
Ο κόσμος τον χειροκρότησε, του σήκωσε συγκινητικό πανό κι εκείνος ανταπέδωσε με φιλότιμη απόδοση και καθοριστικό γκολ. Το αντίο του (αν δεν αποδεχτεί την πρόταση που φημολογείται για έναν ακόμα χρόνο μπάλας και μετά διοικητικό πόστο) ήταν ήρεμο και χαμηλών τόνων. Όπως, άλλωστε και όλη η καριέρα του πιο «Ευρωπαίου» Βραζιλιάνου που είδαμε τα τελευταία 15 χρόνια. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ήρθε στο τέλος της καριέρας του, πήρε πάρα πολλά λεφτά, πρόσφερε αρκετά εκθέτοντας την ασχετοσύνη μας (στην αρχή ο αθλητικός τύπος τον παρουσίασε ως Ριβάλντο και μετά παραπονιόταν γιατί «δεν κάνει τη διαφορά»), έκανε μερικά σεμιναριακά παιχνίδια πάνω στη θέση του αμυντικού χαφ, ήταν ο κρυφός MVP του περσινού νταμπλ, ποτέ δεν σου έδωσε την εντύπωση ότι θα πεθάνει για το κάτι παραπάνω, μας διασκέδασε με τα πορτογαλοαγγλικά του στο twitter και cool as ice μάλλον μας αποχαιρετά. Μόνο να’ ξερες πόσο θα τον νοσταλγήσεις στα χρόνια που έρχονται και στην Παιανία θα καταφτάνουν «λαβράκια σε τιμή ευκαιρίας»…
11°
