16χρονος μαθητής νεκρός από αστυνομικό. Αστυνομικοί νεκροί από τρομοκράτες. Εργαζόμενοι νεκροί από διαδηλωτές. Αστυνομικοί νεκροί από κακοποιούς. Κάτοικος του κέντρου νεκρός από μετανάστες. Μετανάστης μαχαιρωμένος από ακροδεξιούς. Διαδηλωτής χαροπαλεύει από αστυνομικούς.
Ο κατάλογος είναι σχεδόν πλήρης, κάθε ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση έχει νεκρούς να ακουμπήσει. Και βλέπει μόνο τους «δικούς» της. Και εξοργίζεται μόνο για τους «δικούς» της.
Για το ότι η ανθρώπινη ζωή δεν σημαίνει πια τίποτα δεν ευθύνονται μόνο οι φυσικοί αυτουργοί των σχεδόν καθημερινών εγκλημάτων. Μεγαλύτερη ευθύνη έχει μια κατεστραμμένη κοινωνία που κάθε κομμάτι της αναγνωρίζει τους νεκρούς που το βολεύουν. Είναι το νόμισμα που εξαργυρώνουν οι ζωντανοί για να αγοράσουν κι άλλη από την όποια ιδεολογία τους. Για να τροφοδοτήσουν κι άλλο το μίσος, για να 'χουν κι άλλους νεκρούς.
Αν ήταν «δικός μας» τον σκότωσαν οι «άλλοι». Αν δεν ήταν «δικός μας» δεν πέθανε ποτέ.
Πώς μπορεί ένας λαός να ελπίζει ότι θα ξεπεράσει μια οικονομική κρίση όταν η χρεοκοπία του είναι συνολική;
14°
