Θα μιλήσω για το νομοσχέδιο των τηλεοπτικών αδειών ως μηχανικός, δηλαδή όσο πιο απλά και πρακτικά μπορώ. Το ερώτημα ήταν: «Χρειάζεται ένα νέο νομοσχέδιο που να ρυθμίζει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο;» Η απάντηση είναι ναι. Το είχαμε πει άλλωστε όταν είχε έρθει το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ την άνοιξη: «Φέρτε μαζί και το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες».
Η επόμενη φυσιολογική ερώτηση είναι: «Το καταφέρνει αυτό το νομοσχέδιο;» Η γνώμη μας ήταν ότι όχι, δεν τα καταφέρνει έτσι όπως είναι. Τι είναι αυτό που βασικά έπρεπε να βελτιωθεί; Το βασικότερο ζήτημα ήταν οι αυτοκρατορικές αρμοδιότητες του υπουργού που αποφασίζει πόσες άδειες θα δοθούν και ποιο θα είναι το τίμημα. Γιατί είναι πρόβλημα αυτό; Διότι, ο υπουργός καθορίζοντας τον αριθμό των αδειών μπορεί να ασκεί πολιτική επιρροή κρατώντας όμηρους τους επιχειρηματίες που θα κρέμονται από την απόφασή του (το ίδιο άλλωστε είχαμε πει και στο νομοσχέδιο για τη βία στα γήπεδα για τις υπερεξουσίες του υπουργού).
Δεν λέω ότι σώνει και καλά ο συγκεκριμένος υπουργός ο κ. Παππάς θα το κάνει, δεν το προσωποποιώ. Αλλά όπως ξέρετε, όσο καλών προθέσεων και να είναι κάποιος, πάντα μπορεί να αφήνονται σκιές συνδιαλλαγής λόγω της διαδικασίας. Η γυναίκα του Καίσαρα, λοιπόν, δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται. Εδώ να θυμηθούμε ότι η υπερεξουσία του υπουργού δεν είναι παρθενογένεση. Υπήρχε και στο Νόμο 3592/2007 (άρθρο 6, παρ. 4) τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε καταψηφίσει. Και εμείς, αν υπήρχαμε τότε, το ίδιο θα κάναμε.
Το σωστό θα ήταν να γίνει μια κλαδική μελέτη, να δούμε πόσα κανάλια εθνικής εμβέλειας σηκώνει η χώρα στη συγκεκριμένη συγκυρία (με βάση τη διαφημιστική δαπάνη, τη διεθνή εμπειρία, πληθυσμιακά δεδομένα κ.λπ.). Ας προκηρύξει στη συνέχεια το ΕΣΡ έναν αριθμό αδειών κατά τι μεγαλύτερο από το αποτέλεσμα της μελέτης, έτσι ώστε να ληφθεί υπόψιν η αβεβαιότητα που εμπεριέχεται σε μια κλαδική μελέτη π.χ. σε ένα δύο χρόνια μπορεί τα πράγματα να έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Το ΕΣΡ θα κάνει, δηλαδή, μια δεσμευτική εισήγηση κι όχι απλώς έκφραση γνώμης, και στη συνέχεια ο υπουργός θα επικύρωνε απλώς αυτή την απόφαση.
Αλήθεια, αποφασίζει σε άλλους τομείς ο υπουργός πόσες άδειες θα δώσει π.χ. στην κινητή τηλεφωνία, στην ενέργεια κ.ά. Υπάρχουν ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές γι' αυτή τη δουλειά. Το σταματώ όμως εδώ για να μη βάζω ιδέες.
Εν κατακλείδι: Ναι, υπάρχει ανάγκη τακτοποίησης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και να μπουν κανόνες κοινοί για όλους. Το μεγάλο πρόβλημα στο παρελθόν ήταν η διαπλοκή ΜΜΕ με τις εκάστοτε κυβερνήσεις γιατί το θολό τοπίο και η απουσία κανόνων τους βόλευε όλους. Το παρόν νομοσχέδιο προσπαθεί να βάλει κανόνες, αλλά ένας από τους κανόνες που βάζει –οι υπερεξουσίες του υπουργού– το υπονομεύει και δημιουργεί ξανά σκιές διαπλοκής.
Επιμείναμε λοιπόν μέχρι τέλους στην αλλαγή του άρθρου 2, αφενός για να δώσουμε νόημα στις συνταγματικά (ας μην ξεχνάμε και το «είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος» του πρωθυπουργού) κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές και για να αποτρέψουμε τον πειρασμό που απορρέει από τις υπερεξουσίες ενός υπουργού. Αυτές οι υπερεξουσίες του υπουργού είναι μέρος του προβλήματος της διαπλοκής κι όχι της λύσης. Δεν εισακουστήκαμε, δεν το ψηφίσαμε. Τόσο απλά.
Η κυβέρνηση στο νομοθετικό έργο έχει το καρπούζι και το μαχαίρι. Αν θέλει, περνάει τα νομοσχέδια ακούγοντας μόνο τους βουλευτές της. Αυτό είναι το εύκολο. Το δύσκολο θα είναι να ακούει και την αντιπολίτευση, κάνοντας συμβιβασμούς, για να περνάνε τα νομοσχέδια με ευρύτερη πλειοψηφία και συναίνεση. Αν η κυβέρνηση έχει ανοικτά τα αυτιά της στις προτάσεις μας, θα βάζουμε πλάτη, αν τα έχει κλειστά, θα βαδίζει μόνη της.
Κι αυτή τη φορά δεν ξέρουμε αν θα την προλάβουμε πριν τον γκρεμό όπως έγινε το καλοκαίρι…
11°
