Ενας ακόμη σταθμός κινδυνεύει να κλείσει και κρατιέται «ζωντανός» από την επιμονή και το «σαματά» που κάνουν –δικαίως– οι εργαζόμενοι για να σώσουν τις δουλειές τους, ένας άλλος απειλεί με απολύσεις και εφαρμόζει «εθελούσιες» εξόδους για να επιβιώσει.
Διαπλοκές και πολιτικά παιχνίδια, αναρχία και προκλητική κωλυσιεργία στις αδειοδοτήσεις από την πλευρά των κυβερνήσεων, υποκρισία από την πλευρά των πελατών-πολιτικών, έλλειψη πλαισίου υγιούς ανταγωνισμού και αδυναμία ελέγχων εδώ και 17 χρόνια, ιδιοκτήτες ψησταριών που πωλούν άδειες σε εξωφρενικές τιμές, μαφίες στο βουνό των κεραιών και αλλού, πληθωρισμός και υπερσυγκέντρωση με «αχυρανθρώπους» (σε σημείο που ιδιοκτήτης ελέγχει τουλάχιστον 4 διαφορετικούς ραδιοσταθμούς), μικρή αγορά με διαφημιστική πίτα που δεν αρκεί να τους «θρέψει» όλους – αυτή είναι η ιστορία της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Kαι στην περιφέρεια; Tο χάος...
Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος στην οποία αποφεύγουμε να δώσουμε σημασία – ίσως γιατί πονάει πιο πολύ: Tο κοινό γυρίζει ολοένα και περισσότερο την πλάτη στο ενημερωτικό ραδιόφωνο, τα τελευταία χρόνια – κι όχι γιατί μειώθηκε το ενδιαφέρον για πληροφόρηση.
Aπλώς, είναι πια φανερό πόσο αδιέξοδο είναι το πρόχειρο ειδησεογραφικό μοντέλο –αντιγραφή του πολυσυλλεκτικού 9,84– που υιοθετήθηκε χωρίς διαμαρτυρίες.
Tο «ελληνικής έμπνευσης» πρόγραμμα, με τα ντουέτα της ανυπέρβλητης φλυαρίας και «σαχλαμαρίτσας», με τα ανυπόφορα σοβαροφανή κλισέ, με τις εκπομπές που φτάχνονται πάνω στην εύκολη συνταγή «τηλεφωνική συνέντευξη – τραγουδάκι – και μετά πάλι τα ίδια» και με τη στελέχωση από αυτόκλητους «σταρ» που ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να ψάξουν και να εμβαθύνουν στις απαιτήσεις της φόρμας (που έχει κάθε μέσο), δείχνει πια πόσο χρεοκοπημένο είναι. «Δεν βλέπω καμιά διαφορά από την εφημερίδα», ξεστόμισε κάποτε παρουσιάστρια μεσημεριανού μαγκαζίνο...
Aπορρίπτοντας το μονοπωλιακό κρατικό μοντέλο (που ήταν δουλεμένο, αλλά μύριζε «μούχλα» τότε), το «ελεύθερο» ενημερωτικό ραδιόφωνο επανδρώθηκε από ανθρώπους που είχαν μόνο τη γνώση του εντύπου ή την απόλυτη ελαφράδα του «κουτσοί-στραβοί στον Aη-Παντελεήμονα».
Tο «γιατί όχι κι εγώ» οδήγησε σε εξοβελισμό του λιτού λόγου, της σκληρής δουλειάς, της προετοιμασίας και της σωστής παραγωγής στο στούντιο.
Δυσβάστακτοι προϋπολογισμοί του ενός δισεκατομμυρίου δραχμών το χρόνο, ανεξέλεγκτη διόγκωση με διακόσιους εργαζομένους εκεί που θα αρκούσαν πενήντα, ρουσφέτια με απόστρατους ναυάρχους (!) «διοικητές», άσχετοι διευθυντές και αλαζόνες ιδιοκτήτες, λαϊκισμός και σποτάκια με αήθεις επιθέσεις, αμφίβολη αισθητική και δεοντολογία που «πετιόταν απ’ το παράθυρο» κατά περίσταση, παντελής άγνοια του πώς «στήνεται» το ραδιοφωνικό προϊόν.
Xωρίς ούτε καν το «όχημα» μιας εύηχης ραδιοφωνικής φωνής, χωρίς καν τη γνώση του πώς εκμεταλλεύεσαι την προνομιακή σχέση του μέσου με μια τέχνη, τη μουσική – αποκορύφωμα το κλισέ «να πάρουμε μια μουσική ανάσα»... Kαι τι «σκυλάδικη» ανάσα...
Πολλές από αυτές τις παθογένειες αγγίζουν και το μουσικό ραδιόφωνο. Που όμως σέβεται περισσότερο κάποιους βασικούς κανόνες της προσφοράς στον ακροατή – και δεν αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό της TV. Άλλωστε, εκεί υιοθετείται όλο και περισσότερο το οικονομικό και «πολυεθνικά» ρηχό μοντέλο του playlist, γι’ αυτό και σπανίως πια ακούμε ανθρώπους με προσωπικότητα – αυτή θα είναι και η επόμενη κρίση του μέσου...
Tο ραδιόφωνο έχει το προνόμιο –απ’ όλα τα μέσα, ακόμα κι από το internet– της ταχύτερης και μεστής είδησης, χωρίς τη «δουλεία» και το κόστος της εικόνας.
Έχει, επίσης, μια ανυπέρβλητη μαγεία. Δεν τη σεβαστήκαμε –πλην εξαιρέσεων– και τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής. Kρίμα, γιατί ο Flash ήταν ίσως ο καλύτερος στο είδος του, με κορυφαίες δημοσιογραφικές στιγμές – και δεν του άξιζε τέτοια τύχη...
