Ο πρωθυπουργός άργησε, αλλά άρχισε να ξυπνάει. Έλυσε την αντίφαση ανάμεσα στην ιδεοληψία και το ρεαλισμό ρίχνοντας το βάρος του υπέρ του ρεαλισμού. Για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώθηκε η μαρξιστική ρήση «η πολιτική είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας». Όχι το αντίθετο. Ψυχολογία, κινήσεις εντυπωσιασμού σαν το δημοψήφισμα (ποιος το θυμάται;), μιντιακές κορόνες, προεκλογικές υποσχέσεις κ.λπ., όλα πήγαν περίπατο μπροστά στην ανάγκη να υπάρχουν ρευστά χρήματα, να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, να ξανανοίξουν κάποτε οι τράπεζες.
Με απλά λόγια, η κωλοτούμπα ξεκίνησε. Τώρα, μετά την εξουσιοδότηση του περασμένου Σαββάτου και την ψήφιση της ενδιάμεσης συμφωνίας προχτές, μένει να ψηφιστεί το Μνημόνιο 3 (Αύγουστο ή Σεπτέμβρη). Τότε θα μπορούμε να πούμε ότι η κωλοτούμπα ολοκληρώθηκε. Αλλά ήδη είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός πέρασε από την άλλη μεριά, αφού «μια κακή συμφωνία είναι καλύτερη από μια καθόλου συμφωνία».
Κι αναρωτιέται κανείς μήπως ό,τι έχασε ο πρωθυπουργός από τ’ «αριστερά» του (39 βουλευτές στους 149 δεν είναι και λίγο), θα το ξανακερδίσει από τα «δεξιά» του, απ’ όλους εμάς που μέχρι χτες ήμασταν οι ξενόδουλοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοτσολιάδες. Με άλλα λόγια μήπως, για λόγους ρεαλισμού, εμείς, ο κόσμος του 39%, γίναμε ή πρέπει να γίνουμε όλοι τσιπρικοί.
Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Ιδού όμως οχτώ συγκεκριμένοι ενδοιασμοί και ενστάσεις που κατατείνουν προς το αντίθετο:
Α. Η ζημιά στην οικονομία το εξάμηνο μετά την 25η του Γενάρη είναι τόσο μεγάλη, ώστε είναι αμφίβολο αν η κατάσταση είναι αντιστρέψιμη (η πρόβλεψη για το 2015 είναι ύφεση 4%, αντί γι΄ανάπτυξη 2,9%. Δηλαδή 6,9% κάτω, δηλαδή κάποιες δεκάδες δισ. ). Ο πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει βέβαια τι θα πει αυτό, αφού (όπως και το 90% των πολιτικών στελεχών όλων των κομμάτων) δεν έχει ιδέα από εργασία στον ιδιωτικό τομέα και στην οικονομική πιάτσα.
Β. Το Μνημόνιο 3 θα αφήσει απέξω (με τα μέχρι στιγμής δεδομένα) την ορθόδοξη εκκλησία, τα στελέχη του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ, τους πολιτικούς, τους υπαλλήλους της Βουλής - προεδρίας της Δημοκρατίας και άλλες ελίτ. Για μια ακόμα φορά, τα αναπτυξιακά του μέτρα είναι σχετικά λίγα (και θα αργήσουν να αποδώσουν), ενώ τα φορολογικά του είναι πολλά, άμεσα και ορατά (π.χ. αύξηση ΦΠΑ από Δευτέρα, ΕΝΦΙΑ, ΕΚΑΣ, έκτακτες εισφορές –που γίναν μόνιμες– κ.λπ.). Επομένως, πώς να υποστηριχτεί;
Γ. Η κοινωνία, με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκπαιδευμένη ν΄ αρνείται κάθε μεταρρύθμιση, να λέει «Όχι σε όλα», ν΄ απεργεί, να κατεβαίνει στους δρόμους, να τα σπάει. Επομένως, πώς η κοινωνία αυτή να δεχτεί την αναγκαιότητα και τα όποια θετικά του Μνημονίου 3;
Δ. Η Δημόσια Διοίκηση σχεδόν δεν υφίσταται – με τεράστια ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ (κ. Κουρουμπλής, Μπαλτάς, Κατρούγκαλος κ.λπ. κ.λπ.). Πώς θα υποστηριχτούν διοικητικά οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου 3;
Ε. Τα Μνημόνια, μετά το ΛΑΟΣ, τη ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, τρώνε τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για τα Μνημόνια υποτίθεται ότι φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία, η Δύση γενικά. Ο αντιδυτικισμός, ο ανορθολογισμός και ο αντιευρωπαϊσμός –αυτό το εσωστρεφές πολιτισμικό πλαίσιο– εξαπλώθηκαν, με μεγάλη ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ. Και πια καραδοκούν η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, ως συνεπέστεροι αντιμνημονιακοί εκφραστές και πρώην συμμαχητές του ΣΥΡΙΖΑ στα ποικίλα «Όχι». Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάξει τώρα πλήρως, τη ζημιά την έχει κάνει: είναι βαθιά και μακροχρόνια.
ΣΤ. Ο κ. Καμμένος, η κ. Κωνσταντοπούλου, ο κ. Κοτζιάς και ο κ. Λαφαζάνης συνεχίζουν να είναι: εκλεκτός κυβερνητικός εταίρος και υπουργός Άμυνας ο πρώτος, πρόεδρος της Βουλής η δεύτερη, φιλορώσος υπουργός των Εξωτερικών ο τρίτος και φιλορώσος υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ο τέταρτος. Ο δε κ. Βαρουφάκης υπονόμευε συνειδητά επί πέντε μήνες και μέχρι προχτές κάθε συμφωνία με τους εταίρους. Οι ευθύνες του πρωθυπουργού και για τους πέντε είναι τεράστιες.
Ζ. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας φάνηκε πολύ καλά ότι δεν είχε κανένα προεκλογικό, ούτε μετεκλογικό σχέδιο, για τίποτα. Ένας κανονικός Έλληνας, δηλαδή, μόνο που συμβαίνει να είναι πρωθυπουργός. (Μικρό δείγμα: Κάνει ένα άχρηστο δημοψήφισμα τσακίζοντας την τουριστική περίοδο, το κερδίζει, αλλά αμέσως διώχνει τον υπουργό Οικονομικών, κάνει Συμβούλιο Αρχηγών Κομμάτων και πάει παρακαλώντας στην Ευρώπη σαν ηττημένος, ενώ τα στελέχη του αποκαλούν «τρομοκράτες» τους εταίρους). Τη στροφή που κάνει τώρα εμφανίζεται να μην την πιστεύει καθόλου. Δείχνει –και το λέει– ότι την κάνει από ανάγκη. (Κι άραγε θα φτάσει μέχρι τέλους, ολοκληρώνοντας το Μνημόνιο 3;)
H. Απ’ όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι το Grexit (μόνιμο ή προσωρινό) δεν έχει αποτραπεί. Αυτό δεν το προωθεί μόνο ο κακός κ. Σόιμπλε, αλλά και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (κ. Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης κ.λπ.). Ακόμα κι αν αυτοί αλλάξουν κομματική στέγη, η ζημιά έχει επίσης γίνει.
Συμπέρασμα: Όσο κι αν στην πολιτική όλα γίνονται, όσο κι αν στις εκλογές του φθινοπώρου (αν προκηρυχτούν) θα νικήσει κατά πάσα πιθανότητα ξανά ο κ. Τσίπρας (οι συνέπειες του Μνημονίου 3 δεν θα είναι ακόμα όλες ορατές), η διερώτηση παραμένει: Πώς να υποστηρίξει σήμερα κανείς ένα τέτοιον άνθρωπο κι ένα τέτοιο κόμμα;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
9°
